Αναθεώρηση του Συντάγματος: λάθος τρόπος αντίδρασης, σε λάθος στιγμή.

Το ισχύον ελληνικό Σύνταγμα διακρίνεται σε δύο κύρια μέρη: το μέρος που αφορά τα δικαιώματα των πολιτών και το μέρος που αφορά την οργάνωση της διακυβέρνησής τους. Όπως είναι προφανές, οι Έλληνες πολίτες έχουν πλήθος από δικαιώματα και η κυβέρνησή τους βγαίνει πάντα με δημοκρατικές διαδικασίες (εκλογές). Ωστόσο, η εφαρμογή του μνημονίου στην Ελλάδα και η κατάφωρη παραβίαση πλήθος από συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, παρέσυραν ένα ευρύ φάσμα επιστημόνων και κοινωνικών παραγόντων στην σπασμωδική αντίδραση της προσπάθειας για αναθεώρηση του Συντάγματος, σα να έφταιγε το Σύνταγμα για τις παραβιάσεις αυτές.


Όντως παραβιάστηκε κατάφωρα το δικαίωμα στην εργασία (μετατροπή μισθού σε χαρτζιλίκι), το δικαίωμα στην περιουσία (περικοπές συντάξεων που αφορούν δεδουλευμένες παροχές), καθώς και η εθνική μας κυριαρχία (δικαίωμα κατάσχεσης δημόσιας γης), όμως η κακοδαιμονία του μνημονίου δεν θα αποφεύγονταν από ένα πιο αυστηρό Σύνταγμα, ούτε από έναν Πρ. Δημομκρατίας με αυξημένες αρμοδιότητες, ούτε από μια αναθεώρηση του αρ. 44 για τα δημοψηφίσματα, για τα οποία επιμένουν πλήθος από επιστήμονες σήμερα.


Η επάρκεια του ισχύοντος Συντάγματος φάνηκε περίτρανα από το άτυπο δημοψήφισμα των πρόσφατων Περιφερειακών εκλογών του Νοεμβρίου 2010, το οποίο κατέρριψε ακόμα και την άποψη περί αντισυνταγματικότητας της ψήφισης του μνημονίου λόγω μη εφαρμογής της πλειοψηφίας των 3/5. Ο δημοκρατικός θεσμός της αντιπολίτευσης πίεσε σωστά τον κ. Παπανδρέου να δώσει δημοψηφισματικό χαρακτήρα στις εκλογές αυτές και πράγματι ο κ. Παπανδρέου εξήγγειλε σαφέστατα ότι η υπερψήφιση των πράσινων υποψηφίων του θα εκληφθεί ως ψήφος εμπιστοσύνης στο μνημόνιο. Και πράγματι, στον 2ο και αποφασιστικότερο γύρο οι πράσινοι υποψήφιοι υπερίσχυσαν των μπλε στο σύνολο των δήμων και Περιφερειών.



Η Ελλάδα έγινε πράσινη. Η κ. Μέρκελ έδινε συγχαρητήρια στον κ. Παπανδρέου για την σαφή του νίκη (παρά τα σκληρά μέτρα) και ο κ. Στρος Καν ανακοίνωνε με ανακούφιση ότι η νίκη του ΠΑΣΟΚ ήταν σαφής δημοψηφισματική υποστήριξη του μνημονίου. Ο κ. Παπανδρέου, σε ένα ντελίριο ενθουσιασμού (ούτε ο ίδιος πίστευε στην νίκη του, ούτε τα στελέχη του, που εξαφανίστηκαν από τις τηλεοράσεις παραμονές του 2ου γύρου), έβγαζε ανακοινώσεις τύπου «Συνεχίζουμε» και «Πάμε μπροστά», ενώ ο κ. Ραγκούσης, ακόμα και σήμερα, αποστομώνει κάθε αντιμνημονιακό με το επιχείρημα της δημοψηφισματικής νίκης του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές ΟΤΑ 2010.


Όντως οι ιθύνοντες του ΠΑΣΟΚ έχουν δίκιο, γιατί τον Νοέμβριο 2010 διενεργήθηκε ένα σημαντικότατο δημοψήφισμα για την συνέχιση ή μη του μνημονίου και το ΠΑΣΟΚ κέρδισε. Ο κόσμος γνώριζε την εξαπάτηση του «λεφτά υπάρχουν», γνώριζε την καταστροφή των δικαιωμάτων του και ακόμα περισσότερο γνώριζε ότι ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου (και όχι ο Μήτσος ο μπακάλης) έθεσε σαφέστατα και επισημότατα δημοψηφισματικό χαρακτήρα στις εκλογές αυτές, με θέμα το μνημόνιο. Και όμως οι Έλληνες πολίτες είτε άμεσα (με ψήφο στους πράσινους υποψηφίους), είτε έμμεσα (με αποχή από τις εκλογές ώστε να κερδίσουν οι πράσινοι  υποψήφιοι) έδωσε την νίκη στο ΠΑΣΟΚ.


Όσοι λοιπόν προσπαθούν να «αναθερωρήσουν» το Σύνταγμα για να προστατέψουν τον λαό από το μνημόνιο, αγνοούν τον σαφή δημοψηφισματικό χαρακτήρας των εκλογών, στις οποίες η νίκη του ΠΑΣΟΚ νομιμοποίησε τα πάντα… Νομιμοποίησε και το «λεφτά υπάρχουν», νομιμοποίησε και την άποψη περί ψήφισης με απλή πλειοψηφία αντί για 3/5, νομιμοποίησε τα πάντα…


Η αποχή των ανοήτων της "επανάστασης του φραπέ" είναι ευκολοδιάγνωστη: έλλειψη κριτικής σκέψης (για να μην πούμε βλακεία), καθώς είχαν μία καλή ευκαιρία να ρίξουν την κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου ψηφίζοντας τους μπλε υποψηφίους, και την σπατάλησαν. Όμως η αποχή μιας άλλης κατηγορίας πολιτών, η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην νίκη του ΠΑΣΟΚ χρήζει ξεχωριστής αναφοράς και διερεύνησης. Μιλάμε για τους λεγόμενους «αριστερούς» ψηφοφόρους, οι οποίοι είτε απείχαν, είτε ψήφισαν τους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ, προδίδοντας το υποτιθέμενο αντιμνημονιακό μέτωπο που είχαν σχηματίσει στον 1ο γύρο.


 Ο λόγος που έπραξαν αυτό, ήταν το μετεμφυλιακό σύνδρομο της διαπάλης των «καλών» και «προοδευτικών» αριστερών με τους «φασίστες» δεξιούς. Δηλαδή προτίμησαν να κρατήσουν τον κ. Παπανδρέου στην εξουσία να συνεχίσει την μνημονιακή του πολιτική, γιατί δεν ήθελαν να ψηφίσουν κανέναν μπλε- φασίστα υποψήφιο. Είναι απίστευτο και όμως όλα τα αριστερά κόμματα (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Δημοκρατική Αριστερά) που υποτίθεται ότι κόπτονται για το μνημόνιο, έδωσαν εντολή στους ψηφοφόρους τους να απέχουν, ώστε να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ, ενώ ήξεραν τον σαφή δημοψηφισματικό χαρακτήρα των εκλογών.


Αυτή λοιπόν η τακτική των αριστερών ψηφοφόρων αναδεικνύει την ρίζα της κακοδαιμονίας της Ελλάδας του σήμερα. Μια μεγάλη ομάδα Ελλήνων πολιτών έθαψε κάθε έννοια έθνους (κοινή καταγωγή), και παράδοσης στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης και βάφτισε δεξιό-φασίστα (επειδή έτσι της άρεσε) όποιον μιλά για έθνος, πατρίδα και ελληνική παράδοση.


Το χάος που δημιούργησαν αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο βαθύ στην ελληνική κοινωνία ώστε ο αριστερός κόσμος που δημιούργησαν (της κρατικής δημοσιοϋπαλληλικής οικονομίας, της διάλυσης του έθνους μέσω της άκρατης απονομής ελληνικής ιθαγένειας σε αλλοδαπούς, της κατάργησης των ελληνικών συνόρων, της υπερφορολόγησης του ιδιωτικού τομέα και της δαιμονοποίησης του κέρδους) να είναι η μόνη επιλογή γι’ αυτούς. Τα δε κόμματα που ανήκουν σε αυτόν τον αριστερό κόσμο (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ) αποτελούν στην ουσία συγκοινωνούντα δοχεία της ίδιας αριστερής ιδεολογίας, με διαφορά μόνο στον βαθμό σκληροπυρηνικότητας (soft, medium, hard) και στον τρόπο επιβολής της στην Ελλάδα: το μεν ΚΚΕ προτιμά επιβολή κομμουνισμού με στρατό σταλινικού τύπου, το δε ΠΑΣΟΚ προτιμά επιβολή ενός πιο ήπιου κομμουνισμού, όχι με την βία, αλλά με την εξαπάτηση των σοσιαλιστικών διορισμών στο Δημόσιο. Το δε ΣΥΡΙΖΑ έχει «συνιστώσες» και από τα δύο.


Αυτές λοιπόν οι ιδεοληψίες της αριστεράς έδωσαν την νίκη του ΠΑΣΟΚ στο άτυπο δημοψήφισμα των πρόσφατων εκλογών, και έβγαλε στην επιφάνεια γιατί το ΠΑΣΟΚ κυβερνάει την Ελλάδα για πάνω από 20 χρόνια: αριστεροί είναι οι άνθρωποι και αντλούν τους περισσότερους ψήφους τους από τον κόσμο της αριστεράς, ενώ όποιες τυχόν «εθνικές τάσεις» βγάζουν προς τα έξω, το κάνουν μόνο για εξαπάτηση και ψάρεμα ψήφων. Όσο για ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να διατείνονται ότι δεν κυβέρνησαν, ωστόσο κυβέρνησαν έμμεσα (μέσω του ΠΑΣΟΚ) αφού πάντοτε αποτελούσαν δεξαμενή ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, ενώ τα ίδια στέγαζαν τους δυσαρεστημένους του ΠΑΣΟΚ και επικροτούσαν κάθε διάλυση του ιδιωτικού τομέα μέσω της υπερφορολόγησης, και διάλυσης του ελληνικού έθνους με τις μαζικές ελληνοποιήσεις με εξευτελιστικά κριτήρια.


Συμπερασματικά λοιπόν φτάνουμε σε ευνόητα ερωτήματα που πρέπει πρώτα να απαντήσουν όσοι επιμένουν στην αναθεώρηση του Συντάγματος: α) φταίει το Σύνταγμα και αρ. 44 για το γεγονός ότι δεκάδες χιλιάδες ανόητοι πολίτες απείχαν από ένα άτυπο δημοψήφισμα; β) Φταίει το Σύνταγμα για το γεγονός ότι δεκάδες χιλιάδες αριστεροί ψηφοφόροι προτίμησαν να κόψουν το χέρι τους παρά να ψηφίσουν μπλε (φασίστα) υποψήφιο και να ρίξουν την μνημονιακή κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου. γ) Φταίει ο υποτίθεται «αδύναμος», από άποψη αρμοδιοτήτων, Πρ. Δημοκρατίας που δεν παραιτείται να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές, από την στιγμή που η πράσινη νίκη του Νοεμβρίου 2010 έδειξε ψήφο εμπιστοσύνης στο μνημόνιο;


Δεν έχει συνειδητοποιήσει ο απλός πολίτης που αντιμάχεται το μνημόνιο, το τι καταστροφική ήττα ήταν αυτή των προηγούμενων πρόσφατων εκλογών. Η πράσινη νίκη νομιμοποίησε τα πάντα…Ο αριστερός ψηφοφόρος προτίμησε την καταστροφή της χώρας του από το να ψηφίσει έναν μπλε (φασίστα κατ’ αυτόν υποψήφιο). Και παρόλαυτά, έρχονται σήμερα, με περίσσιο θράσος, ορισμένοι αρχηγοί αριστερών κομμάτων να ζητήσουν ψήφους από την λεγόμενη «λαϊκή δεξιά» για τον σχηματισμό αντιμνημονιακού μετώπου. Την ενίσχυση που ζητούν σήμερα, γιατί δεν την έδωσαν οι ίδιοι στους μπλε υποψηφίους στις πρόσφατες δημοψηφισματικές εκλογές;


Έχει προσπαθήσει μεγάλο μέρος του ελληνικού επιστημονικού, νομικού και ευρύτερου κοινωνικού κόσμου να εξαλείψει τις αντιπαραθέσεις των δεξιών με τους αριστερούς και να οδηγήσει στην πραγματική ένωση των Ελλήνων. Ωστόσο, οι πρόσφατες εκλογές ΟΤΑ 2010 έδειξαν ότι το χάος και το μίσος των αριστερών προς τους λεγόμενους δεξιούς ήταν τόσο απύθμενο, ώστε πολλοί από αυτούς δεν αρκέστηκαν στην αβάντα στο ΠΑΣΟΚ μέσω της αποχής, αλλά πήγαν και ψήφισαν τους πράσινους υποψηφίους. Προφανώς, γιατί ισχύει αυτό που είπαμε παραπάνω περί συγκοινωνούντων δοχείων (από άποψη ψηφοφόρων) του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ.


Κάτω από αυτές τις συνθήκες (μετεμφυλιακό σύνδρομο των "καλών" αριστερών κατά των δεξιών-"φασιστών"), το ΠΑΣΟΚ το οποίο εφάρμοσε την αριστερή ιδεολογία της υπερφορολόγησης του κεφαλαίου, των μαζικών απεργιών, των κρατικοδίαιτων μεγαλοεργολάβων-«φίλων του λαού» (άρα αφορολόγητων), της μετατροπής του παραγωγικού εργαζομένου σε υπεράριθμο δημόσιο υπάλληλο (επειδή είναι φίλος του κόμματος), της διάλυσης του στρατεύματος μέσω της προμήθειας άχρηστων οπλικών συστημάτων και των μειωμένων εξοπλισμών, πάλι θα κερδίσει (έστω και με ελάχιστη διαφορά) όποιες εκλογές και να γίνουν.


Το ΠΑΣΟΚ  που οδήγησε στην χρεοκοπία την χώρα μέσω εφαρμογής της αριστερής ιδεολογίας με χρήματα των ξένων κεφαλαιοκρατών, και έρχεται να τα φορτώσει όλα στην ΝΔ, μόνο και μόνο επειδή στα 5,5 χρόνια της διακυβέρνησής της δεν έβαλε φυλακή τους πράσινους διαπλεκόμενους  και τους άφησε να συνεχίζουν να κλέβουν, το ΠΑΣΟΚ με τα αριστερά δεκανίκια του (αλλά και με ορισμένα όψιμα «δεξιά εξαπτέρυγα»), αυτό το ΠΑΣΟΚ των «αριστερών ιδεολόγων» (πολλοί από αυτούς είναι και ποιητές τρομάρα τους) που βαφτίζει τους συμφωνούντες «συντρόφους» και αντιφρονούντες «φασίστες», πάλι θα κερδίσει τις εκλογές, θα καλύψει τις δικές του ευθύνες ρίχνοντας το φταίξιμο στο σύνολο του πολιτικού συστήματος (όπως το χταπόδι ρίχνει μελάνι για να ξεφύγει) και θα καλύψει δεκάδες πράσινους απατεώνες βρίσκοντας κάνα δύο εξιλαστήρια θύματα.


Κατά τα άλλα, κάποιοι, ας συνεχίζουν να ψάχνουν τρόπους αναθεώρησης του Συντάγματος.

9 σχόλια

  1. Όντως λάθος τρόπος αντίδρασης σε λάθος στιγμή!

    Σε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο η συζήτηση για το Σύνταγμα είναι χρήσιμη. προτεραιότητα ωστόσο έχουν πάρα πολλά άλλα...

    Μάλλον είναι κάτι πιο βαθύ αυτό που μας λερώνει.

    Για παράδειγμα:

    Η χώρα πρέπει να στρέψει όλες της τις δυνάμεις ώστε να υπερασπίσει το ήδη καταλυμένο Σύνταγμα.

    Να στρέψει όλες της τις δυνάμεις ώστε να βρεθούν ρεαλιστικές λύσεις διεξόδου από το δημοσιονομικό και οικονομικό αδιέξοδο.

    Να αναζητηθούν και τιμωρηθούν οι υπαίτιοι που έφεραν τη χώρα ως εδώ και μετά συζητούμε για νέο Σύνταγμα και άλλα...

    Καλό είναι λοιπόν να γίνονται δημοκρατικές κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις για τα παραπάνω ζητήματα.

    Οι εκλογές του Οκτώβρη, ούτε άτυπο δημοψήφισμα υπήρξαν, ούτε και νομιμοποίησαν καμία πολιτική και κανένα Μνημόνιο.

    Οι δημοκρατικές διαδικασίες στη χώρα τηρούνται μόνο κατ' επίφαση. Ο λαός ζει στο σκοτάδι της παραπληροφόρησης, όπως το επιβάλλει η ιδιωτική δημοκρατία και τα όργανα που διαθέτει. Υπό τις δεδομένες συνθήκες ο πολίτης δεν έχει δυνατότητα να σχηματίσει ορθή εκλογική, δημοκρατική κρίση. Γι' αυτό και η συντριπτική πλειοψηφία του λαού κάνει το λάθος να απέχει από τις εκλογές. Είναι όμως μια δικαιολογημένη και εύλογη αντίδραση

    Ο λαός δεν έχει ενημερωθεί επαρκώς, ούτε από την κυβέρνηση ούτε και από την αντιπολίτευση για τα πιο σοβαρά ζητήματα που ταλανίζουν τη χώρα. Για παράδειγμα, δεν γνωρίζει:
    Τί ακριβώς είναι το "Μνημόνιο";
    Τί ακριβώς είναι η σύμβαση δανειακής διευκόλυνσης;
    Γιατί ακριβώς τα υπέγραψε αυτά η χώρα και σε τί εξυπηρετούν;
    Τι ακριβώς συνεπάγονται αυτά για τη χώρα τους πολίτες της, αλλά και για την ΕΕ και τους Ευρωπαίους πολίτες;

    Δεν έχει ενημερωθεί, για το αν υπάρχουν ή υπήρχαν συγκεκριμένες δυνατότητες εφαρμογής εναλλακτικών λύσεων.

    Η κατάλυση του Συντάγματος και των θεμελιωδών δικαιωμάτων δε νομιμοποιείται με κανένα τρόπο.

    Φοβούμαι όμως ότι πριν καταλυθεί το Σύνταγμα είχε καταλυθεί η ψυχή και η σκέψη των Ελλήνων.

    Η ψυχή και η σκέψη των Ελλήνων πολιτών ως προσώπων και ως συλλογικού σώματος, πρέπει πρώτα να παλινορθωθεί και ύστερα συζητάμε για νέο Σύνταγμα και άλλες καινοτομίες...


    Ελ. Δικαίος

  2. Ἀπόλλων Μπαζάντε
    28 Απριλίου 2011 στις 9:21 μ.μ.

    Χριστὸς Ἀνέστη!

    1.1. Ἡ κατάρρευση τοῦ συστήματος (ἔστω λ.χ. ἑνὸς Η/Υ) ἦταν ποὺ ὁδήγησε στὸ Μνημόνιο καὶ τὴν ἔσχατη ἐξαθλίωση ὅπου ὁδηγεῖται ἡ χώρα.
    1.2. Ἄρα ἡ ἀλλαγὴ Σ. (ἔστω λ.χ. τοῦ Λειτουργικοῦ Συστήματος τοῦ ἀνωτέρω καταρρεύσαντος Η/Υ) ἦταν ἐπιβεβλημένη καὶ πρὶν τὸ Μνημόνιο.
    1.3. Τώρα ἔγινε ἁπλῶς καταφανὴς ἡ ἀνάγκη ἀλλαγῆς του (Νίκος Ράπτης καὶ Χρ.Γιανναρᾶς φωνάζουν ἤδη ἀπὸ τὰ μέσα 2008).

    2.1. Εἴμαστε ἀναγκασμένοι νὰ παίξουμε πολλὲς παρτίδες σκακιοῦ συγχρόνως.
    2.2. Μία εἶναι ἡ κατάρριψη τοῦ Μνημονίου ὡς ἀντισυνταγματικοῦ καὶ μὲ τὸ παρὸν Σ.
    2.3. Ἄλλη εἶναι ὁ κατάλληλος ἀντιμνημονιακὸς «ἀκτιβισμός» (δὲν ἔχω σχηματίσει ἄποψη γι' αὐτόν).
    2.4. Τρίτη, σημαντικὴ ἐξίσου, ἄσχετα μὲ τὴν ἔκβαση τῶν ἄλλων δύο παρτίδων, ἀναγκαία ὁπωσδήποτε (βλ.1) εἶναι ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Θεσμικοῦ Θεμελίου (Σ.) ποὺ μαγειρεύθηκε τὸ 1975 ὑπὲρ τοῦ (περίτρανα ἀποδειχθέντος) φαυλοκρατικοῦ «ἀριστεροῦ» καὶ «δεξιοῦ» συστήματος.

    3.1. Ἔστω ὅτι οἱ αὐτοδιοικητικὲς ἐκλογὲς ἦταν δημοψήφισμα (δὲν ἐνοχλεῖ τὴν θεώρηση αὐτὴν ὅτι ἔπρεπε νὰ ἐπιλεγοῦν καὶ κάποιοι τοπικοὶ ἄρχοντες; )
    3.2. Πῶς ἀναγιγνώσκονται τὰ ἀποτελέσματά του;
    3.3. Ἐγὼ εἶδα συντριπτικὴ νίκη τῆς ἀποχῆς = ἀπόρριψης τοῦ συστήματος = ἐπικύρωση τῆς ἄποψης ὅτι τὸ σύστημα ἔχει καταρρεύσει καὶ δὲν ἐκπροσωπεῖ τὸ 50% τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος.
    3.4. ΠΑΣΟΚ ἀπὸ 15-20% τῶν ἐκλογέων σημαίνει ἀποδοχὴ τοῦ Μνημονίου;

  3. Νίκος Παπαγεώργης
    29 Απριλίου 2011 στις 4:14 μ.μ.

    Απόλλωνα αναγνωρίζω τις προθέσεις και τις γνώσεις τις δικές σου και όσων παραθέτεις, όμως δεν μπορώ να καταλάβω την λογική των επιχειρημάτων σου: Ο ίδιος ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ της Ελλάδας ΕΞΑΓΓΕΛΕΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ότι η νίκη των πράσινων υποψηφίων θα εκληφθεί ως υποστήριξη του μνημονίου, η Ελλάδα οδεύει στον γκρεμό του μνημονίου και εσύ λες ότι οι πολίτες ψήφισαν τους τοπικούς άρχοντες που ξέρουν να μαζεύουν καλύτερα τα σκουπίδια..;;

    Επίσης, πόσες φορές πρέπει να πούμε ότι η ΑΠΟΧΗ ποτέ δεν αποτελεί τρόπο αντίδρασης, γιατί τα κίνητρα αυτού που απέχει δεν είναι ποτέ ξεκάθαρα;
    1)Αποχή σημαίνει έλλειψη αντιπρότασης, άρα αμηχανία, άγνοια και δικαίωση όσων υποστηρίζουν την (έστω λάθος) πρόταση του μνημονίου.
    2)Αποχή σημαίνει απόρριψη όλου του πολιτικού συστήματος: άρα ΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΑ. Επομένως δικαιώνεται όποιος προτιμά μιά Ελλάδα στο μνημόνιο, παρά μια Ελλάδα ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΗ και μπαχαλο.
    3)Αποχή σημαίνει ότι δεν ψηφίζω γιατί δεν ασχολούμαι με τα κοινά, "τα βαριέμαι" και ποτέ δεν ασχολήθηκα.

    Η αποχή δεν είναι ποτέ λύση. Όσοι επέλεξαν την αποχή ως τρόπο αντίδρασης στο μνημόνιο, ας καταλάβουν το λάθος τους για να ΜΗΝ ΤΟ ΕΠΑΝΑΛΑΒΟΥΝ στο μέλλον.

  4. Νικόλα, δέχομαι ότι υπάρχουν ενστάσεις για την αποχή (ως ασαφούς περιεχομένου αντίδραση), αλλά εννοούσα ότι ΚΑΙ γι' αυτόν τον λόγο οι εκλογές αιρετών αρχόντων δεν ενδείκνυνται για δημοψήφισμα, πόσω μάλλον όταν αυτές οι εκλογές δεν περιέχουν επίσημα κυβερνητικά προεκλογικά προγράμματα. Το αποτέλεσμα ήταν βέβαια ένας τραγέλαφος.

    Το πιο τίμιο θα ήταν να διεξήγε κανονικό δημοψήφισμα. Και αφού είναι τόσο σίγουρος για το αποτέλεσμά του (λόγω των, ας πούμε, ευνοϊκών για το ΠΑΣΟΚ αποτελεσμάτων στις "αυτοδιοικητικές"), γιατί δεν το κάνει τώρα; Ή τον Δεκέμβριο, που είχε "πάρει το ΟΚ" από τον Λαό (αυτούς που δεν απείχαν).

    Η απάντηση είναι: δεν το κάνει γιατί ξέρει ότι τότε η Αποχή θα είναι ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ (οπωσδήποτε, ανάλογα και με την διατύπωση του δημοψηφίσματος και τον χρόνο στοχασμού του κόσμου επ' αυτού και την τίμια προβολή των διαφόρων θέσεων). Και σίγουρα πάντως το αποτέλεσμα, με όλα τα εκβιαστικά διλήμματα, δεν θα ήταν καθόλου ευχάριστο για το πολιτικό σύστημα.

    Ή πιστεύεις ότι θα ήταν;

    Το επιχείρημά μου, όμως, είναι: ιδού η Ρόδος, αφού του "πέρασε" του Γιωργάκη με τις "αυτοδιοικητικές"....

    :) Χριστός Ανέστη! Τα λέμε κι από κοντά!

  5. Διαβάζοντας ἕνα ἀντίστοιχα σοβαρὸ κείμενο κατὰ τῆς ἀποχῆς στὴν ἱστοσελίδα τῆς ΕΑΝΔΑ, ἔκανε τὴν ἑξῆς σκέψη, ἐν συντόμῳ:

    1. Λευκό = ἀπόρριψη τῶν ἐκπροσώπων ἤ/καὶ τῶν λύσεων ποὺ προτείνονται γιὰ ψήφιση, ἀλλὰ ὄ χ ι τοῦ συστήματος.

    2. Ἀποχή = ἀπόρριψη τῶν ἐκπροσώπων ἤ/καὶ τῶν λύσεων ἤ/καὶ τοῦ συστήματος ἤ, ἁπλά, βαριέμαι.
    2.1. Βαριέμαι = τὸ σύστημα ἀπέτυχε νὰ μὲ πείσῃ γιὰ τὴν σοβαρότητα τῶν ἐκπροσώπων ἤ/καὶ λύσεων ποὺ προτείνει.
    2.2. Σύστημα = Κοινοβουλευτικὴ Δημοκρατία, εἰδικότερα: ὑπὸ τὸν τρόπον ποὺ λειτουργεῖ ἐδῶ = τὸ ἀντίθετο τῆς Δημοκρατίας.

    3.1. Πολλοὶ μέχρι σήμερα ψηφίζαμε λευκὸ γιὰ νὰ δείξουμε ἀπόρριψη κομμάτων, ἀλλὰ νὰ μὴ ἀπαξιώσουμε τὸ σύστημα.
    3.2. Ἀλλὰ ΟΧΙ! μὲ τὴν ἀποχὴ δὲν ἀπαξιώνουμε τὴν Κοινοβουλευτικὴ Δημοκρατία, ΜΑ τὴν ΑΝΤΙδημοκρατικὴ λειτουργία της ἐν Ἑλλάδι!

    Στατιστικά, προφανῶς, τὸ ποσοστὸ συνειδητῆς ἀπόρριψης τοῦ ἀντιδημοκρατικοῦ ἑλλαδικοῦ συστήματος δὲν θὰ πλειοψηφῇ, σὲ πόσους ὅμως ὑπνώσει ὑποσυνείδητα;

  6. Συγγνώμη: «ἔκανα τὴν ἑξῆς σκέψη», ἤθελα νὰ πῶ

  7. Ἐπίσης, Νικόλα μου, λόγῳ τοῦ ΑΝΤΙδημοκρατικοῦ συστήματος (ποὺ φιλοδοξεῖ νὰ διορθώσῃ ἕνα Νέο Σύνταγμα), οἱ σωστὲς ἀπόψεις σου γιὰ τὶς «ἀριστερὲς» ἰδεοληψίες ἐν Ἑλλάδι, ΔΕΝ βρίσκουνε τὴν τύχη ποὺ τοὺς ἀξίζει (ὡς κοινοβουλευτικὴ ἐκπροσώπηση ἢ ὡς τιμώρηση αὐτῶν ποὺ καταστρέφουν τὴν χώρα).
    Παρότι οἱ ἀπόψεις σου ἐκφράζουν ἢδη ἀπὸ καιρὸ τὴν πλειοψηφία τοῦ κόσμου (ἰδίως κατὰ τῆς ἐθνομηδενιστικῆς ἐκφάνσεώς τους) καὶ πλέον τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία καὶ ὡς πρὸς τὴν κακοδιαχείριση κλπ.
    Εἶναι λογικό;
    Δὲν φταίει τὸ Σύνταγμα (οἱ ἐλλείψεις του καὶ ἡ ἐλαττωματικὴ κατασκευή του) γι' αὐτὴν τὴν ἀποτυχία τοῦ Κοινοβουλευτισμοῦ (καὶ τῆς αὐτό- ἢ ἑτερο-διόρθωσής του);

  8. (ἰδίως τοῦ Κοινοβουλευτισμοῦ ὅπως λειτουργεῖ ἐν Ἑλλάδι -γιὰ νὰ μὴ παρεξηγηθῶ)

  9. Νίκο,

    Σεβαστή η γνώμή σου. αν και προσωπικά θα απέφευγα τις απολυτότητες και δε θα έριχνα τόσο μεγάλο βάρος μόνο στη ευθύνη και νοσηρή νοοτροπία των αριστερών κομμάτων, αλλά και στα υπόλοιπα κόμματα, ανάλογα με το μέγεθός τους και την εξουσία που νέμονται.

    Πέραν τούτων, προσωπικά δεν μου λένε τίποτα ουσιαστικό οι διακηρύξεις του πρωθυπουργού και άλλων πολιτικών περί δημοψηφίσματικών δημοτικών και περιφερειακών εκλογών υπέρ ή κατά του "Μνημονίου". Η τακτική των ψευτοδιλημμάτων για κομματική συσπείρωση και την εξυπηρέτηση άλλων μικροπολιτικών στόχων είναι πολύ παλιά στην Ελλάδα και αλλού, αλλά φαίνεται ότι ακόμη δεν έχει κορεστεί, έτσι ώστε πολλοί τις ερμηνεύουν τέτοιες δηλώσεις κατά γράμμα, ασχέτως αν τα γεγονότα στην πράξη δε συνάδουν με τις εν λόγω πομπώδεις διακηρύξεις.

    Παλαιόθεν η εξουσία, ειδικά η απολυταρχική ή η κατ' επίφαση απολυταρχική, χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί παρόμοιου τύπου τεχνάσματα νομιμοποίησης της κατάλυσης της δημοκρατίας. Εναπόκειται στον λαό, αν θα πιαστεί στο δόλωμα αυτών των καθεστώτων...

    Η απούσα αντικειμενική ενημέρωση, υπό τις σύγχρονες συνθήκες, έγκειται στη διατήρηση της υφιστάμενης κατάλυσης του Συντάγματος, με προμετωπίδα την εκούσια σύγχυση και παράλυση του λαού, που δημιουργεί η παραπληροφόρηση.

    Εκεί έγκειται και η αναφορά μου στην ανάγκη αντικειμενικής και νηφάλιας ενημέρωσης, ως ανάγκη για τη διατήρηση ή μάλλον την επαναφορά του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας, η οποία σαφώς δεν εξαντλείται μόνο στην ενημέρωση και αφύπνιση, αλλά προϋποθετεί μια σύνθετη διαδικασία πολιτικής ζύμωσης, που έχει συστατικό και την κατά το δυνατό αντικειμενική ενημέρωση.

    Αν εσύ βέβαια αυτά τα σχόλια τα απολυτοποιείς στη σκέψή σου, χαρακτηρίζοντας τα ως στρουθοκαμηλισμό, είναι δικαίωμα σου.

Leave a Reply