Πράγματι,
ένα από τα διλλήματα αυτών των εκλογών είναι το «νέο» εναντίον του «παλαιού»
πολιτικού συστήματος και πράγματι ο κ. Τσίπρας αποτελεί μια νέα παρουσία που
τίθεται αντιμέτωπη με το παλαιό πολιτικό σύστημα. Όμως αυτό αποτελεί την μισή
αλήθεια γιατί η προσέγγιση ολόκληρης η αλήθειας μας φέρνει αντιμέτωπους με δύο
επιπλέον διλήμματα: εκτός από την αντιπαράθεση του «νέου» με το «παλαιό», ο
φιλελευθερισμός αντιπαρατίθεται με τον κρατισμό και το ευρώ εναντίον της
δραχμής.
Η
ουσία λοιπόν των εκλογών έγκειται στα τρία αυτά διλήμματα που πρέπει να
τίθενται ταυτόχρονα και όχι αποσπασματικά: νέο-παλαιό, ευρώ-δραχμή,
φιλελευθερισμός-κρατισμός. Ο δε ελληνικός λαός θα κληθεί να πάρει θέση σε αυτές
τις επιλογές που αντιπροσωπεύουν
συγκεκριμένα προγράμματα και προοπτικές για το μέλλον της χώρας και όχι
σε απατηλά και αόριστα διλήμματα που απαντώνται με ένα ανώδυνο και
γενικόλογο ναι ή όχι (πχ ναι ή όχι στην
λιτότητα, ναι ή όχι στην Ευρώπη, ναι ή όχι στην ανάπτυξη).
Κανείς πολιτικός δεν είναι υπέρμαχος της
λιτότητας, ενώ όλοι σχεδόν οι πολιτικοί αρχηγοί είναι υπέρμαχοι των λαών της Ευρώπης και της
ανάπτυξης. Το πρόβλημα είναι ποιο οικονομικό μοντέλο θα ακολουθήσουμε, με ποιο
νόμισμα και με ποιο πολιτικό προσωπικό.
Όσον
αφορά τον κ. Τσίπρα, αυτός αποτελεί όντως το κάτι «νέο» σε αντίθεση με το «παλαιό»
πολιτικό σύστημα, όμως το «νέο» αυτό δεν είναι μόνο του αλλά συνδυάζεται με τον
κρατισμό (αθρόοι διορισμοί στο Δημόσιο-κρατικές επιχειρήσεις) και την αμφιβολία όσον αφορά την αξία και την σημασία παραμονής της
χώρας στο ευρώ.
Για
τον κ. Τσίπρα η παραμονή της χώρας στο ευρώ είναι αποτέλεσμα
εκβιασμών των ισχυρών οικονομιών της Ευρώπης κατά της αδύναμης μικρής Ελλάδας
που είναι φτωχή και αντιμετωπίζει ανθρωπιστική κρίση. Δεν βλέπει το ευρώ ως
«σκαλοπάτι» περαιτέρω Ευρωπαϊκής Ενοποίησης και δεν αποκλείει την επιστροφή σε
εθνικό νόμισμα όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν (πχ να βρεθούν τα κατάλληλα
συναλλαγματικά αποθέματα που σήμερα δεν υπάρχουν).
Το
«νέο» λοιπόν πρόσωπο του κ. Τσίπρα ρέπει καταφανώς σε «παλαιές» εποχές όπου η
χώρα ήταν στο περιθώριο της Ευρώπης και σε παλαιές νοοτροπίες και οικονομικές
πρακτικές όπου το Κράτος αποτελούσε τον βασικό μοχλό της οικονομίας με αθρόους
διορισμούς και κρατικές επιχειρήσεις, ενώ οι ιδιώτες ήταν τα κορόιδα.
Την
αναβίωση του «παλαιού» φαντάσματος του κρατισμού ευαγγελίζεται με πανηγυρικό
τρόπο μόνος του πια ο κ. Λαφαζάνης, αλλά επειδή τέτοιο οικονομικό σύστημα δεν
έχει θέση στο ευρώ και την ΕΕ ο κ. Λαφαζάνης υποστηρίζει την δραχμή. Η δραχμή είναι ένα μέσο για την εφαρμογή του οικονομικού μοντέλου του
κρατισμού-νεοκομμουνισμού και όχι μέσο για την (υποτίθεται) ανάκτηση της
αξιοπρέπειας και εθνικής κυριαρχίας της χώρας.
Ύστερα
από αυτά, αποτελεί ερώτημα γιατί ο κ. Τσίπρας ως «ευρωπαϊστής» (υποτίθεται) δεν
επιτίθεται με σφοδρότητα στον «παλαιό» κ. Λαφαζάνη που εκφράζει τέτοιες
αντιευρωπαϊκές θέσεις και ακόμα περισσότερο τον έριξε από την Κυβέρνηση. Πόσο
«νέο» είναι το πρόσωπο του κ. Τσίπρα όταν υποτάσσεται στον «παλαιό» κ.
Λαφαζάνη;
Μήπως
ο κ. Λαφαζάνης κρατά ψηλά το αντιμνημονιακό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο ποτέ δεν
αποποιήθηκε ο κ. Τσίπρας; Μήπως ο κ. Λαφαζάνης αποτέλεσε τον σωτήρα του κ.
Τσίπρα, οδηγώντας την χώρα σε εκλογές χωρίς ο κ. Τσίπρας να παραιτηθεί ως
αποτυχημένος αλλά ως (υποτίθεται) προδομένος..;;
Θα
θέλαμε να πιστεύουμε ότι ο κ. Τσίπρας λογικεύτηκε και επιτέλους κατάλαβε ότι οι ζουρνάδες
και τα κλαρίνα δεν περνάνε στα σοβαρά Ευρωπαϊκά και οργανωμένα κράτη. Θα θέλαμε
να πιστεύουμε ότι ο κ. Τσίπρας επιθυμεί να κρατήσει την χώρα στο ευρώ και την
ΕΕ προκειμένου να αποφευχθεί το οικονομικό χάος και η γεωπολιτική απομόνωση της χώρας. Όμως η ήπια στάση του απέναντι στον
κ. Λαφαζάνη μας προβληματίζει γιατί αντί να υπερασπιστεί με σθένος την
ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, ενδιαφέρεται πρωτίστως να κρατήσει τις
ισορροπίες με τα κόμματα της αριστεράς «παλαιάς» κοπής.
Αυτός
λοιπόν είναι ο «νέος» κ. Τσίπρας: δεσμευμένος από την «παλαιά» αριστερά, τις
«παλαιές» ιδεοληψίες της και τα «παλαιά» οικονομικά συστήματα κρατισμού-κομμουνισμού,
τα οποία τα άλλα σοβαρά Ευρωπαϊκά κράτη έθεσαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας
ενώ εμείς ακόμα τα διαφημίζουμε.
Δυστυχώς
για τον κ. Τσίπρα, η διστακτικότητά του και η υποταγή του στην «παλαιά»
αριστερά μας οδηγεί να προβλέπουμε ότι διάγει τις τελευταίες εκλογές ως αρχηγός
κόμματος και τον περιμένουν άσχημες εξελίξεις από τους αριστερούς «παλαιάς»
κοπής που "πρόδωσε". Και αυτό γιατί η «παλαιά» αριστερά δεν συγχωρεί το «νέο», ιδιαίτερα μάλιστα όταν το "νέο" υποτάσσεται σε αυτή.
3 Σεπτεμβρίου 2015 στις 11:27 π.μ.
Τα παραπάνω δεν ισχύουν μόνο για τον κ. Τσίπρα αλλά και για την ΝΔ.
Πραγματικός αντίπαλος της ΝΔ δεν είναι ο κ. Τσίπρας, ο οποίος έστω και την τελευταία στιγμή επέστρεψε στο ευρωπαϊκό μέτωπο και την λογική (έστω και εκβιαζόμενος όπως λέει), αλλά οι αντιευρωπαίοι-δραχμιστές κ. Λαφαζάνης, Μιχαλολιάκος και Κουτσούμπας.
Η ΝΔ θα πρέπει να ρίξει τους τόνους απέναντι στον κ. Τσίπρα και να τον καλωσορίσει στο λεγόμενο "ευρωπαϊκό μέτωπο", ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να ανεβάσει τους τόνους στους πραγματικούς της αντιπάλους (ιδίως την Χρυσή Αυγή) που θέλουν να βγάλουν την χώρα από την Ευρώπη και το ευρώ.
Ο κ. Μειμαράκης κινδυνεύει να παρασυρθεί σε ανούσια προσωπική αντιπαράθεση με τον κ. Τσίπρα, (πχ για το ποιος φέσωσε την χώρα περισσότερο) αντί να επιμείνει στην αντιπαράθεση προγραμμάτων με τους "αντιευρωπαίους", κάτι που αποτελεί και το πραγματικό πλεονέκτημα της ΝΔ.
Δεν χρειάζεται το ντιμπέιτ ανάμεσα στον κ. Μειμαράκη και τον κ. Τσίπρα, αλλά μόνο ένα ντιμπέιτ ανάμεσα σε όλους τους πολιτικούς αρχηγούς (συμπεριλαμβανομένης και της Χρυσής Αυγής) ώστε να καταδειχθεί στον κόσμο το πραγματικό δίλημμα που είναι ανάμεσα στο "ευρωπαϊκό" και το "αντιευρωπαϊκό" μέτωπο.
Από την στιγμή που και ο κ. Τσίπρας παρουσιάζεται ως "ευρωπαϊστής", το ντιμπέιτ ανάμεσα σε μόνους τους κ. Μειμαράκη και Τσίπρα θα αφαιρέσει από την ΝΔ το πραγματικό της πλεονέκτημα, που είναι η Ευρώπη και το ευρώ, και θα παρασύρει τον κ. Μειμαράκη σε ανούσιες προσωπικές αντεγκλήσεις με τον κ. Τσίπρα, στις οποίες ο κ. Τσίπρας ξέρει να "κερδίζει".
Τέλος, ο κ. Μειμαράκης θα πρέπει να παραδειγματιστεί από τον ενωτικό, ουσιαστικό, "ευρωπαϊκό" λόγο του κ. Βενιζέλου, ο οποίος ίσως είναι ο μόνος πολιτικός που έχει καταλάβει ότι σε αυτές τις εκλογές κρίνεται το μέλλον της χώρας στην Ευρώπη και ο οποίος (βλέποντας μακροπρόθεσμα) προσπαθεί να ρίξει γέφυρες με τον κ. Τσίπρα κρατώντας τον στο "ευρωπαϊκό" μέτωπο, αντί να τον ερεθίζει να αλλάξει στάση.
Η επιστροφή του κ. Τσίπρα στο "ευρωπαϊκό" μέτωπο αποτελεί ένα μεγάλο χαρτί τόσο για την ΝΔ όσο και για όλα τα κόμματα με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, το οποίο όμως κανείς δεν εκμεταλλεύεται και προτιμά την πόλωση με προσωπικούς χαρακτηρισμούς και αντιπαραθέσεις για όπως-όπως κατάληψη της πρώτης θέσης και του μπόνους των 50 εδρών.
Ο ελληνικός λαός όμως έχει μία παροιμία που λέει ότι "όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα"...