Παρόλαυτά, δεν
μπορούμε να μην συνεχίσουμε την αναζήτηση της όλης "λογικής" της
μαντίλας που έχει επιβληθεί στις Μουσουλμάνες γυναίκες καθώς εγείρεται το
βασανιστικό ερώτημα του αν η μαντίλα είναι ένδειξη πίστης ή ένδειξη της
κατωτερότητας της γυναίκας έναντι του Μουσουλμάνου άνδρα και του αν είναι θέμα
προσωπικό ή με κάποιο τρόπο αφορά και την δημόσια ζωή σε διάφορα επίπεδα όπως
το σχολείο, οι παρελάσεις κτλ.
Καταρχήν, δεν
ήταν λίγοι αυτοί που θεώρησαν την "μαντίλα" ως έκφραση πίστης και την
αντιστοίχισαν με ένα περιδέραιο με θρησκευτικό σύμβολο το οποίο φοριέται επίσης
ως ένδειξη πίστης. Ωστόσο, η διαφορά της "πιεστικότητας", ενόχλησης
και ανθυγιεινότητας της μαντίλας στο κεφάλι έναντι του φορέματος ενός απλού
περιδέραιου, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η μουσουλμανική μαντίλα δεν είναι
θέμα απλής έκφρασης των θρησκευτικών πιστεύω των μουσουλμάνων γυναικών, αλλά
υπάρχουν στοιχεία καταναγκασμού.
Η μουσουλμάνα
γυναίκα δεν "εκφράζεται" απλώς, αλλά είναι υποχρεωμένη να αποδείξει
την πίστη της στον Αλλάχ μέσα από τον πιεστικό - ενοχλητικό - ασκητικό τρόπο
ένδυσης της μαντίλας, υποχρέωση που δεν ισχύει αντίστοιχα στους Μουσουλμάνους
άνδρες.
Αν δεν υπήρχαν
αυτές οι πιεστικές συνθήκες και η δυσφορία του να είναι κανείς υποχρεωμένος να
καλύπτει ανά πάσα ώρα και στιγμή όλο σχεδόν το κεφάλι δεν θα ασχολούνταν κανείς με αυτό το θέμα.
Όμως αυτές οι πιεστικές συνθήκες που έχουν επιβληθεί στις μουσουλμάνες γυναίκες
κατά παράβαση της αρχής της ισότητας ανδρών και γυναικών, και κάτω από
υποχρέωση "ομολογιακού" τύπου και όχι απλή έκφραση των θρησκευτικών
πιστεύω μας φέρνει μπροστά σε μία αυτόβουλη παραίτηση της μουσουλμάνας γυναίκας
από σοβαρά ατομικά της δικαιώματα όπως αυτά της αξιοπρέπειας, υγείας,
ελευθερίας και ισότητας.
Ύστερα από αυτή
την διαπίστωση εγείρεται το ερώτημα του κατά πόσο ένα Δημοκρατικό Κράτος πρέπει
να ανεχθεί αυτή την αυτόβουλη παραίτηση πολιτών του από ατομικά τους
δικαιώματα. Η νομική απάντηση είναι ότι παραίτηση πολιτών από ατομικά τους
δικαιώματα είναι άκυρη και απαράδεκτη. Όμως στην περίπτωση της μαντίλας
εγείρονται αρκετά αντιφατικά ζητήματα.
Στην περίπτωση
των μαθητών στα σχολεία, το φόρεμα της μαντίλας είναι ένα ζήτημα που δεν αφορά
μόνο το σχολείο αναφορικά με μέτρα εσωτερικής τάξης για την πειθαρχία και
ευπρέπεια των μαθητών, αλλά έχει να κάνει και με την επιμέλεια των τέκνων και
των εντολών που η μουσουλμάνα μαθήτρια παίρνει από τους μουσουλμάνους γονείς
της.
Φυσικά είναι
σαφές ότι τα μέτρα εσωτερικής τάξης του σχολείου υπερέχουν έναντι κάθε
αυθαίρετης απόφασης που μπορεί να πάρει ο κάθε γονέας για το παιδί του. Ας
φανταστεί κανείς έναν γονέα να στέλνει το παιδί του γυμνό στο σχολείο ως
τιμωρία για μια "κακή" πράξη που αυτό έκανε. Το σχολείο είναι
υποχρεωμένο να ανεχθεί αυτή την απόφαση του γονέα για το παιδί του επειδή αυτός
έχει την επιμέλειά του;
Ας φανταστεί
κανείς κάποιο άλλο παράδειγμα θρησκείας η οποία να επιβάλει στα νεαρά άτομα να
φορούν γύρω από τον λαιμό τους πάντοτε, συνεχώς και αδιαλείπτως ένα θρησκευτικό
σύμβολο από βαρύ μέταλλο τουλάχιστον 5 κιλών. Οι καθηγητές και οι διευθύνοντες
το σχολείο θα είναι πάλι υποχρεωμένοι να παρακολουθούν ατάραχοι τους μικρούς
μαθητές να ταλαιπωρούνται με αυτόν τον ασκητικό-ομολογιακό τρόπο για να
αποδείξουν την πίστη τους; Φυσικά όχι.
Παρόμοια είναι η
ταλαιπωρία που υφίστανται οι μικρές Μουσουλμάνες μαθήτριες με το φόρεμα της
μαντίλας στις σχολικές αίθουσες και μάλιστα με ρουχισμό που να καλύπτει
ολόκληρο το σώμα τους, ως απόδειξη της πίστης τους στο Ισλάμ. Είναι δυνατόν το
σχολείο να ανεχθεί αυτή την ένδυση η οποία βάλλει ευθέως εναντίον της υγείας,
αλλά και της αξιοπρέπειας των μουσουλμάνων μαθητριών στο όνομα της ελευθερίας
της θρησκευτικής συνείδησης..;;
Το όλο ζήτημα
δεν είναι θέμα προσωπικής απόφασης του κάθε καθηγητή ή δασκάλου, αλλά αφορά
απόφαση του Ελληνικού Κράτους το οποίο, χωρίς να έλθει σε σύγκρουση με την
Ισλαμική θρησκεία, θα μπορούσε να θεσπίσει προστατευτικούς κανόνες για όλους
τους μαθητές και για όλες τις θρησκείες, με βάση τις αρχές της θρησκευτικής
ελευθερίας αλλά και της ισότητας.
Επειδή δηλαδή η
πλήρης απαγόρευση "φορέματος" θρησκευτικών συμβόλων θα ήταν
απαράδεκτη καθώς θα προσέβαλλε την προσωπικότητα του μαθητή, αφού η θρησκεία
είναι κομμάτι της προσωπικότητας ενός ατόμου (και γι' αυτό άλλωστε
προστατεύεται η ελευθερία θρησκευτικής συνείδησης), το ελληνικό Κράτος θα
μπορούσε να καθορίσει συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης των θρησκευτικών πιστεύω των
μαθητών, με ισότητα για όλους τους μαθητές και χωρίς να προσβάλλεται η
προσωπικότητα ή η υγεία τους.
Θα μπορούσε
λοιπόν να καθιερωθεί για όσους μαθητές θέλουν να εκφράσουν τα θρησκευτικά τους
πιστεύω μέσα στο Δημόσιο Σχολείο το φόρεμα ενός περιδέραιου με θρησκευτικό
σύμβολο τόσο για τους Χριστιανούς, όσο και για τους Μουσουλμάνους, τους
Βουδιστές κτλ. και απαγόρευση κάθε άλλης ακρότητας του τύπου πχ της χάραξης του
θρησκευτικού συμβόλου στο μέτωπο του παιδιού, της μαντίλας, του συγκεκριμένου
τρόπου κουρέματος-ξυρίσματος του μαθητή κτλ.
Στο σημείο αυτό
πρέπει να τονιστεί ότι είναι άλλο πράγμα η έκφραση της θρησκευτικής πίστης ως
ατομικό δικαίωμα και άλλο πράγμα η ανάρτηση των χριστιανικών εικόνων στα
ελληνικά σχολεία. Δεν μπορεί να γίνει συμψηφισμός "μαντίλας" και
εικόνων, με την λογική ότι αφού υπάρχουν οι θρησκευτικές εικόνες στα σχολεία,
το κράτος θα πρέπει να ανεχθεί το τυπικό μουσουλμανικό ντύσιμο των γυναικών.
Η σχετική
ανάρτηση των χριστιανικών εικόνων στα ελληνικά σχολεία έχει καθιερωθεί με βάση
εθιμικό δίκαιο που δημιουργήθηκε από την μακρόχρονη σχετική βούληση και
πρακτική της ελληνικής κοινωνίας. Και μάλιστα κάτω από την σαφή επιταγή του
Συντάγματος στο αρ. 16 παρ. 2 περί υποχρέωσης του κράτους να στοχεύει στην
θρησκευτική συνείδηση των Ελλήνων.
Όσοι θέλουν να
κατέβουν οι χριστιανικές εικόνες από τα σχολεία ή να αλλάξουν τον
ορθόδοξο-δογματικό-ομολογιακό χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών πρέπει προηγουμένως
να προχωρήσουν σε αναθεώρηση του αρ. 16 παρ. 2 του Συντάγματος.
Δεν θα καταργήσουμε
το Σύνταγμα και την Δημοκρατία μας επειδή μερικοί μουσουλμάνοι, οι οποίοι αφού έχουν
παραιτηθεί από ένα σωρό ατομικά τους δικαιώματα υποκύπτοντας σε φανατικά
κελεύσματα του Ισλάμ και μην υπολογίζοντας το Ελληνικό Σύνταγμα, ξαφνικά
θυμούνται το Σύνταγμα και τα ατομικά τους δικαιώματα στο ζήτημα των εικόνων.
Το ζήτημα των
εικόνων στα σχολεία είναι ένα ζήτημα Δημοκρατίας το οποίο καθορίζεται με βάση
την ελεύθερη βούληση του ελληνικού λαού που μπορεί να εκφραστεί σε δημοψήφισμα.
Το ζήτημα όμως της καταπίεσης της γυναίκας με την μαντίλα και το απαράδεκτο
ντύσιμο που καλύπτει τα πάντα στο σώμα των γυναικών σα να είναι λεπρές, μπορεί
να τεθεί σε δημοψήφισμα στην κοινότητα των μουσουλμάνων;
κανένα σχόλιο