Το τέλος της μεσαίας τάξης και η αρχή της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης

Από την αρχή που μπήκαμε στο ΔΝΤ και το μνημόνιο υπήρχαν ενδείξεις και φήμες για ύποπτες διεργασίες, καθώς και η αίσθηση ότι κάτι δεν κολλάει (κατά το κοινώς λεγόμενο). Οι φήμες αυτές μάλιστα, έγιναν πιο έντονες ύστερα από περίεργες δηλώσεις κορυφαίων Ευρωπαίων ηγετών. Η Ετ3 μετέδωσε στις 7-5-2010 δήλωση της κ. Μέρκελ, η οποία έκανε σαφείς υπαινιγμούς για σύνδεση της έλευσης του ΔΝΤ στην Ελλάδα με το πληθωριστικό χρήμα που έκοψε ο Ομπάμα το 2008, αναφέροντας μεταξύ άλλων ότι «είναι πάγια τακτική των μεγάλων Δυνάμεων να ξεφορτώνονται πληθωριστικό χρήμα δίνοντάς το ως πακέτο βοήθειας σε μικρές υπερχρεωμένες χώρες». Εξ ου άλλωστε και η ξαφνική έντονη  "αγάπη"-συμπαράσταση των Αμερικανών προς την "Ελλαδίτσα".

Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους ήταν σειρά του κ. Γιούνκερ να μας αφήσει εμβρόντητους από την έκρηξη ειλικρίνειάς του, λέγοντας ότι «οι Ευρωπαίοι γνώριζαν την διαφθορά και αντιπαραγωγικότητα  στην Ελλάδα, αλλά μας έβαλαν στο ευρώ για να αγοράζουμε καλύτερα τα προϊόντα τους». Και φυσικά, όταν λέμε για ευρωπαϊκά «προϊόντα» δεν εννοούμε μόνο κοτολέτες και αποσμητικά αλλά κυρίως υποβρύχια, C4-I, φρεγάτες, τεθωρακισμένα, ολυμπιακές κατασκευές κτλ. Προϊόντα, τα οποία σχετίζονται άμεσα με τον δανεισμό του ελληνικού κράτους και την εκτίναξη του Δημόσιου χρέους και ελλείμματος, που υποτίθεται ότι «κόπτεται» η σημερινή Κυβέρνηση να αντιμετωπίσει.

Το τι σημαίνει Παγκόσμια Διακυβέρνηση είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό: πολλοί σκλάβοι και  λίγοι αφέντες (οι μεγαλομέτοχοι των ΑΕ της τρόικας), οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Δεν χωράει «μεσαία τάξη» σε αυτό το πυραμιδοειδές σύστημα διακυβέρνησης.   Επίσης, είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό, ότι τα μέτρα που (κατά σύμπτωση πάντα….) παίρνει ο κ. Παπανδρέου σήμερα (οριζόντιες περικοπές κτλ), έχουν ως σκοπό να "σώσουν" τους λίγους Έλληνες αφέντες, τους οποίους επέλεξε η Παγκόσμια Διακυβέρνηση του κ. Ρομπάι να εντάξει στο σύστημά της, και να εξοντώσουν την μεσαία τάξη, δηλαδή το μεγαλύτερο μέρους του ελληνικού πληθυσμού, το οποίο φυσικά θα έχει την θέση του σκλάβου (ανεργία και "ελαστικές"συμβάσεις ερασίας).

Στόχος του κ. Παπανδρέου δεν είναι να σώσει την Ελλάδα σαν κράτος, αλλά σαν χώρο- επαρχία της παγκοσμιοποίησης. Και αυτό γιατί το κράτος ως συνταγματική-πολιτειολογική έννοια εμπεριέχει (εκτός από την αυτεξούσια Διοίκηση και το συγκεκριμένο έδαφος) την έννοια του λαού. Το κράτος είμαστε εμείς κατά το κοινώς λεγόμενο. Ο λαός όμως με την Κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου δεν σώζεται αλλά εξοντώνεται, καθώς αφαιμάζεται από όλους τους πόρους επιβίωσής του, είτε είναι θέσεις εργασίας, είτε μισθοί πείνας κτλ.

Όμως, στοιχειώδες συνταγματικό δίκαιο ορίζει ότι όταν διαλύεται το σύνολο του λαού ενός κράτους, διαλύεται και το ίδιο το κράτος (γιατί στο Δημοκρατικό πολίτευμα  κράτος και λαός ταυτίζεται). Επομένως, ο Πρ. Δημοκρατίας ως εκπρόσωπος του κράτους και ρυθμιστής του πολιτεύματος κατά το Σύνταγμα, ύστερα από 17 μήνες εξοντωτικής μνημονιακής πολιτικής, έχει πλέον στα χέρια του ΣΑΦΕΙΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ (και όχι πια απλές ενδείξεις) ότι το κράτος, με την Κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου βρίσκεται σε διάλυση. Άρα υποχρεούται πλέον να παρέμβει και να βάλει ΦΡΕΝΟ  στην σημερινή Κυβερνητική πολιτική, είτε με κάποια συγκεκριμένη πράξη (και όχι ευχολόγιο), είτε με παραίτηση και προκήρυξη εκλογών.

Μέχρι τώρα, του αναγνωρίσαμε το δικαίωμα να μην παρεμβαίνει προκειμένου να αφήσει τον κ. Παπανδρέου να εφαρμόσει το πρόγραμμα «σωτηρίας» του, ώστε να εξαλειφθεί κάθε αμφιβολία για το που το πάει αυτός ο άνθρωπος και η παρέα του: ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΜΕΣΑΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ Κ. ΡΟΜΠΑΙ. Τώρα όμως, με τα νέα εξοντωτικά-αποτελειωτικά μέτρα δεν έχει καμία απολύτως δικαιολογία για να μην παρέμβει, γιατί η Ελλάδα πλέον δεν «σώζεται» ως κράτος με το σύνολο του λαού, αλλά σαν χώρος με συγκεκριμένους Έλληνες αφέντες-γρανάζια της παγκόσμιας διακυβέρνησης.