Γράφει η Ντίνα Καραμάνου
Η βουλευτής ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση κατάφερε για άλλη μία φορά να προκαλέσει αντιδράσεις με αιχμή τις απόψεις της για εκφάνσεις της ελληνικής ιστορίας.
Αυτή τη φορά ήταν οι Σουλιώτισσες και ο χορός του Ζαλόγγου. Ένα γεγονός που η κυρία Ρεπούση χαρακτήρισε «εθνικό μύθο» προκαλώντας την οργή ακόμη και εκ μέρους συναδέλφων της.
Αυτή τη φορά ήταν οι Σουλιώτισσες και ο χορός του Ζαλόγγου. Ένα γεγονός που η κυρία Ρεπούση χαρακτήρισε «εθνικό μύθο» προκαλώντας την οργή ακόμη και εκ μέρους συναδέλφων της.
Το newpost επικοινώνησε
με πανεπιστημιακούς καθηγητές ιστορίας, οι οποίοι προσπάθησαν να
ερμηνεύσουν την άποψη της βουλευτή ΔΗΜΑΡ, εξήγησαν όμως ότι, αν μη τί
άλλο «η ιστορία ενός έθνους δεν είναι σωστό να αντιμετωπίζεται
αποσπασματικά, με ιστοριούλες».
«Το μεγάλο λάθος της κυρίας Ρεπούση είναι
ότι ασχολείται με τέτοιου είδους λεπτομέρειες… επιδεικνύοντας μαθητική
αφέλεια», λέει στο newpost ο καθηγητής Ιστορίας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο Πέτρος Πιζάνιας.
«Η ιστορία είναι μια πολύ μεγάλη
επιστήμη, με μια μέθοδο μεγάλης εμβέλειας και έκτασης και δεν μπορεί να
αντιμετωπίζεται με μικρονοοικά κουτσομπολιά του τύπου έγινε-δεν
έγινε…υπήρξε- δεν υπήρξε. Όλα αυτά είναι τα τέλεια εργαλεία για να
καταστραφεί ο ιστορικός ορθολογισμός. Καλό είναι να ασχολείται με τις ιστορίες και όχι με τις ιστοριούλες. Είναι αλήθεια ότι απο την εποχή του Μεταξά
έχει επικρατήσει μια αποψη η οποία βλέπει τους Έλληνες ως ήρωες και
θύματα. Η τάση αυτή ισχυροποιήθηκε μετεμφυλιακά και έγινε παράμετρος
μέτρησης κοινωνικών, πολιτικών, εθνικών φρονημάτων. Όμως η ιστορία είναι
μια πολυδιάστατη ορθολογική επιστήμη και τα γεγονότα πρέπει να
εξετάζονται συνολικά και με όλες τις παραμέτρους».
Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Σπύρος Πλουμίδης συμφωνεί ότι η ιστορία πρέπει να αντιμετωπίζεται με άλλες μεθόδους: «Ο χορός του Ζαλόγγου είναι μια πραγματικότητα.
Ταυτόχρονα είναι ένα γεγονός που πράγματι έχει διογκωθεί στο πέρασμα
των ετών. Κάποιες από τις λεπτομέρειες του γεγονότος ενδεχομένως ναι,
αγγίζουν τη σφαίρα του μύθου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να
αμφισβητήσουμε συνολικά το περιστατικό». Είναι πάντως η δεύτερη φορά που
η κυρία Ρεπούση καταφέρνει να συγκεντρώσει πάνω της μαζεμένα βέλη. Την
πρώτη φορά ήταν όταν συνέγραψε το βιβλίο ιστορίας της Εκτης Δημοτικού.
Τότε που, στο μάθημα για την καταστροφή της Σμύρνης, επέλεξε να
περιγράψει την κατάσταση που επικρατούσε στην προκυμαία της πόλης που
καιγόταν ως «συνωστισμό».
————————————————
| Κορυφαίοι ιστορικοί απαντούν στη Ρεπούση | ||||||||||||
| 3/6/2013 |
|
|||||||||||
|
||||||||||||
Ο ιστορικός-συγγραφέας, Σαράντος Καργάκος σε άρθρο του στη Realnews υπό τον τίτλο «Στην κυρία Ρεπούση απαντά ο Δ. Σολωμός» αναφέρει:«Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ
ποιητής -αν ούτος δικαιούται να ονομάζεται ούτως- στο πολύστιχο ποίημα
που έγραψε με τίτλο “Εις τον θάνατον του Λόρδου Μπάιρον” αφιερώνει 5
τετράστιχα στο χορό του Ζαλόγγου (101-105).Είναι τα εξής:Τὲς ἐμάζωξε εἰς τὸ μέρος
τοῦ Τσαλόγγου τὸ ἀκρινὸ
τῆς ἐλευθεριᾶς ὁ ἔρως
καὶ τὲς ἔμπνευσε χορό. Τέτοιο πήδημα δὲν τὸ εἶδαν
οὔτε γάμοι, οὔτε χαρές,
καὶ ἄλλες μέσα τους ἐπήδαν
ἀθωότερες ζωές*.
(*Εννοεί τα παιδιά που οι γυναίκες είχαν μέσα στην κοιλιά)
Τὰ φορέματα ἐσφυρίζαν
καὶ τὰ ξέπλεκα μαλλιά,
κάθε γύρο ποὺ ἐγυρίζαν
ἀπὸ πάνου ἔλειπε μιά.
Χωρὶς γόγγυσμα κι ἀντάρα
πάρα ἐκείνη μοναχά,
ὁποῦ ἔκαναν μὲ τὴν κάρα,
μὲ τὰ στήθια, στὰ γκρεμά.
Στὰ ἴδια ὄρη ἐγεννηθῆκαν
καὶ τὰ ἀδάμαστα παιδιά,
ποὺ τὴν σήμερο ἐχυθῆκαν
πάντα οἱ πρῶτοι στὴ φωτιά.
Το ποίημα γράφτηκε 21 χρόνια μετά την τραγωδία του Ζαλόγγου. Ο Σολωμός άντλησε τις πληροφορίες από τους Σουλιώτες -κυρίως Σουλιώτισσες- που είχαν κατακλύσει τα Επτάνησα μετά το 1803. Το 1824 πολλοί ήσαν οι επιζήσαντες. Κάποιος ή κάποιοι θα μπορούσαν να διατυπώσουν ενστάσεις για τα λεγόμενα του Σολωμού. Ότι ήσαν παραμύθια. Δεν το έπραξαν. Έτσι τα παραμύθια (με την κακή σημασία του όρου) τ’ άφησαν για κάποιες σημερινές θορυβομανείς υπάρξεις τού σήμερα».
Ο καθηγητής Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού, Κωνσταντίνος Φωτιάδης, σε άρθρο του στη Realnews υπό τον τίτλο «Περιμένω τη γραπτή συγγνώμη της κ. Ρεπούση!» αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι «θα της απαντήσω όχι για ένα Ζάλογγο αλλά για πολλά που υπάρχουν στην ένδοξη ιστορία μας τα πέτρινα χρόνια της οθωμανοκρατίας. Μόνο στον Πόντο, με βάση τις έγκυρες πηγές που διαθέτουμε έως σήμερα, έχουμε τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις ανάλογων ηρωικών πράξεων».
τοῦ Τσαλόγγου τὸ ἀκρινὸ
τῆς ἐλευθεριᾶς ὁ ἔρως
καὶ τὲς ἔμπνευσε χορό. Τέτοιο πήδημα δὲν τὸ εἶδαν
οὔτε γάμοι, οὔτε χαρές,
καὶ ἄλλες μέσα τους ἐπήδαν
ἀθωότερες ζωές*.
(*Εννοεί τα παιδιά που οι γυναίκες είχαν μέσα στην κοιλιά)
Τὰ φορέματα ἐσφυρίζαν
καὶ τὰ ξέπλεκα μαλλιά,
κάθε γύρο ποὺ ἐγυρίζαν
ἀπὸ πάνου ἔλειπε μιά.
Χωρὶς γόγγυσμα κι ἀντάρα
πάρα ἐκείνη μοναχά,
ὁποῦ ἔκαναν μὲ τὴν κάρα,
μὲ τὰ στήθια, στὰ γκρεμά.
Στὰ ἴδια ὄρη ἐγεννηθῆκαν
καὶ τὰ ἀδάμαστα παιδιά,
ποὺ τὴν σήμερο ἐχυθῆκαν
πάντα οἱ πρῶτοι στὴ φωτιά.
Το ποίημα γράφτηκε 21 χρόνια μετά την τραγωδία του Ζαλόγγου. Ο Σολωμός άντλησε τις πληροφορίες από τους Σουλιώτες -κυρίως Σουλιώτισσες- που είχαν κατακλύσει τα Επτάνησα μετά το 1803. Το 1824 πολλοί ήσαν οι επιζήσαντες. Κάποιος ή κάποιοι θα μπορούσαν να διατυπώσουν ενστάσεις για τα λεγόμενα του Σολωμού. Ότι ήσαν παραμύθια. Δεν το έπραξαν. Έτσι τα παραμύθια (με την κακή σημασία του όρου) τ’ άφησαν για κάποιες σημερινές θορυβομανείς υπάρξεις τού σήμερα».
Ο καθηγητής Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού, Κωνσταντίνος Φωτιάδης, σε άρθρο του στη Realnews υπό τον τίτλο «Περιμένω τη γραπτή συγγνώμη της κ. Ρεπούση!» αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι «θα της απαντήσω όχι για ένα Ζάλογγο αλλά για πολλά που υπάρχουν στην ένδοξη ιστορία μας τα πέτρινα χρόνια της οθωμανοκρατίας. Μόνο στον Πόντο, με βάση τις έγκυρες πηγές που διαθέτουμε έως σήμερα, έχουμε τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις ανάλογων ηρωικών πράξεων».
Πηγή:
—————————–
Σχετικά με τον συντάκτη της ανάρτησης:
Η ιστοσελίδα μας δημιουργήθηκε το 2008.Δείτε τους συντελεστές και την ταυτότητα της προσπάθειας. Επικοινωνήστε μαζί μας εδώ .
κανένα σχόλιο