Η υψηλή αποδοχή
που εξακολουθεί να απολαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και σήμερα, ύστερα από τρανταχτές
αποτυχίες σε εθνικό (ολιγωρία με το προσφυγικό), αλλά και οικονομικό επίπεδο (διώξιμο
επενδύσεων - φοροεπιδρομή) δεν οφείλεται σε κάποια παρανοϊκή εμμονή του
ελληνικού λαού, αλλά στο βασικό ελάττωμα της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας μας:
τις μονοκομματικές Κυβερνήσεις.
Για δεκαετίες το
πολίτευμα της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας λειτούργησε με Κυβερνήσεις αποκλειστικά από ένα κόμμα και την
αντίστοιχη μακρόχρονη περιθωριοποίηση άλλων πολιτικών δυνάμεων στον εύκολο χώρο της
αντιπολίτευσης μέσα στην Βουλή και για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.
Αυτό φυσικά οφείλονταν
στην ανάγκη για "κυβερνησιμότητα" αφού οι μονοκομματικές Κυβερνήσεις
απολάμβαναν πάντα την απόλυτη πλειοψηφία των "κυβερνητικών" βουλευτών
στην Βουλή (αρχή της δεδηλωμένης) και έτσι διασφαλίζονταν ότι τα νομοσχέδια που
έφερνε στην Βουλή η Κυβέρνηση προς ψήφιση πάντα θα ψηφίζονταν.
Όμως την ίδια
στιγμή το μοντέλο των μονοκομματικών Κυβερνήσεων δημιούργησε το φαινόμενο
μικρές πολιτικές δυνάμεις να βρίσκονται για πάρα πολλά χρόνια στην εύκολη θέση
του παρατηρητή - σχολιαστή της αντιπολίτευσης, να κάνουν ανώδυνη κριτική χωρίς
συνέπειες και σήμερα αυτές οι πολιτικές δυνάμεις να παρουσιάζονται ως κάτι το "νέο"
επειδή για δεκαετίες δεν συμμετείχαν στην διακυβέρνηση της χώρας.
Στην χώρα μας
δηλαδή υπήρχαν αυτοί που κυβερνούσαν και εφθάρησαν με σωστές και δύσκολες αποφάσεις,
αλλά και με λάθη και παραλείψεις και αυτοί που δεν κυβέρνησαν ποτέ και
παρουσιάζονται σήμερα ως κάτι το "νέο" επειδή απλά δεν κυβέρνησαν.
Αν αυτοί που
σήμερα παρουσιάζονται ως κάτι το "νέο" είχαν συμμετάσχει κατά το
παρελθόν σε κυβερνητικά σχήματα, σήμερα δεν θα εμφανίζονταν ως το "νέο που
δεν ευθύνεται για τα παλιά", γιατί και αυτοί θα είχαν κριθεί με βάση την
επιτυχία η αποτυχία των έργων τους. Και αυτό γιατί στην Δημοκρατία δεν κρίνεται
κάποιος από το κατά πόσο είναι "νέος" στην Κυβέρνηση, αλλά από το
κατά πόσο είναι επιτυχημένος στο έργο του ή όχι.
Το πολίτευμα που
εξασφαλίζει την συμμετοχή ατόμων από όλες τις πολιτικές δυνάμεις στην
Κυβέρνηση, ώστε όλοι να κρίνονται από τα έργα και όχι από τα λόγια τους είναι η
Προεδρική Δημοκρατία κατά την οποίο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ο αρχηγός
της Κυβέρνησης που αποτελείται από εκπροσώπους όλων των πολιτικών δυνάμεων
ανάλογα με τα εκλογικά τους ποσοστά.
Στην Προεδρική
Δημοκρατία η εκτελεστική εξουσία (Κυβέρνηση) έχει αποκλειστικά το ρόλο του
εφαρμοστή των νόμων και δεν διαπλέκεται με την νομοθετική εξουσία, καθώς το
νομοθετικό σώμα είναι διαφορετικό (Γερουσία) και εκλέγεται με τελείως
ξεχωριστές εκλογές και άλλα κριτήρια. Επομένως ο απολύτως
μηχανικός-εκτελεστικός ρόλος της Κυβέρνησης (στην Προεδρική Δημοκρατία) δεν
αφήνει καμία δικαιολογία στις πολιτικές δυνάμεις να μην συμμετάσχουν σε αυτήν, αλλά
αντίθετα κάτι τέτοιο το επιτάσσει.
Στην Προεδρική
Δημοκρατία δικαιολογίες του τύπου δεν αναλαμβάνω υπουργείο γιατί "δεν
θέλω" δεν υπάρχουν. Ούτε και δικαιολογίες του τύπου "δεν συμμετέχω
στην Κυβέρνηση γιατί επιθυμώ άλλο μοντέλο πολιτεύματος με ολοκληρωτισμό...".
Στην Προεδρική Δημοκρατία όποιος επιθυμεί ολοκληρωτικού τύπου
πολιτικοοικονομικά συστήματα τίθεται αυτόματα εκτός κάθε θεσμού και εξουσίας,
σε αντίθεση με την Προεδρευόμενη Δημοκρατία στην οποία ο κάθε κόκκινος ή μπλε νοσταλγός του ολοκληρωτισμού κρύβεται στην ανώδυνη θέση της αντιπολίτευσης με την λογική "στην
αντιπολίτευση είμαι και λέω ό,τι θέλω αφού αυτά που λέω δεν έχουν συνέπειες και
ό,τι λέω είναι υπέρ του λαού γιατί έτσι νομίζω...."
Επίσης στην
Προεδρική Δημοκρατία η εκλογή του νομοθετικού σώματος από τον λαό γίνεται με
αυστηρά κριτήρια για τους υποψηφίους (πχ δικαιοπολιτικές γνώσεις, τεχνοκρατική
κατάρτιση) και κατά συνέπεια δεν μένει κανένα περιθώριο σε υποψηφίους που θα
εκλεγούν στην Γερουσία να επικαλεστούν άγνοια και ασχετοσύνη, όπως επικαλούνται
κατά καιρούς στην Προεδρευόμενη Δημοκρατία διάφοροι βουλευτές και Υπουργοί.
Μόνο με το
πολίτευμα της Προεδρικής Δημοκρατίας θα κρίνονταν όλοι από την επιτυχία ή
αποτυχία των έργων που θα αναλάμβαναν και όχι των περίτεχνων λόγων που θα
εκστόμιζαν. Η δε κριτική στο Κυβερνητικό έργο δεν θα ήταν τόσο ανώδυνη όπως επί
Προεδρευόμενης Δημοκρατίας, κανείς δεν θα παρίστανε το "νέο" και
άφθαρτο κρυπτόμενος κάτω από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, και τα νομοσχέδια θα
ήταν αντικείμενο επεξεργασίας από ένα εκλεγμένο τεχνοκρατικό σώμα (Γερουσία)
και όχι από τυχάρπαστους κομματικούς συμβούλους και παρατρεχάμενους.
Στην Ελλάδα της
Προεδρευόμενης Δημοκρατίας και της μακροχρόνιας περιθωριοποίησης αρκετών
πολιτικών δυνάμεων στην εύκολη και ανώδυνη θέση της αντιπολίτευσης, η
οικονομική κρίση του 2010 οδήγησε τον κόσμο να "τιμωρήσει" πολιτικά
αυτούς που διακυβέρνησαν την χώρα για δεκαετίες θέτοντάς τους στο περιθώριο και
δίνοντας την διακυβέρνηση σε "νέα" πρόσωπα και "νέες"
πολιτικές δυνάμεις που ήταν "άφθαρτες" επειδή για χρόνια ήταν στην εύκολη θέση της
αντιπολίτευσης.
Ο κόσμος
ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ θέλησε να δώσει την διακυβέρνηση της χώρας σε νέα πρόσωπα που
δεν βαρύνονται με λάθη του παρελθόντος. Δεν ήταν ποτέ δυνατό μία ολόκληρη χώρα να καταρρεύσει οικονομικά και
αυτοί που διακυβέρνησαν να έχουν την αξίωση να μην εισπράξουν την
αποδοκιμασία του κόσμου.
Όμως αυτό το "νέο" που κλήθηκε να
αντικαταστήσει το "παλιό" είναι "νέο" επειδή απλά για
δεκαετίες δεν συμμετείχε στην Διακυβέρνηση της χώρας και επομένως δεν βαρύνεται
με λάθη, σαν τον νέο οδηγό που δεν έχει κάνει τροχαίο ατύχημα επειδή ακόμα δεν
ξεκίνησε να οδηγεί.
Με αυτό τον
τρόπο ο κάθε ανίκανος και ανεπαρκής απέκτησε αξίωση να ανέβει στην διακυβέρνηση
της χώρας με το επιχείρημα "δοκιμάστε και εμένα που δεν με δοκιμάσατε τόσα
χρόνια", "δεν φταίω εγώ για τα λάθη των προηγούμενων άρα μπορώ να
κάνω ό,τι θέλω γιατί παρέλαβα καμένη γη ενώ εγώ είμαι καινούριος στα πράγματα".
Πρόκειται για λογικές και επιχειρήματα που
έχουν απήχηση στον ελληνικό λαό, όπως και σε όλους τους λαούς του κόσμου, λόγω
των παραπάνω σοβαρών ελαττωμάτων της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας, τα οποία θα
διορθωθούν μόνο με την μετεξέλιξη του πολιτεύματός μας σε Προεδρική Δημοκρατία.
Όσο δεν πραγματοποιείται αυτή η μετεξέλιξη ο
ελληνικός λαός θα εξακολουθεί να είναι έρμαιο της ρητορικής όλων των μικρών
κομμάτων του τύπου "λέμε στον λαό ό,τι μας έρθει γιατί είμαστε στην
αντιπολίτευση και δεν έχουμε συνέπειες για αυτά που λέμε και υποσχόμαστε, και ταυτόχρονα αν
κάποια στιγμή έλθουμε στην εξουσία θα παριστάνουμε το "νέο" και
άφθαρτο που δεν ευθύνεται για τα λάθη των παλιών".
κανένα σχόλιο