ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ: Δημόσια Διοίκηση και Τάξη

Του Αλέξη Παπαχελά

Δεν υπάρχει υπουργός, ανεξαρτήτως κόμματος, που να μη διαπιστώνει ότι η Ελλάδα δεν έχει κράτος. Οι ξένοι τεχνοκράτες που εργάζονται στο ελληνικό πρόγραμμα σοκαρίστηκαν όταν κατάλαβαν ότι οι ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες πόρρω απέχουν από αυτό που περιμένει κανείς να βρει σε ευρωπαϊκή χώρα.

Και όμως, η Ελλάδα είχε κάποτε σοβαρό κράτος. Οι παλαιότεροι πολιτικοί διηγούνταν ότι μέχρι τη δικτατορία το κράτος διοικούσαν οι φημισμένοι γενικοί διευθυντές. Ηταν υπάλληλοι καριέρας, οι οποίοι γνώριζαν απέξω κάθε φάκελο. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν επιθεωρούσε ένα έργο, σε αυτούς απευθυνόταν για διευκρινίσεις, όχι στους υπουργούς. Πολλοί από τους κορυφαίους γενικούς διευθυντές είχαν μπει με τις εξετάσεις που θέσπισε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Παρέμειναν στις θέσεις τους, όμως, ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση ήταν στην εξουσία. Προφανώς δεν ήταν αριστεροί, λόγω του ψυχροπολεμικού κλίματος της εποχής και του αποκλεισμού τους. Υπήρχαν όμως αρκετοί κεντρώοι.

Το πρώτο πλήγμα στο Δημόσιο ήλθε με την τριακονταπενταετία. Την καθιέρωσε η κυβέρνηση Παπανδρέου το 1964 και οδήγησε στην αναγκαστική έξοδο πολλών έμπειρων, πολύτιμων λειτουργών. Η χούντα κατέφερε το δικό της μεγάλο πλήγμα. Εβαλε σε θέσεις-κλειδιά πρώην αξιωματικούς και γκαουλάιτερ. Και στο τέλος, ήλθε η περίοδος του πρώιμου κουτσογιωργικού ΠΑΣΟΚ που διέλυσε ό,τι είχε απομείνει. Οι γενικοί διευθυντές καταργήθηκαν, τέθηκε σε λειτουργία ο καταραμένος θεσμός των πολιτικών συμβούλων και μπήκαν σε διάφορες θέσεις και υπουργεία άνθρωποι χωρίς κανένα προσόν. Οι συνδικαλιστές άρχισαν να συνδιοικούν, η αξιολόγηση έγινε ανέκδοτο, τα πειθαρχικά αχρηστεύθηκαν.

Ετσι φτάσαμε στο 2017. Στην κορυφή της πυραμίδας βρίσκονται λίγοι καλοί και ευσυνείδητοι υπάλληλοι σε κάθε υπουργείο. Αυτοί κρατούν το ελληνικό κράτος όρθιο. Κατά τα άλλα, σε πολλά υπουργεία είναι εξαιρετικά δύσκολο να υλοποιηθεί οτιδήποτε. Ο υπουργός αντιμετωπίζεται ως επισκέπτης-τράνζιτ. Το βλέπει στα μάτια των συνομιλητών του πως σκέπτονται «ε καλά, πού θα είσαι εσύ σε δύο χρόνια... Γιατί να κάνουμε αυτό που θέλεις;».

Το κακό είναι ότι τα νέα παιδιά που διορίστηκαν μέσω ΑΣΕΠ μπολιάζονται από τη «μούχλα» και την αδράνεια. Η σημερινή κυβέρνηση δεν πρόκειται να κάνει τίποτε για να αλλάξει η δημόσια διοίκηση. Δεν θέλει να στενοχωρήσει πελάτες της. Κάποιος πρέπει όμως να το κάνει, γιατί δεν πάμε πουθενά ως χώρα χωρίς μια μέτρια, έστω, δημόσια διοίκηση. Πριν καταλήξουν οι έξω ότι πρέπει να μας βλέπουν σαν κάποια τριτοκοσμική χώρα που χρειάζεται τεχνική βοήθεια για να ξαναστήσει το κράτος της, θα έπρεπε με διακομματική συναίνεση να θέσουμε κανόνες και στόχους για να το κάνουμε μόνοι μας.

Το εξωφρενικό είναι ότι όλοι το παραδέχονται. Αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, που έχουν περάσει από υπουργεία, έχουν να διηγηθούν από μία ιστορία φρίκης. Λίγοι, αν όχι ελάχιστοι, έχουν να επιδείξουν ένα λιθαράκι που άφησαν πίσω τους για να το βρει ο επόμενος.

("Η Καθημερινή", 10.09.2017)

Πηγή: http://www.kathimerini.gr/926045/opinion/epikairothta/politikh/h-dhmosia-dioikhsh

Ὑπάρχον πολλοί μύθοι, σχετικὰ μὲ τὸν Δημόσιο τομέα καὶ τοὺς Δημ. Ὑπαλλήλους, ποὺ σοβαροφανεῖς ἀναλυτὲς, πολιτικοὶ καὶ μέλη τῆς Κυβέρνησης, ἀνοήτως χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ καταφερθοῦν ἐναντίον τους. Μὲ τὶς πιὸ «αθῶες» ἀνοησίες, νὰ εἶναι τύπου ‘να λειτουργῆ τὸ δημόσιο μὲ ... ἰδιωτικοοικονομικὰ κριτήρια’! Πού, αὐτὸ ἀκριβῶς, εἶναι ὁ «ἐλιτισμός» στὴν πιὸ χυδαία μορφή του. Καὶ έπειδή, λένε, δὲν μπορεῖ, τότε νὰ ξεπουλήσῃ, στούς ἰδιῶτες, τήν ... περιουσία του! Λογική κουδοῦνι! Ποὺ ἔχουμε ἐπισημάνει πολλές φορές.

Διότι εἶναι ἄλλο πρᾶγμα ἡ ἀναδιοργάνωση γιὰ μεγαλύτερη ἀποτελεσματικότητα καὶ ἄλλο ἡ ἐκχώρηση δημ. τομέων στὸν ἰδιωτικό. Καὶ ὅτι ὁ κύριος ἀνασταλτικὸς παράγων εἶναι ἡ ἐμμονή τῶν πάσης φύσεως κυβερνώντων (ὑπουργοί, πρόεδροι, ΓΓ κλπ), νὰ μὴν ἔχουν οὐσιαστικὴ ἁρμοδιότητα οἱ Δημόσιοι Ὑπάλληλοι, πλὴν τῆς εἰσηγήσεως. Ἀλλὰ νὰ τοὺς φορτώνουν ὅλες τὶς εὐθῦνες, ἄν κάτι στραβώσει. Δηλαδή ἄν δὲν ὑπάρχει κυβέρνηση, πάει καλιά του τό κράτος! Μὲ ἀποκορύφωμα οἱ νόμοι ποὺ ἀπαλάσσουν τοὺς ὑπουργούς, ἀλλά ὄχι τοὺς δημ. ὑπαλλήλους πού ἀναγκάζονταν νὰ … ὑπακούουν.

Ὑπάρχει ὅμως καὶ μία ἄλλη ὁπτική: κάθε ἑταιρεία προσπαθεῖ νὰ ἐξασφαλίσῃ τὰ μελλοντικὰ της ἔσοδα (καὶ νὰ διασφαλίσῃ τὰ κέρδη τῶν ἑταίρων), μέ ἐπεκτάσεις καὶ μακρᾶς διαρκείας συμβόλαια. Πού, ὅλως τυχαίως τό προσπαθοῦν κυρίως μὲ τό ... Κράτος. Δεδομένης τῆς ζήτησης, ἀνταγωνισμοῦ ἤ μιζας, τά κομματικά κράτη φτιάχνουν ‘ἐθνικοὺς᾽ προμηθευτές, ἐνῷ οἱ ἑταιρεῖες ζητοῦν ἐκχώρηση -ξεπούλημα τομέων δημοσίου συμφέροντος σὲ ἰδιῶτες.

Ἔτσι σὲ τομεῖς ὅπως ἐνέργεια, ἐπικοινωνίες, συγκοινωνίες, ὕδρευση, παιδεία, ὑγεία ἐνορχηστρώνονται ‘ἐπιθέσεις’ ἀπὸ ΜΜΕ, ἑταιρεῖες, ξένες κυβερνήσεις (ποὺ προωθοῦν τὰ συμφέροντα τῶν δικῶν τους ἐπιχειρήσεων), ὑπερεθνικοὺς ὀργανισμοὺς καὶ ἀπὸ διάφορες δῆθεν ‘ThinkTank’ ὀργανώσεις, ποὺ προωθοῦν πάντα τό δίπολο: δημόσιος (‘αναποτελεσματικός’) τομέας, ἀπὸ τὴν μιά καὶ ἰδιωτικός (ἄρα ‘επιτυχῆς’) ἀπὸ τὴν ἄλλη.

Ἀνεπαίσθητα, τὰ χωρὶς ἔρεισμα πολιτισμοῦ, ἰδίως αὐτῆς τῆς χώρας –Πόλεως, πολιτικὰ πρόσωπα, προσχωροῦν καὶ ἐνστερνίζονται τέτοιου εἴδους ἀνόητες διακρίσεις Γιὰ τὴν ἔναντι,συνήθως, πινακίου φακῆς ἐκχώρηση ὅλο καὶ μεγαλύτερων κομματιῶν τοῦ Δημοσίου τομέα καὶ πλούτου. Καθιστάμενα μαριονέτες διαφόρων διευθυνόντων συμβούλων και ξένων ὑπηρεσιῶν. Ἔξοχα ο John Kenneth Galbraith προειδοποιοῦσε, ἀπὸ τὸ 2004, ὅτι οἱ ἑταιρικὲς διοικήσεις θὰ ἐπεξέτειναν τὸν ρόλο τους στὴν πολιτικὴ καὶ στήν κυβέρνηση.

Ὅμως, ἡ Ἑλληνική Σκέψη ἀποδοκιμάζει τὴν λογικὴ τοῦ ‘μαύρου – άσπρου’. Ἡ διάκριση σὲ δημόσιο καὶ ἰδιωτικὸ τομέα εἶναι ἄνευ νοήματος ἄν ἐξεταστῇ ἐπιστημονικά. Γιατὶ καὶ ὁ ἰδιωτικὸς τομέας (ἄτομα ἤ ἐπιχειρήσεις) ὀφείλει νὰ λαμβάνει κατ᾽ἀρχὴν ὑπ᾽ ὁψιν του τὸ δημόσιο γενικὸ συμφέρον. Καὶ ὄχι μόνο φορολογικὰ. Καὶ άντιστρόφως, τό Κράτος νὰ ἀντιλαμβάνεται τὴν ὤθηση ποὺ δίνουν οἱ ἐπιχειρηματίες. Συνεπῶς τὰ ἐπιχειρήματα ἔνθεν καὶ ἔνθεν δὲν μποροῦν νά βασίζονται σὲ διακρίσεις ‘κακοῦ δημόσιου - καλοῦ ιδιωτικοῦ’ ἤ ἀνάποδα, ἀλλὰ σὲ μελετημένες, ὑπὲρ τοῦ γενικοῦ συμφέροντος (ἄμυνα, διανομή, συντήρηση, δημογραφικὴ ἐξέλιξη, ἀναπαραγωγἠ δυναμικοῦ κλπ) ἀναγκαιότητες καὶ στρατηγικές καὶ ὄχι βάσει τρεχουσῶν οικονομικῶν δυσκολιῶν. Ὥστε να ὁδηγοῦν σὲ ἀποφάσεις ὑπὲρ τῆς Πόλης.

Ὅμως ἡ «διανόηση» ὅλως περιέργως προωθεῖ μονοτόνως, στοὺς ἰθαγενεῖς, τό Washington Consensus (Οικονομικό μοντέλο), σάν τὶς 10 Βιβλικές Ἐντολές, συσκοτίζοντας ἐναλλακτικές ὅπως πχ. τὸ Beijing Consensus (ἤ China model) ἀνάπτυξης. Ξεχνῶντας ἐπιμόνως, ὅτι τίς 10 ἐντολές τίς ἔκαναν ... 8. Ἐξωπετῶντας, ἐκτὸς τῆς γνωστῆς 7^ης καὶ τὴν 8^η (οὐ κλέψεις). Καὶ τό .. τερμἀτισαν.

Ἀλλά, περισσότερα, συν Θεῷ, σὲ ἑπόμενο..

Τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη

Καθηγητοῦ Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἔρευνα & Στατιστική τοῦ ΤΕΙ Δυτ. Ἑλλάδος

kakarelιdis@gmail.com

Toυ Μιχάλη Τσιντσίνη

Μπορεί αλήθεια η «μετάγγιση» μερικών εκατοντάδων λειτουργών να αλλάξει τον μεταβολισμό της ελληνικής διοίκησης; Ο Αχιλλέας Σκόρδας, καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, το πιστεύει. Η πρόταση των Von Bogdandy και Ιωαννίδη είναι, λέει, ριζοσπαστική. Προσθέτει, ωστόσο, ορισμένους όρους, που την καθιστούν ριζοσπαστικότερη: οι νέοι υπάλληλοι πρέπει να είναι υπόλογοι απευθείας στην Κομισιόν. Να βρίσκονται υπό διαρκή αξιολόγηση, αλλά από την Ευρώπη. Προτείνει μάλιστα τη σύσταση ενός ειδικού, μεικτού –ευρωπαϊκού και ελληνικού– δικαιοδοτικού οργάνου που θα αποφαίνεται για την ευθύνη αυτών των λειτουργών. Σκοπός της πρότασής του είναι να μπορούν τα στελέχη της διοίκησης να αποδώσουν, χωρίς να κινδυνεύουν να εμπλακούν σε καμπάνιες πολιτικού ρεβανσισμού και ατέρμονες δικαστικές περιπέτειες. «Ποιος θα έρθει να δουλέψει σε ένα κράτος, όταν ξέρει ότι μπορεί να καταλήξει σαν τον Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ;», αναρωτιέται ο Σκόρδας. Η άποψή του είναι ότι για κάθε θέση πρέπει να υπάρχει ένα πρόγραμμα δράσης με στόχους και να δοθεί στους ανθρώπους η δυνατότητα να προωθήσουν επιθετικά την ατζέντα τους. Μόνο έτσι θα μπορέσει να «μπει ένα κομμάτι κοινοτικής διοίκησης στην Ελλάδα».

Στον φόβο του «πολιτικού αδειάσματος» εστιάζει και ο Θανάσης Κοντογεώργης, δικηγόρος που εργάστηκε ως νομικός σύμβουλος στο υπουργείο Οικονομικών την περίοδο 2012-2014. Πρέπει, λέει, να δημιουργηθεί «εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που βρίσκονται εκτός κομματικού κατεστημένου ότι θα υπάρχει ένα ασφαλές πεδίο για εκείνους να συμβάλουν στον σκοπό για τον οποίο επιλέγονται». Ο κ. Κοντογεώργης, που εργάστηκε και για τη σύνταξη του προγράμματος της Ν.Δ. στον τομέα της οργάνωσης της κυβέρνησης, ξεχωρίζει ως πλεονέκτημα της πρότασης των ερευνητών του Max Planck το γεγονός ότι «εξασφαλίζει τους αναγκαίους πόρους για προσέλκυση στελεχών και από τον ιδιωτικό τομέα». Επικαλείται μάλιστα το προηγούμενο φορέων που δημιουργήθηκαν σε συνεργασία με τους πιστωτές, όπως το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. «Η εμπειρία», λέει, «έχει δείξει ότι η κατοχύρωση ενός βαθμού διοικητικής και οικονομικής αυτοτέλειας και η λειτουργία με όρους ιδιωτικού τομέα μπορούν να έχουν αποτελέσματα, εφόσον, όμως, υπάρχει αξιοκρατική και διαφανής επιλογή στελεχών, λογοδοσία και ένα minimum πολιτικής συναίνεσης για τους βασικούς στόχους».

Ο αντίλογος

Υπάρχει όμως και ο αντίλογος. Σύμφωνα με αυτόν, η δημιουργία «νησίδων» καλής διοίκησης μπορεί ενίοτε να έχει βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα, δεν αλλάζει όμως το συστημικό υπόδειγμα. «Να έρθουν τριακόσιοι, τετρακόσιοι καλοί απέξω; Ωραία να έρθουν. Αλλά τι θα έχουμε κάνει; Θα έχουμε αλλάξει το κεφάλι, χωρίς να έχουμε πειράξει το σώμα», επισημαίνει έμπειρος δημόσιος λειτουργός, που εργάστηκε σε επιτελική θέση κατά τα πρώτα χρόνια του μνημονίου. Σύμφωνα με τον ίδιο, το πρόβλημα με το προσωπικό του Δημοσίου δεν είναι τόσο η κατάρτιση και τα τυπικά προσόντα – που δεν λείπουν από τις τελευταίες φουρνιές υπαλλήλων. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει υπερσυγκεντρωτισμός αρμοδιοτήτων στην κορυφή –στην πολιτική ηγεσία– με αποτέλεσμα οι υπάλληλοι να γίνονται ανεύθυνοι και αδρανείς. «Αν για τα πρώτα δέκα σου χρόνια στην υπηρεσία συγκεντρώνεις μόνο έγγραφα, αν δεν παίρνεις αποφάσεις και δεν βάζεις καμία υπογραφή, έχεις τελειώσει», επισημαίνει η ίδια πηγή. Η ευθυνόφοβη παραλυσία, λέει, οφείλεται και στην ευκολία με την οποία οι δημόσιοι λειτουργοί παραπέμπονται στα δικαστήρια, για απιστία ή παράβαση καθήκοντος. «Οταν αναθέτεις σε κάποιον αρμοδιότητες, πρέπει να του αφήνεις και ένα περιθώριο να κάνει κάποτε λάθος».

«Η μαγική λέξη είναι empowerment», λέει πρώην στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που συμμετείχε στην Task Force για την Ελλάδα. Εννοεί το ίδιο: να δοθούν πραγματικές αρμοδιότητες στους υπαλλήλους. «Μαγιά υπάρχει. Υπάρχουν, ας πούμε, οι απόφοιτοι της Σχολής Δημόσιας Διοίκησης. Αλλά τι κάνουν αυτοί; Σε ποιες θέσεις υπηρετούν; Πώς αξιοποιούνται;», αναρωτιέται. Μία από τις διαπιστώσεις της Task Force, το 2011 που ήρθε σε επαφή με το ελληνικό Δημόσιο, ήταν ότι δεν υπήρχε μηχανισμός διαχείρισης του ανθρώπινου μηχανισμού. Αντί της λύσης που προτείνουν οι Von Bogdandy και Ιωαννίδης, το πρώην στέλεχος της Κομισιόν προκρίνει «να πάει το ΑΣΕΠ στις Βρυξέλλες και να αντιγράψει πώς προσλαμβάνουν, πώς αξιολογούν και πώς θέτουν το προσωπικό σε διαρκή κινητικότητα. Το ΑΣΕΠ είναι μεν αδιάβλητο, αλλά είναι παρωχημένο. Δεν προσλαμβάνει με σύγχρονους όρους».

Το ίδιο στέλεχος θυμάται ότι «τον πρώτο καιρό που είχαμε έρθει στην Ελλάδα, ο τότε γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου μάς είχε πει ότι για να εφαρμοστεί ένας νόμος, χρειάζεται περίπου 70 εκτελεστικές πράξεις – υπουργικές αποφάσεις, εγκύκλιοι κ.λπ. Λοιπόν; Το πρόβλημά μας είναι μετά το προσωπικό;», αναρωτιέται.

Αυτό το αγεφύρωτο κενό μεταξύ της ψήφισης και της εφαρμογής των κανόνων δικαίου επισημαίνει και ο Σκόρδας. Υποστηρίζει όμως τη λύση των ανθρώπων του Max Planck για την ένεση προσωπικού σε θέσεις-κλειδιά. «Η φαντασία όλων όσοι ασχολούνται με το ελληνικό πρόβλημα έχει εξαντληθεί. Ε, κάτι αντισυμβατικό πρέπει να σκεφτούμε. Και να το κάνουμε γρήγορα».

Αυτόχθονες και ετερόχθονες

Ακόμη και οι ίδιοι οι εμπνευστές της πρότασης επισημαίνουν τον κίνδυνο να εκδηλωθεί «σχίσμα» μεταξύ, από τη μια, των νέων και ακριβοπληρωμένων στελεχών, που θα έχουν έρθει μέσω Κομισιόν, και, από την άλλη, των ήδη υπηρετούντων και υποαμειβόμενων υπαλλήλων. Ο καθηγητής Ιστορίας και Κλασικών Σπουδών στο Princeton, Αγγελος Χανιώτης, βλέπει μάλιστα και τον κίνδυνο να αναβιώσει ο διχασμός των αρχών του ελληνικού κράτους – τότε που οι «αυτόχθονες» Ελληνες πολεμούσαν τους «ετερόχθονες» που καταλάμβαναν τα «υπουργήματα», τα δημόσια αξιώματα.

Ο κ. Χανιώτης πιστεύει ότι πρέπει η πρόταση των ερευνητών του «Μαξ Πλανκ» να εφαρμοστεί ως μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου ενθάρρυνσης της συμμετοχής των απόδημων στην ελληνική δημόσια ζωή, όχι μόνο με δικαίωμα ψήφου εξ αποστάσεως αλλά και με εκπροσώπησή τους στο Κοινοβούλιο. Το περίπου μισό εκατομμύριο Ελλήνων που μετανάστευσε την τελευταία δεκαετία, λέει, «δεν έχει άλλο συμφέρον στην Ελλάδα από το συμφέρον της πατρίδας του».

("Η Καθημερινή", 02.04.2017)

Πηγή: http://www.kathimerini.gr/903405/article/epikairothta/ellada/wraia-na-fereis-toys-kalyteroys-alla-poy?platform=hootsuite

Ἄλλη μιἀ ἀ-νοησία ὁλκῆς προωθεῖται, ποὺ αὐτὴ τὴν φορά θὰ εἶναι ... δομημένη μὲ ἐπάλληλα φύλλα συκῆς, μὲ σκοπὸ νὰ διατηρησουν τὴν μόνιμη ἀφαίρεση δικαιώματος ἀποφὰσεων ἀπὸ τὴν τεχνοδομή, μὲ παράλληλη τεχνητή μοριοδότηση γιὰ τὴν ἐπιλογὴ ἡμετέρων σὲ διακομ-ματικὴ συνεννόηση. Καὶ τό βαφτίζουν βελτιστοποίηση τῆς δημόσιας διοίκησης, ἀποτελε-σματικό ὀργανόγραμμα, παραγωγικές μονάδες καὶ ἄλλα φληναφήματα.

Ἐξηγοῦμαι: εἶνα, Κύριοι, οἱ νῦν διευθυντές πχ τῶν διευθύνσεων τοῦ Ὑπ. Παιδείας, ἱκανοί γιά διεύθυνση; Ἐὰν ὄχι, γιατί τοὺς .. ἔχετε ἐκεῖ; Ἐὰν ναὶ, ἐπιλέγεις ἕναν διὰ κληρώσεως γιὰ 5-ετὴ θητεία Γενικοῦ Διευθυντοῦ ὡς μόνιμου ὑφυπουργοῦ, μέ ὑποχρεωτικὴ ἀποχώρηση μετἀ.

Εἶναι οἱ νῦν Προϊστάμενοι ἱκανοί γιά προϊστάμενοι; Ἐὰν ὄχι, διώχτους; Ἐὰν ναί ἐπιλέγεις διά κληρώσεως ἕναν, ἄνευ ἐπανατοποθετήσεως, γιὰ 3-ετὴ θητεία Διευθυντοῦ. Τὸ ἴδιο γιὰ τοὺς τμηματάρχες, γιά 2-ετῆ θητεία.προϊσταμένου καὶ γιὰ τοὺς ὑπαλλήλους για 1-ετῆ θητεία Τμηματάρχου (πάντα διά κληρώσεως ἄνευ ἐπανατοποθετήσεως).

-Μέ τὴν ἐξαίρεση τοῦ Μόνιμου Ὑφυπουργοῦ οὐδείς πληρώνεται ἐπίδομα θέσεως ἀφοῦ οὕτως ἤ ἄλλως ἔχει λιγώτερο χαμαλίκι. Ἄντε νὰ πάρουν 1 ἐπί πλέον χρονολογική ἑβδομάδα ἄδειας τό χρόνο θητείας τους καὶ ὅσα ἔξοδα παραστάσεως πραγματικά κάνουν. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ὅποιοι εἶναι ἀνίκανοι ἀφ'ἑνὸς θὰ ἀποσύρονται ἀπὸ τὶς κληρώσεις χωρίς δικαίωμα, μέχρι ὁλοκλήρωσης θητείας ὅλων τῶν ὑπολοίπων καὶ ἐπι πλέον οἱ ἀξιολογήσεις θὰ γίνονται αὐτονόητα σοβαρές.

Φυσικά προϋπόθεση ἐπιτυχίας τῆς δημόσιας διοίκησης εἶναι:
α) νὰ ἀφαιρεθῇ κάθε ἐξουσία καὶ ἀπόφαση τακτικοῦ περιεχομένου ἀπὸ τοὺς ὑπουργοὺς ὑφυπουργούς, ΓΓ, καὶ ἐννοεῖται "συμβούλους". Σύμβουλοι τῶν ὑπουργῶν εἶναι οἱ διευθυντές. Αὐτοί, μὲ τὴν τεχνοδομή, ὑλοποιοῦν τὰ στρατηγικά σχέδια τοῦ ὑπουργοῦ.
β) Κάθε διοικητικό ἐπίπεδο ἔχει ἀποκλειστική ἁρμοδιότητα ἀποφάσεων. Πουθενά τό ἀσκέρι τῶν πολιτικῶν δὲν μπορεῖ νὰ ἀποφασίζῃ γιά τακτικά θέματα. Ἀκόμα κι ὁ Ὀμπάμα ΔΕΝ μπορεῖ νὰ παρέμβῃ οὔτε κατ'ἐλάχιστον (ὄχι πῶς διαννοεῖται), στὶς ἀποφάσεις τοῦ τελευταίου ὑπαλληλίσκου σὲ γκισέ!

γ) Εἶναι γελοῖος ὁ ἑσμός τῶν χιλιάδων ὑπουργικῶν ἀποφάσεων. Ὁ ὑπουργός Παιδείας πχ, νὰ ὑπογράφῃ ἕνα κάρο ἀποφάσεις "'εξαιρετικὰ ὑψηλῆς πολιτικῆς «ἁρμοδιότητος»" ὅπως πχ ἀπόφαση γιὰ τὰ ... διαλείμματα τοῦ νηπιαγωγείου καὶ ἄλλα τέτοια στρατηγικά!

Αὐτό εἶναι τό πρόβλημα τῆς δημόσιας διοίκησης καί θά παραμένῃ ακόμα κι ἄν ἔλθῃ ὁ ἴδιος ὁ Σόϊμπλε νὰ ἀναλάβῃ. Ἀφοῦ τό μόνο ποὺ ἐπιτρέπεται στόν ὑπάλληλο εἶναι νὰ .... εἰσηγῆται!!

Κι' ἔπειτα θέλουν νὰ τόν κρίνουν (καὶ βολικά ἀπορρίψουν) στὸ ἀν παίρνῃ ἀποφάσεις!!

-Ἤ, τό ἀστεῖο, θὰ ρωτᾷνε λέει, τοὺς ὑποψηφίους διευθυντικούς, μἐ situational interview!!! Ἐδῷ, ὅταν τὄμαθαν, θἄπαθαν σίγουρα άποπληξία, ὁ Γκάρυ, ἡ Λίζα καὶ οἱ υπόλοιποι, ποὺ εἰσήγαγαν τόν ὅρο, τῷ 1980!! (Latham, G. P., Saari, L. M., Pursell, E. D., & Campion, M. A. (1980). The situational interview . Journal of Applied Psychology, 65, 422–427).

-Γιὰ νὰ ἀποφασίσῃ τί ἀκριβῶς ποὺ ἀπαγορεύεται διὰ ροπάλου; Ποιὸς ἠλίθιος ὑπάλληλος, θὰ δράσῃ χωρίς δεδομένη διαδικασία; Γιὰ νὰ φάῃ τὸ κεφάλι του καὶ νὰ πληρώνῃ καὶ δικαστικά; Ποιὸς πχ. "χαζός" δάσκαλος, θὰ δώσῃ ντεπόν στόν πονοκεφαλιασμένο μαθητή του; Ποιός "ἀ-νόητος" δάσκαλος, θὰ βάζῃ ἀσκήσεις (homework) γιά τό σπίτι, ὅταν ἐπικρεμᾶται «ὑπουργική ἀπόφαση» ὑψίστης ἀπαγορευτικῆς ... ἀσαφείας;

Ὄχι γιὰ νὰ ξέρουμε τί ἀνοησίες λένε, οἱ μαθητευόμενοι μάγοι, πρασινο γάλαζο ρόζ κοπῆς, ὁμοδοξοῦντες διαχρονικῶς!

Τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη

Καθηγητοῦ Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἔρευνα & Στατιστική τοῦ ΤΕΙ Δυτ. Ἑλλάδος

kakarelιdis@gmail.com

Με βάση τα διδάγματα της κοινής πείρας κάθε άτομο που νιώθει ότι υφίσταται άδικη βία εις βάρος του γεμίζει οργή, την οποία είτε κρατά μέσα του, είτε εκτονώνει προς τα έξω για να ξεσπάσει. Ως εκ τούτου, η φράση του κ. Τόσκα ότι «οι χθεσινοί δαρμένοι μετανάστες θα είναι οι αυριανοί Τζιχαντιστές» μπορεί να εξηγηθεί ως αναφορά στα δυνάμενα αποτελέσματα της άδικης βίας σε ένα άτομο.

Ερώτημα όμως προκαλεί το γεγονός ότι ο κ. Τόσκας δεν χρησιμοποίησε τον όρο «ακραίο στοιχείο», ή «εγκληματικό στοιχείο» κτλ για να εκφράσει την βίαιη αντίδραση ενός ατόμου κατά μια «άδικης βίας», αλλά αποδέχτηκε την θεώρηση ότι ο αδίκως δαρμένος σήμερα θα γίνει αύριο τρομοκράτης, όπως παραπέμπει η αναφορά στους «Τζιχαντιστές».

Ένας δηλαδή που έφαγε ξύλο σήμερα, κατά τον κ. Τόσκα, δεν θα γίνει απλά ένας απελπισμένος που θα θολώσει και θα πάρει το νόμο στα χέρια του, αλλά θα καταταγεί σε τρομοκρατική οργάνωση όπως αυτή των ακραίων Ισλαμιστών τρομοκρατών της Μ. Ανατολής.

Είναι σαφές ότι είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα η βία ως μεμονωμένο ξέσπασμα οργής κάποιου που αδικήθηκε και η οποία σχετίζεται με φαινόμενα αυτοδικίας και εγκλημάτων εν βρασμώ ψυχικής ορμής και εντελώς άλλο πράγμα η οργανωμένη βία της τρομοκρατίας.

Στην πρώτη περίπτωση υπάρχει ένα στιγμιαίο ξέσπασμα οργής, χωρίς διάρκεια, χωρίς σχεδιασμό και με περιορισμένα αποτελέσματα κυρίως με θύματα συγκεκριμένα όργανα της τάξης που τυχόν δεχτούν το ξέσπασμα της οργής αυτής.

Όμως στην περίπτωση της τρομοκρατίας μιλάμε για συλλογική δράση (και όχι δράση από ένα μεμονωμένο άτομο), για προσεκτικά σχεδιασμένα χτυπήματα (και όχι για ασυναίσθητα ξεσπάσματα της στιγμής) και το κυριότερο, για πολύ σοβαρές συνέπειες στην κοινωνία με δεκάδες νεκρούς και ακρωτηριασμένους πολίτες όπως έδειξαν τα πρόσφατα χτυπήματα των Τζιχαντιστών σε Γαλλία και Βέλγιο (και όχι με θύματα μερικούς δημόσιους λειτουργούς-όργανα της τάξης).

Ύστερα από αυτά τα δεδομένα προκαλεί πολλά ερωτήματα το πώς ο κ. Τόσκας προσπάθησε να συσχετίσει τον αγανακτισμένο μετανάστη που τυχόν ψάχνει το δίκιο του απέναντι σε φαινόμενα κατάχρησης εξουσίας, με το χάος και την πολιτειακή ανωμαλία που φέρνουν τα μεθοδευμένα χτυπήματα της τρομοκρατίας, ιδίως της Μουσουλμανικής τρομοκρατίας, την οποία εκπροσωπούν οι Τζιχαντιστές.

Επειδή ένας «έφαγε ξύλο» σήμερα, θα μετατραπεί (κατά τον κ. Τόσκα) σε τρομοκράτη που θα σπείρει τον όλεθρο, την καταστροφή και το χάος αύριο…

Η ισχύς-μαζικότητα-μεθοδικότητα-διάρκεια των χτυπημάτων της τρομοκρατίας βάλλουν ευθέως εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας και του Δημοκρατικού πολιτεύματος και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν αυτά τα χτυπήματα να εξηγηθούν με το τυχόν «άδικο ξύλο» που έπεσε σε κάποιον μετανάστη ή απλό πολίτη.

Ο όλος συλλογισμός έχει σοβαρά κενά, ενώ η ευκολία με την οποία (κατά τον κ. Τόσκα) κάποιος μπορεί να μετατραπεί από «δαρμένο» σε τρομοκράτη που σπέρνει τον θάνατο, δημιουργεί σοβαρά ζητήματα ασφάλειας των Ελλήνων και όχι μόνο πολιτών.

Γι’ αυτό ο κ. Τόσκας καλείται να συμπληρώσει τον όλο συλλογισμό του απαντώντας στις εξής ερωτήσεις:

Α) Τι εννοεί με τον όρο δαρμένος; Δηλαδή στις πόσες φάπες κάποιος θα μετατραπεί από απλό πολίτη που στιγμιαία θα ξεσπάσει βίαια, σε τρομοκράτη που θα σπείρει τον όλεθρο αργότερα, τι πληγές και από τι όργανα πρέπει να έχει..;;

Β) Όταν ο μετανάστης ασκεί βία προσπαθώντας να "μπουκάρει" με το έτσι θέλω στο έδαφος ξένου κράτους, και μάλιστα κρατώντας μαχαίρια (μερικοί από αυτούς) τι μέσα πρέπει να μεταχειριστούν τα όργανα της τάξης για να τον εμποδίσουν να κάνει ότι «γουστάρει», ώστε ο αυτός ο μετανάστης να μην γίνει αύριο Τζιχαντιστής..;;

Γ) Επειδή στις ανθρώπινες κοινωνίες πάντα γίνονται λάθη και υπερβολές, άρα ακόμα και φαινόμενα κατάχρησης εξουσίας πάντα θα υπάρχουν σε μεμονωμένες περιπτώσεις, στα πόσα περιστατικά κατάχρησης εξουσίας ένας μετανάστης ή απλός πολίτης θα μετατραπεί σε τρομοκράτη που θα σπείρει τον όλεθρο αύριο ακρωτηριάζοντας απλούς πολίτες και κόβοντας λαρύγγια κατά την προσφιλή συνήθεια των Τζιχαντιστών: 1) με μία φορά ξύλο; 2) με δύο φορές ξύλο; 3) με περισσότερες φορές ξύλο;

Δ) Η απάντηση στην προηγούμενη ερώτηση είναι ιδιαίτερα επιβεβλημένη καθώς, ύστερα από τα πρόσφατα περιστατικά στην Ειδομένη, ήδη έπεσε η μία φορά ξύλο, άρα αυτοί που το έφαγαν είναι δυνάμει οι Τζιχαντιστές του αύριο. Και βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα… Τι θα κάνει για αυτό τον κίνδυνο ο κ. Τόσκας..; Υπάρχει πολίτης που θα μπορέσει να νιώσει ασφαλής από εδώ και στο εξής..;;

Αίσθηση έκανε στον πρόσφατο εορτασμό της 25ης Μαρτίου η παρέλαση μιας μικρής μαθήτριας φορώντας μαντίλα, επειδή αυτό προστάζει η Μουσουλμανική θρησκεία. Επρόκειτο για την παραδοσιακή μαντίλα που πρέπει να φορούν οι Μουσουλμάνες γυναίκες σύμφωνα με το Ισλάμ και ως εκ τούτου η συμπεριφορά αυτή θεωρήθηκε ως το ατομικό δικαίωμα μίας πολίτου για έκφραση της θρησκευτικής της ελευθερίας.

Παρόλαυτά, δεν μπορούμε να μην συνεχίσουμε την αναζήτηση της όλης "λογικής" της μαντίλας που έχει επιβληθεί στις Μουσουλμάνες γυναίκες καθώς εγείρεται το βασανιστικό ερώτημα του αν η μαντίλα είναι ένδειξη πίστης ή ένδειξη της κατωτερότητας της γυναίκας έναντι του Μουσουλμάνου άνδρα και του αν είναι θέμα προσωπικό ή με κάποιο τρόπο αφορά και την δημόσια ζωή σε διάφορα επίπεδα όπως το σχολείο, οι παρελάσεις κτλ.

Καταρχήν, δεν ήταν λίγοι αυτοί που θεώρησαν την "μαντίλα" ως έκφραση πίστης και την αντιστοίχισαν με ένα περιδέραιο με θρησκευτικό σύμβολο το οποίο φοριέται επίσης ως ένδειξη πίστης. Ωστόσο, η διαφορά της "πιεστικότητας", ενόχλησης και ανθυγιεινότητας της μαντίλας στο κεφάλι έναντι του φορέματος ενός απλού περιδέραιου, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η μουσουλμανική μαντίλα δεν είναι θέμα απλής έκφρασης των θρησκευτικών πιστεύω των μουσουλμάνων γυναικών, αλλά υπάρχουν στοιχεία καταναγκασμού.

Η μουσουλμάνα γυναίκα δεν "εκφράζεται" απλώς, αλλά είναι υποχρεωμένη να αποδείξει την πίστη της στον Αλλάχ μέσα από τον πιεστικό - ενοχλητικό - ασκητικό τρόπο ένδυσης της μαντίλας, υποχρέωση που δεν ισχύει αντίστοιχα στους Μουσουλμάνους άνδρες.

Αν δεν υπήρχαν αυτές οι πιεστικές συνθήκες και η δυσφορία του να είναι κανείς υποχρεωμένος να καλύπτει ανά πάσα ώρα και στιγμή όλο σχεδόν το κεφάλι δεν θα ασχολούνταν κανείς με αυτό το θέμα. Όμως αυτές οι πιεστικές συνθήκες που έχουν επιβληθεί στις μουσουλμάνες γυναίκες κατά παράβαση της αρχής της ισότητας ανδρών και γυναικών, και κάτω από υποχρέωση "ομολογιακού" τύπου και όχι απλή έκφραση των θρησκευτικών πιστεύω μας φέρνει μπροστά σε μία αυτόβουλη παραίτηση της μουσουλμάνας γυναίκας από σοβαρά ατομικά της δικαιώματα όπως αυτά της αξιοπρέπειας, υγείας, ελευθερίας και ισότητας.

Ύστερα από αυτή την διαπίστωση εγείρεται το ερώτημα του κατά πόσο ένα Δημοκρατικό Κράτος πρέπει να ανεχθεί αυτή την αυτόβουλη παραίτηση πολιτών του από ατομικά τους δικαιώματα. Η νομική απάντηση είναι ότι παραίτηση πολιτών από ατομικά τους δικαιώματα είναι άκυρη και απαράδεκτη. Όμως στην περίπτωση της μαντίλας εγείρονται αρκετά αντιφατικά ζητήματα.

Στην περίπτωση των μαθητών στα σχολεία, το φόρεμα της μαντίλας είναι ένα ζήτημα που δεν αφορά μόνο το σχολείο αναφορικά με μέτρα εσωτερικής τάξης για την πειθαρχία και ευπρέπεια των μαθητών, αλλά έχει να κάνει και με την επιμέλεια των τέκνων και των εντολών που η μουσουλμάνα μαθήτρια παίρνει από τους μουσουλμάνους γονείς της.

Φυσικά είναι σαφές ότι τα μέτρα εσωτερικής τάξης του σχολείου υπερέχουν έναντι κάθε αυθαίρετης απόφασης που μπορεί να πάρει ο κάθε γονέας για το παιδί του. Ας φανταστεί κανείς έναν γονέα να στέλνει το παιδί του γυμνό στο σχολείο ως τιμωρία για μια "κακή" πράξη που αυτό έκανε. Το σχολείο είναι υποχρεωμένο να ανεχθεί αυτή την απόφαση του γονέα για το παιδί του επειδή αυτός έχει την επιμέλειά του;

Ας φανταστεί κανείς κάποιο άλλο παράδειγμα θρησκείας η οποία να επιβάλει στα νεαρά άτομα να φορούν γύρω από τον λαιμό τους πάντοτε, συνεχώς και αδιαλείπτως ένα θρησκευτικό σύμβολο από βαρύ μέταλλο τουλάχιστον 5 κιλών. Οι καθηγητές και οι διευθύνοντες το σχολείο θα είναι πάλι υποχρεωμένοι να παρακολουθούν ατάραχοι τους μικρούς μαθητές να ταλαιπωρούνται με αυτόν τον ασκητικό-ομολογιακό τρόπο για να αποδείξουν την πίστη τους; Φυσικά όχι.

Παρόμοια είναι η ταλαιπωρία που υφίστανται οι μικρές Μουσουλμάνες μαθήτριες με το φόρεμα της μαντίλας στις σχολικές αίθουσες και μάλιστα με ρουχισμό που να καλύπτει ολόκληρο το σώμα τους, ως απόδειξη της πίστης τους στο Ισλάμ. Είναι δυνατόν το σχολείο να ανεχθεί αυτή την ένδυση η οποία βάλλει ευθέως εναντίον της υγείας, αλλά και της αξιοπρέπειας των μουσουλμάνων μαθητριών στο όνομα της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης..;;

Το όλο ζήτημα δεν είναι θέμα προσωπικής απόφασης του κάθε καθηγητή ή δασκάλου, αλλά αφορά απόφαση του Ελληνικού Κράτους το οποίο, χωρίς να έλθει σε σύγκρουση με την Ισλαμική θρησκεία, θα μπορούσε να θεσπίσει προστατευτικούς κανόνες για όλους τους μαθητές και για όλες τις θρησκείες, με βάση τις αρχές της θρησκευτικής ελευθερίας αλλά και της ισότητας.

Επειδή δηλαδή η πλήρης απαγόρευση "φορέματος" θρησκευτικών συμβόλων θα ήταν απαράδεκτη καθώς θα προσέβαλλε την προσωπικότητα του μαθητή, αφού η θρησκεία είναι κομμάτι της προσωπικότητας ενός ατόμου (και γι' αυτό άλλωστε προστατεύεται η ελευθερία θρησκευτικής συνείδησης), το ελληνικό Κράτος θα μπορούσε να καθορίσει συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης των θρησκευτικών πιστεύω των μαθητών, με ισότητα για όλους τους μαθητές και χωρίς να προσβάλλεται η προσωπικότητα ή η υγεία τους.

Θα μπορούσε λοιπόν να καθιερωθεί για όσους μαθητές θέλουν να εκφράσουν τα θρησκευτικά τους πιστεύω μέσα στο Δημόσιο Σχολείο το φόρεμα ενός περιδέραιου με θρησκευτικό σύμβολο τόσο για τους Χριστιανούς, όσο και για τους Μουσουλμάνους, τους Βουδιστές κτλ. και απαγόρευση κάθε άλλης ακρότητας του τύπου πχ της χάραξης του θρησκευτικού συμβόλου στο μέτωπο του παιδιού, της μαντίλας, του συγκεκριμένου τρόπου κουρέματος-ξυρίσματος του μαθητή κτλ.

Στο σημείο αυτό πρέπει να τονιστεί ότι είναι άλλο πράγμα η έκφραση της θρησκευτικής πίστης ως ατομικό δικαίωμα και άλλο πράγμα η ανάρτηση των χριστιανικών εικόνων στα ελληνικά σχολεία. Δεν μπορεί να γίνει συμψηφισμός "μαντίλας" και εικόνων, με την λογική ότι αφού υπάρχουν οι θρησκευτικές εικόνες στα σχολεία, το κράτος θα πρέπει να ανεχθεί το τυπικό μουσουλμανικό ντύσιμο των γυναικών.

Η σχετική ανάρτηση των χριστιανικών εικόνων στα ελληνικά σχολεία έχει καθιερωθεί με βάση εθιμικό δίκαιο που δημιουργήθηκε από την μακρόχρονη σχετική βούληση και πρακτική της ελληνικής κοινωνίας. Και μάλιστα κάτω από την σαφή επιταγή του Συντάγματος στο αρ. 16 παρ. 2 περί υποχρέωσης του κράτους να στοχεύει στην θρησκευτική συνείδηση των Ελλήνων.

Όσοι θέλουν να κατέβουν οι χριστιανικές εικόνες από τα σχολεία ή να αλλάξουν τον ορθόδοξο-δογματικό-ομολογιακό χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών πρέπει προηγουμένως να προχωρήσουν σε αναθεώρηση του αρ. 16 παρ. 2 του Συντάγματος.

Δεν θα καταργήσουμε το Σύνταγμα και την Δημοκρατία μας επειδή μερικοί μουσουλμάνοι, οι οποίοι αφού έχουν παραιτηθεί από ένα σωρό ατομικά τους δικαιώματα υποκύπτοντας σε φανατικά κελεύσματα του Ισλάμ και μην υπολογίζοντας το Ελληνικό Σύνταγμα, ξαφνικά θυμούνται το Σύνταγμα και τα ατομικά τους δικαιώματα στο ζήτημα των εικόνων.

Το ζήτημα των εικόνων στα σχολεία είναι ένα ζήτημα Δημοκρατίας το οποίο καθορίζεται με βάση την ελεύθερη βούληση του ελληνικού λαού που μπορεί να εκφραστεί σε δημοψήφισμα. Το ζήτημα όμως της καταπίεσης της γυναίκας με την μαντίλα και το απαράδεκτο ντύσιμο που καλύπτει τα πάντα στο σώμα των γυναικών σα να είναι λεπρές, μπορεί να τεθεί σε δημοψήφισμα στην κοινότητα των μουσουλμάνων;

Μια και η σημερινή Κυβέρνηση έχει φορέσει τον μανδύα του Δικαστή-τιμωρού της διαφθοράς του "παλιού πολιτικού συστήματος" καλό θα ήταν να ορίσει τον όρο "διαφθορά": διαφθορά είναι μόνο η "διαπλοκή" ιδιωτικών επιχειρήσεων που θέλουν να πάρουν έργα από το δημόσιο με πολιτικούς, ή είναι η "διαπλοκή" ιδιωτών με το κράτος γενικότερα;

Ένας Υπουργός διαπράττει έγκλημα διαφθοράς μόνο όταν παίρνει "μίζα" από ξένη εταιρεία για να της δώσει ένα υπερκοστολογημένο έργο εις βάρος του Δημοσίου Ταμείου, ή και όταν διορίζει κόσμο στο Δημόσιο παρακάμπτοντας αξιοκρατικές διαδικασίες;

Ο διορισμός ως συμβούλου Υπουργού κάποιου πολίτη με ανεπαρκή προσόντα, ο οποίος πληρώνεται με 2.000 ευρώ το μήνα και ο οποίος δεν παράγει έργο αντίστοιχο των 2.000 ευρώ που παίρνει με αντίστοιχη ζημία του Δημοσίου Ταμείου, αποτελεί ή δεν αποτελεί θέμα "διαφθοράς";

Στον ΣΥΡΙΖΑ και στους ΑΝ.ΕΛ. σήμερα φαίνεται να υπάρχει μία παιδικά διαστρεβλωμένη θεώρηση της διαφθοράς, καθώς τα στελέχη τους στον όρο "διαφθορά" περιλαμβάνουν μόνο την "διαπλοκή" ιδιωτικών εταιρειών με το Δημόσιο και όχι την "διαπλοκή" ιδιωτών με το Δημόσιο.

Αν δηλαδή διαπλέκεται κανείς με αδιαφανείς διαδικασίες με το Δημόσιο ως "άτομο" είναι σωστός και "Δημοκράτης" ενώ αν διαπλέκεται ως "εταιρεία" είναι διεφθαρμένος...

Αντιθέτως, είναι προφανές ότι στον χώρο της πολιτικής διαφθορά υπάρχει όταν το πολιτικό σύστημα καταβάλλει χρήματα του Δημοσίου Ταμείου στον οποιονδήποτε (είτε είναι πολίτης, είτε εταιρεία, είτε Δημόσιος Υπάλληλος, είτε συνταξιούχος κτλ) χωρίς αυτός να αξίζει το ποσό που παίρνει ή παραπάνω από αυτό που αξίζει, με αντίστοιχη ζημιά του Δημοσίου Ταμείου.

Οι όποιες διαστρεβλωμένες θεωρίες περιορίζουν την κατασπατάληση του Δημοσίου χρήματος μόνο σε συγκεκριμένες κατηγορίες (πχ φταίνε μόνο οι ιδιωτικές εταιρείες) είναι εκ του πονηρού και δεν έχουν ως σκοπό την εξυγίανση των Δημόσιων οικονομικών, αλλά την προσβολή πολιτικών αντιπάλων με ταπεινά κίνητρα και αντιδεοντολογικά και διχαστικά μέσα.

Πρέπει δε να γίνει κατανοητό, ότι όσοι παίζουν με τον θεσμό της Δικαιοσύνης, παριστάνοντας τους Δικαστές-τιμωρούς ενώ είναι απλά πολιτικοί τυχοδιώκτες, οδηγούν την χώρα στον διχασμό.

Τέλος, επειδή ο "οίστρος" της κάθαρσης φαίνεται να έχει πάρει μπρος για τα καλά, δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον πειρασμό να προτείνουμε και εμείς κινήσεις προς την κατεύθυνση της κάθαρσης του πολιτικού βίου και ιδιαίτερα:

α) την δημοσιοποίηση των εσόδων-εξόδων όλων των κομμάτων της Βουλής και

β) την αναθεώρηση του αρ. 86 παρ. 3 του Συντάγματος ως εξής: το σημείο που αναφέρει "...Η Βουλή μπορεί να ασκήσει την κατά την παράγραφο 1 αρμοδιότητά της μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της Βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος..." να αντικατασταθεί από το "...μέχρι το πέρας της τρίτης τακτικής συνόδου..." ή "...μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου αλλά σε καμία περίπτωση κάτω από 5 χρόνια...", ώστε να υπάρχει αντιστοιχία με την 5ετή παραγραφή των πλημμελημάτων.

Αρχική σελίδα