ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΗΣ
Η΄ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗ
ΙΒ΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΣΥΝΟΔΟΣ Α΄
ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ PM΄
Τετάρτη 14 Μαΐου 2008 (απόγευμα)
ΣΩΤΗΡΗΣ ΧΑΤΖΗΓΑΚΗΣ (Υπουργός Δικαιοσύνης): […]
Θα ήθελα πρώτα-πρώτα να ξεκινήσω απαντώντας στον κ. Βορίδη, του οποίου η αγόρευση ήταν κατά την άποψή μου εντυπωσιακή και περισπούδαστη. Αλλά, κύριε Βορίδη, διαφωνώ και θα σας πω το γιατί. Το μεγάλο ερώτημα που έχει τεθεί στη θεωρία περί έθνους, εθνικισμού και εθνικής κυριαρχίας είναι τι είναι πρώτο: το έθνος ή ο εθνοτισμός. Δεν θα τον πω εθνικισμό, διότι ίσως πολλές φορές αυτό ακούγεται άσχημα. Όλοι οι μεγάλοι εθνολόγοι, μεταξύ των οποίων ίσως ο μεγαλύτερος του 20ου αιώνα, ο Γκέλνερ, είπαν ότι ο εθνοτισμός είναι εκείνος που δημιούργησε και το έθνος-κράτος και πάνω σ’ αυτόν στηρίζονται τα κράτη. Το έθνος-κράτος είναι δημιούργημα της νεωτερικής εποχής. Βρήκε έναν εθνοτισμό, τον έχτισε, τον περιφρούρησε και πάνω σ’ αυτόν έχτισε την εθνική κυριαρχία, η οποία σε τελική ανάλυση τι είναι; Είναι η δική μου κυριαρχία να μπει στη δική σου κυριαρχία, εγώ να υποτάξω εσένα. Κάτω απ’ αυτήν την αντίληψη βλέπουμε στον 19ο και στον 20ο αιώνα η ιδέα αυτής της εθνικής κυριαρχίας να έχει δημιουργήσει πολέμους, να έχει αιματοκυλήσει την ανθρωπότητα και να έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα. Επομένως, αυτή καθ’ αυτή η εθνική κυριαρχία δεν είναι στοιχείο το οποίο αναπόδραστα και οπωσδήποτε θα πρέπει να συμπίπτει με τον εθνοτισμό. Ο εθνοτισμός, λοιπόν, μπορεί να υπάρχει.
Τι εννοούμε εθνοτισμό; Εννοούμε όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία στηρίζουν την προσωπικότητα και οικοδομούν την εικόνα ενός λαού, τα πολιτισμικά του, τα έθιμά του, τα θρησκευτικά του, όλα εκείνα τα στοιχεία που χτίζουν τον πολιτισμό του και του δίνουν την ταυτότητα. Αυτά μπορούν να επιβιώσουν και σ’ ένα διεθνή περίγυρο και σ’ ένα λιγότερο διεθνή περίγυρο, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και μπορούν να επιβιώσουν ακόμα και σ’ ένα πεδίο ανταγωνισμών.
Επομένως εάν ξεκινήσει κάποιος από τη σκέψη και από τη θέση ότι «εγώ θέλω την εθνική κυριαρχία», τότε δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για ενωμένη Ευρώπη, ούτε για μία κοινωνία όπου και το ατομικό δικαίωμα και το ανθρώπινο δικαίωμα και το δικαίωμα αυτό καθ’ εαυτό, με οποιαδήποτε έννοια του δώσει κάποιος, θα μπορεί να σταθεί. Εκεί λοιπόν είναι και η διαφορά μας και εκεί ίσως να είναι η διαφορά που έχουμε με το Κομμουνιστικό Κόμμα, αν την προεκτείνει και τη δει από την άλλη άποψη. Εμείς είτε δεχθούμε ότι το δικαίωμα στηρίζεται σε μία φιλελεύθερη αντίληψη και στηρίζεται στη θεωρία όπως διατυπώθηκε από τον Καντ και από τον Ελς τελευταία, δηλαδή στηρίζεται στο ορθό, είτε από την άλλη άποψη που υποστηρίζουν σύγχρονοι συγγραφείς όπως ο Σαντέρς για το κοινωνικό δικαίωμα, το δικαίωμα το οποίο στηρίζεται σ’ ένα ευρύτερο, είτε το ένα, είτε το άλλο μας οδηγεί στην ιδέα ότι το ατομικό δικαίωμα θα πρέπει να προστατεύεται και αυτό είναι που γίνεται.
Αυτό γίνεται χωρίς να έχει σχέση η έννοια της εθνικής κυριαρχίας. Αυτό κάνει και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό κάνουμε και εμείς, εννοώ όλες οι πολιτικές παρατάξεις, με τη νομοθεσία.
[…]
Μα, τα ατομικά δικαιώματα δεν είναι υπόθεση εθνική; Δεν προστατεύονται από το Σύνταγμα; Δεν προστατεύονται από τους νόμους; Η ίδια η Συμφωνία της Eurojust δεν λέει ότι τα ατομικά και τα ανθρώπινα δικαιώματα μπορούν να προστατεύονται από το δικό μας δίκαιο; Γιατί λοιπόν διαφωνείτε και γιατί απορρίπτετε το νομοσχέδιο; Απλώς έτσι, να διαφοροποιηθείτε. Μπορείτε, αλλά δεν συμφωνώ με αυτό.
Κυρία Πρόεδρε, ευχαριστώ.
κανένα σχόλιο