Η άσκηση εκτεταμένης βίας από τους λεγόμενους
Τζιχαντιστές στην Μ. Ανατολή, επειδή υποτίθεται έτσι προστάζει η θρησκεία του Ισλάμ, είναι
κάτι πρωτόγνωρο για την σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα, όχι όμως και για την
ανθρώπινη ιστορία.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για την
ανάμειξη της θρησκείας σε επεκτατικούς πολέμους ήταν η εποχή των Σταυροφοριών,
όταν ο Πάπας της Ρώμης έλεγχε χιλιάδες στρατιώτες, θρησκευτικά φανατισμένους,
υποσχόμενος σε αυτούς συγχώρεση αμαρτιών και μία καλή θέση στον παράδεισο αν
υπακούσουν τις εντολές του, σκοτώσουν τους "άπιστους" και καταλάβουν στο όνομά
του εδάφη.
Η "διεθνής κοινότητα" του 11ου
μ.Χ αιώνα δεν είδε με κακό μάτι μια τέτοια σταυροφορία, και μάλιστα ο
Αυτοκράτορας του Βυζαντίου Αλέξιος Κομνηνός την υποστήριξε θερμά τόσο σε
ιδεολογικό, όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο.
Πλήθος από Χριστιανούς εκείνης της
εποχής, φτωχοί και πλούσιοι, επιφανείς και απλοϊκοί στρατεύτηκαν κάτω από τις
εντολές του Πάπα σε έναν πρωτόγνωρο θρησκευτικό πόλεμο, ο οποίος σε αντίθεση με
ό,τι γίνονταν παλαιότερα (μάχη Πουατιέ στην Γαλλία 732 μΧ, σύγκρουση Βυζαντινών και
Αράβων στην Μ. Ασία) δεν θα ήταν αμυντικός, αλλά καθαρά επιθετικός -
επεκτατικός.
Στο τέλος όμως, πέρα από τις
προσωπικές επιδιώξεις του κάθε σταυροφόρου ξεχωριστά (πλούτη, εκδίκηση, θέση
στον Παράδεισο, απελευθέρωση Ιερουσαλήμ από τους "απίστους" κτλ) οι
σταυροφορίες είχαν ένα κυρίαρχο και καταλυτικό αποτέλεσμα που θα σημάδευε την
ιστορία της ανθρωπότητας για πολλούς αιώνες αργότερα: την μετατροπή του Πάπα
από θρησκευτικό σε πολιτικό ηγέτη μέσω της νομιμοποίησής του να κινητοποιεί ολόκληρους
στρατούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς εναντίον όποιου αυτός έκρινε ως άπιστο
και άξιο τιμωρίας.
Το 1099 μ.Χ. "άπιστοι" ήταν
οι Μουσουλμάνοι της Μ. Ανατολής, όμως το 1204 μ.Χ. "άπιστοι" ήταν οι Βυζαντινοί
και αργότερα στον Μεσαίωνα ο Πάπας έχασε τον έλεγχο χαρακτηρίζοντας "άπιστο" και άξιο τιμωρίας
όποιον ήθελε στο όργιο βίας και αίματος της ιεράς εξέτασης.
Τι ήταν λοιπόν οι σταυροφορίες σε
τελική ανάλυση; Ο τρόπος να εκφράσει την πίστη του, ή την οργή του ή το πάθος
του για χρήμα και κατακτήσεις ο μέσος Χριστιανός εκείνης της εποχής, ή ένα
πολιτικό τέχνασμα για την πολιτική ισχυροποίηση του Πάπα..;;
Στην σημερινή πραγματικότητα,
πραγματοποιούνται πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις στο όνομα μιας άλλης
θρησκείας, του Ισλάμ, με αποκορύφωμα την εκστρατεία των Τζιχαντιστών στην Μέση
Ανατολή. Και εδώ, όπως και στην εποχή των σταυροφοριών, παρουσιάζονται χιλιάδες
στρατιώτες, οι οποίοι μέσω των πολεμικών επιχειρήσεων θέλουν να αποδείξουν την
πίστη τους στον Αλλάχ, ή να εκφράσουν την οργή τους για τις αδικίες κατά των Μουσουλμάνων, ή να κερδίσουν την δική τους θέση στον παράδεισο,
καθώς και πλούτη και εξουσία στην γη.
Αναλογιζόμενος όμως κανείς το
παραπάνω ιστορικό παράδειγμα των σταυροφοριών, μπορεί να οδηγηθεί στο
συμπέρασμα ότι αυτό που γίνεται στην Μ. Ανατολή είναι κάτι παραπάνω από την
εκπλήρωση των προσωπικών στόχων απλών "μαχητών" για έκφρασή πίστης,
οργής-μίσους, πάθους για εκδίκηση και εξουσία.
Όταν μάλιστα μιλάμε για οργανωμένες
στρατιωτικές επιχειρήσεις τότε σίγουρα υπάρχει ένας ιθύνων νους που δίνει τις
εντολές. Παλαιότερα ήταν ο Πάπας, σήμερα όμως ποιος είναι..;; Ποιος είναι αυτός
που εκμεταλλεύεται ανθρώπους φανατισμένους και κινούμενους από κατώτερα
ανθρώπινα ένστικτα όπως μίσος, εκδίκηση, πάθος για εξουσία και πλούτο, θέση
στον "παράδεισο" μέσα από το αίμα ενός άλλου..;;
Με τους Τζιχαντιστές το Ισλάμ πέρασε
επίσημα στο στάδιο της πολιτικής αποκτώντας χρήμα, στρατό και εξουσία
επαναλαμβάνοντας τα λάθη του Πάπα κατά τον Μεσαίωνα, όταν και αυτός αποφάσισε
να αποκτήσει πολιτική ισχύ και να διοικεί στρατούς και κατασταλτικούς
μηχανισμούς.
Μάλιστα αν αναλογιστεί κανείς το πως
κατέληξε η πολιτική ισχύς του Πάπα (παράνοια της ιεράς εξέτασης) δεν είναι
δύσκολο να προβλεφθεί το μέλλον και για το πολιτικό Ισλάμ: παρανοϊκή άσκηση
βίας σύμφωνα με τις εντολές όποιου διοικεί τις ορδές των φανατισμένων
Τζιχαντιστών. Σήμερα μπορεί οι άξιοι τιμωρίας και βασανιστηρίων να είναι (υποτίθεται)
οι Αμερικανοί και οι πολίτες των ισχυρών χωρών του Νάτο. Όμως αύριο μπορεί να
είναι ο οποιοσδήποτε.
Πριν βιαστεί όμως κανείς να
στοχοποιήσει την Μουσουλμανική θρησκεία και τα εκατομμύρια των Μουσουλμάνων σε
όλο τον κόσμο, το ιστορικό παράδειγμα των σταυροφοριών και της πολιτικής ισχύος
του Πάπα μας υποδεικνύει ότι και στην περίπτωση των Τζιχαντιστών φαίνεται να
υπάρχει η προσπάθεια συγκεκριμένων παραγόντων για απόκτηση πολιτικής ισχύος,
και οι οποίοι εκμεταλλεύονται τις ορδές φανατισμένων Μουσουλμάνων για τις επιδιώξεις
τους.
Για να αντιμετωπιστεί λοιπόν το φαινόμενο
των Τζιχαντιστών πρέπει να γίνουν δύο πράγματα: ή να αφυπνιστεί ο στρατός των
απελπισμένων Μουσουλμάνων ώστε αυτοί να αποκτήσουν ελπίδα για την ζωή και να
αφήσουν τις ακρότητες, ή να εντοπιστεί και εξουδετερωθεί αυτός ή αυτοί που τους
χειραγωγούν και τους δίνουν εντολές και κατευθύνσεις.
Το όλο ζήτημα δεν είναι πρόβλημα
θρησκείας (Ισλάμ) αλλά παιχνίδι πολιτικής και γενικότερων γεωπολιτικών συμφερόντων.
κανένα σχόλιο