Σᾶς τὄχα πῆ τότε, τῷ 2009, ἀλλά κάποιοι δὲν μὲ πιστέψατε. Ἔ, τώρα ποὺ βγαίνουν ὅλα στὴν φόρα θὰ μέ πιστέψετε; Ἐννοῶ  τό τί πραγματικά συνέβη μόλις τὰ ἀπόνερα τῆς Κρίσης τῆς Ἀμερικῆς τοῦ 2007 μέ τὰ τοξικά στεγαστικά παραγωδάνεια, χτύπησαν τίς ἀκτές τῆς Εὐρώπης τέλη 2008.

Ἡ  Μέρκελ εἶχε πέσει γιά ὕπνο μιά νύχτα ἀρχές τοῦ 2009, κι ἔβλεπε χαρούμενα ὄνειρα ἀφοῦ οἱ τράπεζές της ἦταν ἀσφαλεῖς. καί ἡ οἰκονομία της εἶχε πλεον;aσματα εἰς βάρος τῶν χωρῶν τῆς ευρωζώνης, πρᾶγμα ποὺ δὲν τῆς κακόπεφτε, ὅταν τὴν ξύπνησε ὀ ἀρχιτραπεζίτης της, ποὺ τῆς ἀνακοίνωσε ὀρθἀ κοφτά ὅτι οἱ τράπεζες εἶναι πτωχευμένες κι'ὅσα τῆς ἔλεγαν εἶναι παραμύθια. Πρόσθεσε ὅτι  χρειάζονται ἐπειγόντως μόλις 500 δίς.

Φρίκαρε ἡ μαντάμ, ἀλλά ἔκανε τὴν ἀνάγκη φιλοτιμία καὶ πῆγε στὴν Βουλή της, τοὺς εβγαλε ἕνα δεκάρικο γιά τὴν ἀνάγκη νὰ ἀκολουθοῦν τίς οἰκονομικές ὁδηγίες τοῦ Μπίσμαρκ (Ἡ Γερμανία υπεράνω ὅλων καί οἱ ἐργαζόμενοι γιόκ παραπάνω λεφτά, ὥστε χωρίς ἀνατιμήσεις νὰ ἐκτοπίςῃ ἡ Γερμανία μέ ἐξαγωγές τὰ προϊόντα τῶν ἄλλων χωρῶν παντοῦ) καί πῆρε τὴν ἔγκριση γιά νὰ δωσῃ στίς τράπεζές της, ἀπό τούς Γερμανούς φορολογούμενους (!!) 500 δις.

Κατευχαριστημένη γύρισε σπίτι καὶ τὴν ἔπεσε γιά ὕπνο. Πάνω στό γλάρωμα τὴν ξύπνησε τό τηλέφωνο: «ξέρεις ἡ τρύπα, ποὺ σοὔλεγα χθές, εἶναι μεγαλύτερη, θέλουμε ἄλλα τόσα, κι  ἔχουμε σὲ ἕνα χρόνο καί κάτι παλιόχαρτα ἑλληνικά, ἰταλικά, ἀμερικάνικα γαλλικά κτλ, ποὺ θὰ λήξουν. Κάνε κάτι».

Ἡ Μέρκελ ἔπαθε ταράκουλο, ἤξερε πὢς δὲν μπορεῖ νὰ ξαναζητήσῃ λεφτά ἀπὸ τὴν Βουλή, ἀφοῦ τοὺς εἶχε πῆ ὅτι σὠθηκαν οἱ τράπεζες καί ἄρχισε νὰ βρίζῃ τὴν σουπιά τόν Σόϊμπλε, ποὺ τἄξερε καὶ δὲν τῆς εἶχε πῆ τίποτε. Πῆρε διάφορους Γερμανούς, Κινέζους, Γιαπωνέζους κι Ἀμερικανούς, ἀλλά λεφτά γιόκ, τῆς εἶπαν, διότι ξεμείνανε. Τελικά ἔρριξε τὰ μοῦτρα της καί πῆρε τόν Βρεττανό ἀρχιτραπεζίτη: «βεβαίως, μανδάμ» ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος καί μὲ βρεττανικό φλέγμα συνέχισε, «θὰ σᾶς δώσουμε δανειάκι, μόνο πού δὲν χωνεύουμε τό εὐρώ διότι εἶναι γιά τὰ μπᾶζα. Καταργῆστε το καί θά σᾶς στηρίξουμε». «Σιγά μὴν ἀφήσω τὴν μἐγγενη ποὺ ἔχω δέσει τὴν ΕΕ καί βγάζω πλεόνασμα» οὔρλιαξε καί κρέμασε τό τηλέφωνο, ἐκνευρισμένη.

Μόλις ξημέρωσε τῆς ἤλθε μιά φαεινή: θὰ ζητοῦσε λεφτὰ γιὰ νὰ σωθῆ δῆθεν ἡ Ἑλλάδα! Πῆρε τόν Σαρκοζύ τηλέφωνο, ποὺ εἶχε τό ἴδιο πρόβλημα ὄχι μόνο μέ τίς πτωχευμένες τράπεζές του, ἀλλά καί μὲ τὴν Κάρλα Μπρούνι, ποὺ τὀν ξεπαράδιαζε, ὁ ὁποῖος συμφώνησε ἀμέσως: «καί ποιόν θὰ βροῦμε, ρέ Ἀγκέλικα, στὴν Ἑλλάδα, νὰ τό παίξῃ κυβέρνηση τοῦ Βισύ;» τὴν ρώτησε!  «ἀφοῦ ἔχει ἔνα μπουλοῦκο ποὺ κάνει τοῦ κεφαλιοῦ του. Οἱ Ἀμερικανοί ἔχουν λυσσάξει μέ τὴν ἀντίθεσή του στον Ανάν, τό βέτο στό ΝΑΤΟ καὶ τίς κουβέντες του γιά τούς ρούσσικους ἀγωγούς ἀερίου. Ἐδῶ γνωστοί ἄγνωστοι, τοῦ κάψανε Πελοπόννησο τό 2007, τὴν μισή Ἀθήνα τό 2008 κι αὐτός τόν χαβά του». Ἔπεσαν σέ περίσκεψη καί παρ’ὅτι δὲν εὔρισκαν κανένα ὄνομα, συμφώνησαν νὰ ψάξουν γιά ἀντικαταστάτη.

Τό ἀπόγευμα ἐκμυστηρεύθηκε τόν πόνο της στόν γυμναστή της. Αὐτός τῆς εἶπε ὅτι «στὴν Ἑλλάδα τὰ γυμναστήρια ἔχουν ἕνα περίεργο πελάτη πολιτικό, ποὺ δὲν ἔχει ἀφήσει φίτνες ποὺ νὰ μὴν πάῃ, με τό πιό μοντέρνο κολάν. Μήπως τῆς κάνει; Τόν λένε GAP ἥ κάπως ἔτσι».

Ἡ Μέρκελ πετάχτηκε πάνω, πληκτρολόγησε στό γκούγκλ τὴν λέξη  GAP μέ ἀπ’εὐθείας μετατροπή στά ἑλληνικά καί διάβασε ΓΑΠ, πολιτικός, διεύθυνση κτλ.  Μαζί μέ τόν Σαρκοζύ τόν πῆραν τηλέφωνο καὶ τοῦ ἀνακοίνωσαν τὴν ἀπόφασή τους νὰ γίνη πρωθυπουργός καί νά ... πάρουν τὰ λεφτά ἀπό τὴν Ἑλλάδα, μπαρδόν νὰ τὴν διασώσουν. Τὰ ὑπόλοιπα τά ξέρετε! 

Τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη

Καθηγητοῦ Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἔρευνα & Στατιστική τοῦ ΤΕΙ Δυτ. Ἑλλάδος

kakarelιdis@gmail.com

Ναί, βγῆκε μαχιμώδης, στὰ κάγκελα, ἡ κυβέρνηση (καὶ μνημονιακή ἀντιπολίτευση), μόλις διάβασε στὸ διαδίκτυο τίς «διαρροές» συνομλιῶν τοῦ ΔΝΤ. Ἀντιλαμβάνεσθε, ἄν μιά κυβέρνηση αἰφνιδιάζεται ἔτσι, τότε τὴν βάψαμε. Διότι κάθε ἄλλο παρὰ διαρροές ἀποτελοῦν οἱ μόνιμες, διακηρυγμένες (!!!) θέσεις τοῦ ΔΝΤ, ποὺ εὑρίσκονται ἐπίσημα .... ἀνηρτημένες.

Τό ΔΝΤ ἐπαναλαμβάνει μονότανα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς κρίσης ὅτι χωρὶς ρύθμιση τοῦ χρέους μὲ σημαντική διαγραφή, δὲν μπορεῖ νὰ περπατήσῃ κανένα πρόγραμμα. Μάλιστα, εἶχε θέσει τό θέμα ἀπομείωσης χρέους, ὡς προϋπόθεση χρηματοδότησης, γι' αὐτὸ καὶ ἦταν σὲ τεχνικό ἐπὶπεδο, ἐντελῶς ἀπρόθυμο νὰ συμμετάσχῃ στὰ παιχνίδια τῶν Εὐρωπαίων (Βλ. Στρόςς Κάν, ποὺ "φαγώθηκε" γιὰ τὰ μάτια δῆθεν μιᾶς καμαριέρας καί μετά ἀθωώθηκε.). Ὅμως στό ΔΝΤ συμμετέχουν χῶρες μὲ διαφορετικές.... φέτες ἰσχύος καὶ ἀνάλογης οἰκ/κῆς συμμετοχῆς καὶ φυσικά ἐνδιαφέροντος, νὰ κρύψουν ἀπὸ τοὺς φορολογούμενούς τους, τίς τρυπᾶρες τῶν τραπεζῶν τους. Ποὺ τελικά ἐπεκράτησαν.

Κανείς ἀπὸ τοὺς δικούς μας, ΓΑΠ, Παπαδῆμο, Σαμαρᾶ, δὲν ἄκουγε. Μὲ τὸν ΓΑΠ βγάλαμε τὰ μάτια μας μὲ τὰ χεράκια μας, μετατρέποντας τό πρός ἰδιωτικὲς τράπεζες, χρέος σέ.. διακρατικό!

Ἐκ τῶν ὑστέρων ὅλες οἱ κυβερνήσεις μας, ὡς ἀντιπολίτευση, κατηγόρησαν τό ...ΔΝΤ, ἐπειδὴ στὰ χαρτιά ἀναγκάστικά ἔγραψε, γιά νὰ βγαίνῃ, ὅτι ἡ ἐσωτερική ὑποτίμηση ἐργατικῆς ἀξίας καὶ ἡ μείωση τῶν δημοσίων δαπανῶν, θὰ εἶχε μικρὴ πολλαπλασσιαστική ἐπίπτωση στὸ ΑΕΠ δηλαδὴ στὴν ἀνάπτυξη. Ἀφοῦ δηλαδή, εἶχαν ὑπογράψει ὅλοι (ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΕΕ, Ἑλλάδα) ὅτι για κάθε 1 euro, ποὺ ἔφευγε ἀπὸ τὴν οἰκονομία, θὰ εἴχαμε μόλις ... μισό euro μείωση! Ἀντί 2 σχεδόν ευρώ ποὺ ἦταν πραγματικά. Μαθηματικά δηλαδή ὀρνιθῶνος.

Οὐδείς  ἐχέφρων ἤ στοιχειωδῶς γνώστης οἰκονομικῶν, τὰ πίστευε. Ἀφοῦ ὅμως οἱ προδοτικές  "Ελληνικές" κυβερνήσεις τὸ ἀποδέχονταν, δὲν τοὺς ἔκοφτε ἰδιαίτερα τό χαρτί περιτυλίγματος. Ἐφ'ὅσον οἱ δανειοδοτήσεις τοῦ ΔΝΤ, ἔχουν διεθνῶς νομικά ὑπέρτατη προτεραιότητα ἀποπληρωμῆς, τυπικά καί ούσιαστικά εἶχε διασφαλίσει τὰ χρήματα τῶν μελῶν -κρατῶν του.

Ἐδῶ ἔχει εὐθύνη καὶ ἡ ἀνώτερη ὑπαλληλία μας (ΤτΕ, Διευθυντές Ὑπουργείων, κτλ), ἡ ὁποία δὲν κατέγραψε, πρίν ἐκτελέσει, τὴν παρανοϊκότητα τῶν ἐντολῶν. Ἄς σημειωθῇ ὅτι καὶ ἡ Λανγκάρντ, δηλαδή τό ΔΝΤ, ἐπρότεινε ἐπανειλλημένα στήν κυβέρνηση νὰ συνασπισθοῦν ἔναντι τῶν Μερκελάντ, μπᾶς καί διασώσουν κάτι. Ὁ δικός μας ὅμως ὁ Στουρνᾶρας ἀρνήθηκε, ἀπαντῶντας μέ τό ἐγκληματικό "forget it Yannis"! Τὰ ὑπόλοιπα πλέον ἦσαν ἱστορία.

Ἡ χρυσὴ εὐκαιρία χάθηκε μὲ τὴν ἀριστερά καἰ τὴν ἀκατανόητη ἐμμονὴ της στὴν εὐρωζώνη. Ἡ διαδρομη ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσε, πλέον, ἦταν προδιαγεγραμμένη.

Ἔρχόμενοι στό σήμερα, τό ΔΝΤ ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἴδιες βλακώδεις θεωρήσεις δέν μποροῦν νὰ δώσουν διαφορετικά ἀποτελέσματα. Γι’ αὐτό καὶ ἐπιμένει, ἐπίσημα ἤ μὲ διαρροές, στὴν ἀπομείωση τοῦ χρέους. Ἐπειδὴ οὐδείς ἐκ τῶν πιστωτῶν τὸ συζητάει, ἕνας μόνο τρόπος ὑπάρχει. Ἀφοῦ μάλιστα ἰσοζυγίστηκε τό ἔλλειμμα εἰσαγωγῶν ἐξαγωγῶν, νὰ προχωρήσουμε σὲ ἔκδοση ἐθνικοῦ νομίσματος, ἄμεσα. Μόνο ἔτσι μπορεῖ νὰ ἐλθῃ ἀνάπτυξη γιὰ ἐμᾶς, νὰ ἐλεγχθοῦν τιμές καί εἰσαγωγές καὶ νὰ πάρουν κάποιο ὑπόλοιπο οἱ πιστωτές. Ἀκούει κανείς;

Φυσικά ἡ κυβέρνηση διαστρέφει τήν διαρροή καί ξανασυντάσσεται μὲ τοὺς ΜερκεΛαντ. Εἰς βάρος τοῦ συμφέροντος τῆς χώρας, συνειδητα ἤ ἀνεπίγνωστα, ἀδιάφορον. Δυστυχῶς ὅμως ὅσοι ὑπερψήφισαν, ἐπέβαλαν καὶ συνεχίζουν μέ τὰ μνημόνια, πρέπει νὰ διαλέξουν: ἀπὸ βλακεία ἤ διατεταγμένοι. Καί βεβαίως τὸ ἴδιο ἔβλαψαν, λυγρῶς.

 
Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, τὰ λάθη επληρώνοντο κι'ὄχι μέ ἀνάληψη ... πολιτικῆς (δηλαδὴ ἀνέξοδα) εὐθύνης. Καὶ ἡ συνήθης πληρωμή λαθῶν, γινόταν μὲ δήμευση περιουσίας, ἐξορία, θάνατο. Κι' ὅχι κατ' ἀνάγκη μὲ αὐτὴ τὴν σειρά! 

τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη

Καθηγητοῦ Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἔρευνα & Στατιστικὴ τοῦ ΤΕΙ Δυτικῆς Ἑλλάδος

kakarelidis@gmail.com

Παράνομη είναι μία απαίτηση όταν δεν στηρίζεται ούτε στον νόμο, ούτε σε σύμβαση. Με τον νόμο εξομοιώνονται και οι υπουργικές αποφάσεις που εκδόθηκαν με εξουσιοδότηση από νόμο. Παράνομη επίσης είναι και η απαίτηση που στηρίζεται σε άκυρο νόμο-υπ. απόφαση, ή σε άκυρη σύμβαση, δηλαδή σύμβαση η οποία δεν φέρει τον απαραίτητο τύπο ή καταρτίσθηκε από πρόσωπο χωρίς εξουσιοδότηση γι’ αυτήν ή πέρα από αυτήν.

Για παράδειγμα, συμφωνίες που γίνονται από ολοκληρωτικά καθεστώτα (στρατιωτική χούντα, κομμουνισμός, εθνικοσοσιαλισμός) έχουν τον απαραίτητο συστατικό τύπο της συμφωνίας (υπογραφές, έγγραφα κτλ) και το νομικό θεμέλιο (πχ άρθρα ΑΚ), αλλά λείπει η απαραίτητη εξουσιοδότηση από τον λαό γι’ αυτήν την συμφωνία, και επομένως υπάρχει ζήτημα παράνομου χρέους. Ωστόσο, σε δημοκρατικά  πολιτεύματα (όπως και στην χώρα μας) ζήτημα παρανομίας του χρέους μπορεί να τεθεί μόνο στην περίπτωση που ο εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους α) υπέγραψε δεσμευτική συμφωνία για την χώρα χωρίς τον σωστό τύπο της συμφωνίας (πχ προφορικά), β) χωρίς νομική βάση και γ) πέρα από τα όρια της αρμοδιότητά του.

Επομένως, είναι προφανές ότι όσον αφορά το ελληνικό χρέος υπάρχουν έγκυρες συμφωνίες που δεσμεύουν τον ελληνικό λαό, καθώς οι συμφωνίες αυτές φέρουν τον απαραίτητο συστατικό τύπο, το βασικό νομικό θεμέλιο και τις υπογραφές από τους αρμόδιους εκπροσώπους της χώρας. Για παράδειγμα, στα εξοπλιστικά συστήματα που αγοράστηκαν από την χώρα, παρανομία θα υπήρχε αν η αγορά τους συμφωνήθηκε από τον αναρμόδιο υπουργό, αν η συμφωνία έγινε χωρίς τον απαραίτητο τύπο και αν ο υπουργός που υπέγραψε ενήργησε κατά παράβαση των εντολών που είχε από τους προϊσταμένους του στην εκτελεστική εξουσία ή κατά παράβαση κάποιου συγκεκριμένου απαγορευτικού νόμου.

Το γεγονός ότι αποδείχθηκαν υπερκοστολογήσεις στην αγορά των εξοπλιστικών συστημάτων δεν δημιουργεί ζήτημα παρανομίας αλλά καταχρηστικότητας, καθώς μία ήδη έγκυρη συμφωνία καθίσταται υπερβολικά επαχθής για το ένα μέρος και υπερβολικά ευνοϊκή για το άλλο. Καταχρηστική δηλαδή απαίτηση είναι η απαίτηση η οποία στηρίζεται σε νόμιμη και έγκυρη συμφωνία, αλλά είναι υπερβολικά επαχθής για το ένα μέρος των συμβαλλομένων και υπερβολικά ευνοϊκή για το άλλο.

Επομένως, οι υπερκοστολογημένες συμβάσεις δημιουργούν ζήτημα καταχρηστικοτητότητας, για την θεμελίωση της οποίας α) πρέπει να αποδειχθεί κατά πόσο ένα έργο έγινε πιο ακριβό από το συνηθισμένο και β) δεν αρκεί απλά το γεγονός ότι το δημόσιο έργο/ οπλικό σύστημα στην Ελλάδα είναι πιο ακριβό, αλλά πρέπει να αποδειχθεί ότι η υπερκοστολόγηση συνδέεται αιτιωδώς με παράνομες ενέργειες (πχ απειλές, δωροδοκίες κτλ).

Αν λοιπόν η χώρα μας εγείρει ζήτημα κουρέματος μέρους του ελληνικού χρέους λόγω των υπερκοστολογημένων δημόσιων συμβάσεων πρέπει να το βασίσει στις διατάξεις περί καταχρηστικότητας και όχι περί παρανομίας. Δημοκρατία έχουμε και όχι ολοκληρωτικό καθεστώς… Για να θεμελιωθεί δε καταχρηστικότητα πρέπει να υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία για το πώς ένα δημόσιο έργο έγινε πιο ακριβό από ότι πρέπει με βάση τους κανόνες της αγοράς και ακόμα περισσότερο πρέπει να αποδειχθεί ότι ο υπουργός που το υπέγραψε είχε δόλο στην υπερκοστολόγηση για τον πορισμό οικονομικού οφέλους (μίζας).

 Αν ο υπουργός δεν είχε δόλο στην υπεκοστολόγηση προκειμένου να εισπράξει την «μίζα» του, τότε απλά είναι αμελής -ανίκανος να κάνει σωστή διαχείριση και επομένως ο λαός δεν μπορεί να εγείρει ούτε ζήτημα παρανομίας, ούτε καταχρηστικότητας, αλλά πρέπει να αναρωτηθεί πως έστειλε έναν ανίκανο να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας.   

Ειδικά όσον αφορά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν αρκεί η «μπακαλίστικη» θεώρηση ότι: «..έπρεπε να στοιχίσουν 3 δις, στοίχισαν 30 δις άρα διαγράφω τα 27 δις..», αλλά πρέπει να αποδειχθεί ποιο ακριβώς έργο στοίχισε παραπάνω, πόσο ακριβώς παραπάνω και κυρίως ότι ο αρμόδιος υπουργός που υπέγραψε τα υπερκοστολογημένα Ολυμπιακά έργα είχε δόλο στην υπερκοστολόγηση. Δεν αρκεί να πούμε στους ξένους δανειστές ότι διαγράφουμε μονομερώς τόσα δις επειδή προέρχονται από υπερκοστολογήσεις χωρίς ταυτόχρονα να ενοχοποιηθεί συγκεκριμένος Έλληνας υπουργός/δημόσιος λειτουργός με συγκεκριμένη κατηγορία και για συγκεκριμένη υπόθεση.

Το θέμα της παρανομίας-καταχρηστικότητας του Ελληνικού χρέους είναι καθαρά νομικό και απαιτεί συγκεκριμένα νομικά θεμελιωμένα επιχειρήματα. Δεν αρκούν ούτε τα «μπακαλίστικα» συνθήματα του τύπου «Έλεγξέ το – Διάγραψέ το», ούτε ύβρεις και λασπολογίες κατά των στελεχών των προηγούμενων Κυβερνήσεων χωρίς στοιχεία. Που είναι οι μίζες, ποιοι είναι οι συγκεκριμένοι Έλληνες αρμόδιοι, που ο δόλος τους, που οι υπερκοστολογήσεις, που οι επαχθείς όροι..;; Χρειάζονται συγκεκριμένα στοιχεία. Εκτός φυσικά αν η Επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πολιτικό σόου του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς νομική βάση, με μοναδικό σκοπό την λασπολογία και την πόλωση του πολιτικού σκηνικού για αποπροσανατολισμό από δύσκολες οικονομικές εξελίξεις… Με τέτοιους δόλιους σκοπούς παράνομο δεν είναι το χρέος αλλά αυτοί που (υποτίθεται) το ελέγχουν… 

Στα παραπάνω να προστεθεί και το γεγονός ότι η παρούσα Κυβέρνηση με την συμφωνία της 20-2-2015 αναγνώρισε το σύνολο του ελληνικού χρέους και την υποχρέωση αποπληρωμής του και μάλιστα χωρίς καμία επιφύλαξη. Δεν γράφτηκε δηλαδή ότι "αναγνωρίζουμε το ελληνικό χρέος με την επιφύλαξη τυχόν πορίσματος της Ελληνικής Βουλής κατόπιν ελέγχου του". Με άλλα λόγια ή στραβός είναι ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε....