Ο κ. Παπανδρέου πράγματι, στις πρόσφατες εκλογές κατάφερε να αποσπάσει, έστω και οριακά, μία πύρρειο νίκη την οποία θεώρησε ως "ψήφο εμπιστοσύνης" στα μέτρα πείνας που εφαρμόζει με τις οδηγίες του ΔΝΤ. Ωστόσο, από το γεγονός ότι αυτές οι εκλογές είχαν πολιτικό και όχι αυτοδιοικητικό χαρακτήρα, μπορούν να εξαχθούν πολύτιμα συμπεράσματα για τους πολιτικούς ηγέτες που εξακολουθούν να πιστεύουν σε μία εθνική και ανθρώπινη πολιτική και όχι στην λογιστική πραγματικότητα του ΔΝΤ.
Ο κ. Σαμαράς, ο οποίος ακολούθησε μία σωστή και συνεπή αντιμνημονιακή πολιτική, υποστηρίζοντας την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση, με μέτρα τόνωσης της ελληνικής αγοράς και ενίσχυσης των λαϊκών στρωμάτων (αύξηση μισθών και συντάξεων), και όχι με την "αντιπολίτευση του βουνού" του ΚΚΕ, παρέσυρε τον κ. Παπανδρέου στο σχετικό άτυπο δημοψήφισμα και έβγαλε στην επιφάνεια τις μεγάλες παθογένειες της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, οι οποίες κρύβονταν για χρόνια στο παρασκήνιο. Μπορεί φυσικά να έχασε οριακά αυτές τις εκλογές, όμως οι απώλειές του είναι μηδαμινές σε σχέση με τα κέρδη που αποκόμισε από την διάγνωση της σημερινής άρρωστης πολιτικής πραγματικότητας στην Ελλάδα.
1) Το πρώτο συμπέρασμα της όλης εκλογικής διαδικασίας είναι ότι αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά ότι το ΠΑΣΟΚ, σε οριακές καταστάσεις αντλεί πολύτιμες ενισχύσεις από την αριστερά, τόσο του κ. Κουβέλη, όσο και των απλών ψηφοφόρων του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Την επόμενη μέρα του δεύτερου γύρου συζητούσα με κάποιον που μου εμπιστεύτηκε ότι στον πρώτο γύρο των εκλογών κατέβηκε ως υποψήφιος του ΚΚΕ στην επαρχία με την σημαία του "αντιμνημονίου" φυσικά. Όταν μετά τον πρώτο γύρο το ΚΚΕ βγήκε από την μέση, και του μπήκε το δίλλημα "αντιμνημονιακή" ψήφος στην ΝΔ, αποχή, ή ψήφος στον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ μου απάντησε ότι ψήφισε τον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ. Στην άμεση και εύλογη ερώτησή μου γιατί δεν ψήφισε τον υποψήφιο της ΝΔ ως "αντιμνημονιακή" αντίδραση (όπως άλλωστε φοβόταν και ο κ. Παπανδρέου), μου απάντησε και με άφησε άφωνο....: "τους φασίστες δεξιούς δεν μου πάει καρδιά να τους ψηφίσω".
Πρώτο λοιπόν πολύτιμο συμπέρασμα το οποίο εξηγεί γιατί το ΠΑΣΟΚ κρατάει τόσα χρόνια την εξουσία, είναι ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι του ΚΚΕ νομίζουν ότι ζουν στην "σοσιαλιστική κοινωνία" του Στάλιν, όπου δεν υπάρχουν έθνη, ούτε πλούσιοι (γιατί απλούστατα όλοι είναι φτωχοί, χωρίς ατομική ιδιοκτησία). Αρκεί λοιπόν ο "σοσιαλιστής" κ. Παπανδρέου να τους αποκαλέσει "συντρόφους", προκειμένου να τρέξουν να τον ενισχύσουν σε ένα "σοσιαλιστικό" παραλήρημμα ενάντια στους "φασίστες" δεξιούς. Δηλαδή, οι περισσότεροι ψηφοφόροι της αριστεράς νομίζουν ότι ζουν ακόμα την περίοδο του εμφυλίου, με μοναδικό αίτημα ή την ολική επαναφορά του Μαρξισμού ή (μέχρι να γίνει αυτό) την υποστήριξη έστω και του "κουτσού" σοσιαλισμού του κ. Παπανδρέου.
Αυτό είναι το πλεονέκτημα του ΠΑΣΟΚ: όποτε το συμφέρει είναι η παράταξη των σοσιαλιστών, και όποτε το συμφέρει είναι το αρχηγικό κόμμα του "Γιώργου", που ως αρχηγικό κόμμα κόβει τα άσχημα του παρελθόντος και προχωράει μπροστά. Αυτή δε η απάτη του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με την δημιουργία αντίπαλου κόμματος - παράταξη "φιλελεύθερων", γιατί αυτοί οι "φιλελεύθεροι" είναι ήδη φακελωμένοι στην συνείδηση πολλών πολιτών ως "φασίστες" και "δούλοι των αφεντικών". Μόνη λύση είναι η προβολή κάποιου αξιόπιστου αρχηγού με πραγματικές λύσεις στα προβλήματα του κόσμου και όχι με "αντιπολίτευση του βουνού" όπως κάνει το ΚΚΕ, ούτε με την τακτική του κ. Καραμανλή, ο οποίος επεδείκνυε την καταγωγή του για να καλύψει την πλήρη κυβερνητική του ανικανότητα.
2) Δεύτερο πολύτιμο συμπέρασμα είναι ότι αποκαλύφθηκε και ο πραγματικός ρόλος του κ. Καρατζαφέρη, ο οποίος όταν έχει μπροστά του ανυπεράσπιστους και εξαθλιωμένους μετανάστες ξεσπαθώνει, όταν όμως έχει μπροστά του τον Αμερικανό του ΔΝΤ, το βουλώνει και σπεύδει να προσκυνήσει σε ό,τι του υπαγορεύσουν. Έτσι λοιπόν, ως το καλό παιδί των Αμερικανών, εκτός από την υπογραφή του στο Μνημόνιο (και το δικαίωμα κατάσχεσης δημόσιας περιουσίας που αυτό συνεπάγεται), βγήκε στον δεύτερο γύρο να υποστηρίξει τον κ. Σγουρό στην μεγαλύτερη περιφέρεια της Ελλάδας, την Αττική, με τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας, ξέροντας ότι αυτή η περιφέρεια θα αποτελέσει το μεγαλύτερο βαρόμετρο στον αν θα παραμείνει ο κ. Παπανδρέου στην εξουσία.
Είναι σίγουρο ότι ακόμα και με αυτά τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου, αν η ΝΔ κέρδιζε την Περιφέρεια Αττικής, ο κ. Παπανδρέου θα έχανε το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής νομιμοποίησης που ζητούσε, και θα έκανε εκλογές.
3) Ήδη από τον πρώτο γύρο αποκαλύφθηκε ένα ακόμα πολύτιμο εργαλείο του ΠΑΣΟΚ, όταν η παραμονή του στην εξουσία γίνεται δύσκολη και αβέβαιη, και αυτό είναι η απειλή του για πολιτική αστάθεια. Ας φανταστούμε τι φόβος κυρίευσε το μυαλό του απλού και φιλήσυχου Έλληνα πολίτη στο άκουσμα της "πολιτικής αστάθειας" από τα χείλη του κ. Παπανδρέου, ύστερα από την τραγική εμπειρία των Δεκεμβριανών του 2008. Και φυσικά παράλληλα με αυτόν τον τρόμο ήρθε καπάκι και η "μεγάλη" επιτυχία της Κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ στην εξάρθρωση τρομοκρατικού σχεδίου με "εκρηκτικούς" φακέλους. Δηλαδή πιάσανε δράστες τους οποίους ήδη ήξεραν και παρακολουθούσαν από καιρό. Δεν έπιασαν κάποιον καινούριο.... Αλήθεια τι περίεργο.....!!
4) Το τέταρτο πολύτιμο συμπέρασμα βγαίνει από το γεγονός ότι σε όλη την εβδομάδα παραμονές του δεύτερου γύρου, τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ εξαφανίστηκαν από τις τηλεοράσεις και τα κανάλια. Κάτι που δείχνει ότι και αυτοί οι ίδιοι δεν πιστεύουν ότι κάνουν κάτι σωστό, ή ακόμα περισσότερο, δεν ξέρουν τι ακριβώς κάνουν και βρίσκονται σε σύγχυση. Πώς λοιπόν έρχεται σήμερα ο κ. Παπανδρέου να ζητήσει συναίνεση σε μέτρα περικοπών και ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας από άλλους πολιτικούς αρχηγούς, όταν τα ίδια του τα κορυφαία στελέχη κρύβονταν για μέρες ολόκληρες....;;;
Φυσικά, στην σπασμωδική προσπάθεια ευρείας συναίνεσης επιστρατεύθηκε και το παραμύθι με την υποτιθέμενη "κόντρα" του κ. Παπανδρέου με την Μέρκελ. Προσπάθεια να ενωθούν όλοι οι Έλληνες για να αντιμετωπίσουν τους "κακούς" Γερμανούς, που μας κατέστρεψαν στον β Παγκόσμιο Πόλεμο κτλ.....Τόσα χρόνια που οι πολιτικοί αρχηγοί μας έγλειφαν τους Γερμανούς και εμείς κοκορευόμασταν ότι γίναμε "Ευρωπαίοι", δεν σκεφτήκαμε τους Ναζί...;;; Επιτέλους και η κοροϊδία έχει και τα όριά της... Οι κατηγορίες κατά των Γερμανών γίνονται στοχευμένα, γιατί απλούστατα αυτοί που τις κάνουν δεν έχουν το κουράγιο να κατηγορήσουν ευθέως τον Ανδρέα Παπανδρέου για τα δάνεια που έπαιρνε αλόγιστα και τον Κώστα Σημίτη για τα δικά του μαγειρέμματα στο έλλειμμα.
Ο κ. Παπανδρέου δεν ψάχνει σήμερα για συναίνεση αλλά για συνενοχή.
5) Το πέμπτο πολύτιμο συμπέρασμα αφορά το κόμμα της κ. Μπακογιάννη. Η κ. Μπακογιάννη βαρύνεται με το χτύπημα κάτω από την ζώνη που έδωσε στον κ. Σαμαρά ο κ. Μητσοτάκης, που τον αποκάλεσε "λαϊκιστή¨, παραμονές κρίσιμων εκλογών.... Ένα χτύπημα που ψαλίδισε πολλούς ψήφους από την ΝΔ και έδωσε απροσδόκητη υποστήριξη στον κ. Παπανδρέου.
Και φυσικά καθόρισε και το πολιτικό στίγμα του νέου κόμματος της κ. Μπακογιάννη ώς παράπλευρο του ΠΑΣΟΚ. Όπως είναι λοιπόν φανερό, δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ συμμαχία ανάμεσα στον κ. Σαμαρά και την κ. Μπακογιάννη, όχι μόνο λόγο των απόψεών τους για το μνημόνιο, αλλά και λόγω του χτυπήματος που έδωσε ο κ. Μητσοτάκης στον κ. Σαμαρά παραμονές των πρόσφατων κρίσιμων εκλογών. Στην ουσία η κ. Μπακογιάννη έφτιαξε έναν πολιτικό φορέα, όχι για να συνεργαστεί με την ΝΔ, αλλά για να την αντικαταστήσει, υφαρπάζοντας όσους βουλευτές πρόσκεινται στον κ. Σαμαρά, με την κατάλληλη φυσικά βοήθεια από τα ΜΜΕ που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ.
6) Το τελευταίο πολύτιμο συμπέρασμα έχει να κάνει με την έλλειψη πολιτικής παιδείας και κριτικής ικανότητας των σύγχρονων Ελλήνων, οι οποίοι ενώ είχαν μπροστά τους την δυνατότητα να ρίξουν από την κυβέρνηση τον κ. Παπανδρέου, ψηφίζοντας υποψηφίους της ΝΔ και αναγκάζοντας το ΠΑΣΟΚ να προσφύγει σε εκλογές, προτίμησαν να απέχουν και να αφήσουν ρυθμιστή των εξελίξεων τον σκληρό κομματικό πυρήνα του ΠΑΣΟΚ.
Από αυτό συνάγεται ευθέως ότι, όποιοι αποφασίσουν και στο μέλλον να απέχουν από τις εκλογές ως μέσο αντίδρασης, στην ουσία βοηθούν το πρώτο κόμμα. Επίσης πρέπει να γίνει στο εξής κατανοητό, ότι δεν μπορεί να περιμένει κανείς τον τέλειο για να κυβερνήσει την χώρα και να απέχει από τις εξελίξεις μέχρι να εμφανιστεί αυτός ο "μεσίας". Υπάρχει και η δυνατότητα επιλογής κάποιου υποψηφίου για να διώξουμε αυτόν που κυβερνά. Και αν ο νέος πρωθυπουργός κάνει τα ίδια σφάλματα με τον προηγούμενο, μπορούμε να διώξουμε και αυτόν, επιλέγοντας κάποιον άλλο. Στην Δημοκρατία δεν ισχύει το όλα ή τίποτα...
22 Νοεμβρίου 2010 στις 11:26 μ.μ.
Nίκο, σε γενικές γραμμές με βρίσκουν σύμφωνο αρκετές από τις παρατηρήσεις σου. Θα σταθώ όμως σε μερικά σημεία, όπου πιστεύω ότι υπάρχει σοβαρός αντίλογος.
Πρώτον, παρά το γεγονός ότι προς τιμήν του ο κος Σαμαράς προσπάθησε περισσότερο από κάθε άλλο αρχηγό να κρατήσει την αντιμνημονιακή σημαία, μόνο συνεπή αντιμνημονιακή στάση δεν έχει κρατήσει. Δεν έχει αρθρώσει πειστικό λόγο για το πώς σκοπεύει να αντιμετωπίσει τη δημοσιονομική κρίση, αφού δεν έχει προσδιορίσει σε βάρος τίνος θα επιβληθούν μέτρα. (Διότι το να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση ως έχει, αποκλείεται.) Μία γενικόλογη αναφορά στη διαφθορά και στην κακοδιαχείριση είναι το τελευταίο που χρειαζόμαστε, ειδικά όταν συνοδεύεται από πράξεις ακριβώς αντίθετες (αποχώρηση από εξεταστικές επιτροπές κτλ.) .Τα ίδια έλεγε και ο προκάτοχός του και είδαμε τα αποτελέσματα. Διότι μπορεί μεν η Ιστορία να έχει κατατάξει τον κο Σημίτη και τον κο Παπανδρέου, αλλά μην ξεχνάμε ότι ακόμα και αν ο ΓΑΠ δεν επεδείκνυε ολέθρια ολιγωρία, μπορεί μεν να γλιτώναμε το ΔΝΤ αλλά θα εξακολουθούσαμε να βρισκόμαστε σε κρίση. Και μην ξεχνάς ότι ο Καραμανλής, μέσω των γνωστών κύκλων και διαρροών του, (αφού ακόμα δεν τολμά να εμφανίσει το πρόσωπό του) στάθηκε απέναντι στην αντιμνημονιακή πολιτική της ΝΔ, χαρακτηρίζοντας το Μνημόνιο αναγκαίο κακό. Η προσπάθεια της ΝΔ να απαλλαγεί ο Καραμανλής από τις προφανείς ευθύνες του έχει ολέθριες συνέπειες για την αξιοπιστία της.
Έπειτα, η ίδια η Νέα Δημοκρατία με πολλούς τρόπους έχει εκπέμψει το μήνυμα ότι δεν πρόκειται να αμφισβητήσει την δέσμευση της χώρας από το Μνημόνιο όταν αναλάβει τη διακυβέρνηση, ενώ φαίνεται να μη θέλει καν να την αναλάβει σε αυτή τη φάση (η επιλογή Κικίλια για την Αττική μόνο σε ένα τέτοιο πλαίσιο μπορεί να ερμηνευθεί.) Αν όμως ισχύει κάτι τέτοιο, ούτε υπεύθυνη είναι η στάση της, ούτε φταίει ο ψηφοφόρος που δεν πείθεται. Έστω κι αν ο αντίπαλος υποτιμά ακόμα περισσότερο τη νοημοσύνη του.
Νομίζω ότι (δυστυχώς) οι καταβολές της ΝΔ και η γενετική της σχέση με τα μεγάλα συμφέροντα (και αλλοδαπά) περιορίζουν πολύ την αποτελεσματικότητα μίας αντιμνημονιακής πολιτικής.
Σε ό,τι αφορά το ΚΚΕ, νομίζω ότι υπάρχει μία (έστω ανεπαρκής) στροφή σε πιο πατριωτικές θέσεις (μάλιστα έχει σηκώσει πολύ και δη τελείως μόνο του το θέμα της συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο). Το πρόβλημα του δεν είναι τόσο η αντεθνική (που πρέπει πάντως και αυτή να αναθεωρηθεί) όσο η σταλινική του αγκύλωση, που το οδηγεί σε απομονωτισμό. Το ΚΚΕ είναι ίσως το μόνο κόμμα που τήρησε σε ικανοποιητικό βαθμό τη γραμμή της αποχής στο β' γύρο, όπως πιστοποιείται και από τα αποτελέσματα.
Τα φαινόμενα που αναφέρεις προσιδιάζουν περισσότερο στον ΣΥΡΙΖΑ, τη Δημοκρατική Αριστερά, τους Οικολόγους Πρασίνους κτλ.
Θα προσυπογράψω απόλυτα την άποψη ότι σε ένα καθεστώς ελεύθερων εκλογών η αποχή δεν νοείται παρά ως ανοχή και συντήρηση της κυρίαρχης πολιτικής. Η δημοκρατία προοδεύει μέσα από την επιλογή του λιγότερο κακού, κατά τον Τσόμσκι. Και αν όλες οι προσφερόμενες επιλογές είναι απαράδεκτες, τότε οι πολίτες οφείλουν να αυτοοργανώνονται σε νέα σχήματα ή να αναλάβουν την ευθύνη τους.
Βαδίζουμε μέσα σε μία πολιτειακή κρίση εξαιρετικά επικίνδυνη.