Δικαίωση της Ισλανδίας για διαγραφή χρέους χωρίς αποζημίωση

Ηλεκτρονική Έκδοση enet.gr, 14:40 Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Το δικαστήριο απέρριψε τα επιχειρήματα που παρουσίασαν η Βρετανία και η Ολλανδία

Απόφαση κόλαφος για τους δανειστές της Ισλανδίας. Η Ισλανδία είχε το δικαίωμα, όταν οι τράπεζές της κατέρρευσαν τον Οκτώβριο του 2008, να αρνηθεί να αποζημιώσει τους ξένους επενδυτές, αποφάνθηκε σήμερα το δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ζώνης Ελεύθερων Ανταλλαγών (AELE).

Το δικαστήριο απέρριψε τα επιχειρήματα που παρουσίασαν η Βρετανία και η Ολλανδία, αναφέρεται στη σχετική δικαστική απόφαση.

Η απόφαση αναμενόταν για να γίνει γνωστό αν οι χρεοκοπημένες τράπεζες πρέπει ή όχι να διασώζονται με δημόσιο χρήμα.

Χιλιάδες άνθρωποι που είχαν πάρει στεγαστικά δάνεια σε ξένα νομίσματα, όσο η ισλανδική Κορώνα ήταν σκληρό νόμισμα, βρέθηκαν να χρωστούν πολύ περισσότερα χρήματα, και οι κατοικίες τους να αξίζουν πολύ λιγότερο, όταν κατέρρευσαν οι τράπεζες και η οικονομία της χώρας, ενώ έπρεπε να πληρώνουν μεγαλύτερη δόση κάθε μήνα.

Σε ακόμη χειρότερη κατάσταση βρέθηκαν οι ιδιοκτήτες κατοικιών που είχαν αγοραστεί με κυμαινόμενο επιτόκιο, καθώς οι τιμές των κατοικιών και οι μισθοί έπεφταν, ενώ ο πληθωρισμός είχε πάρει την ανιούσα. Η κατάσταση αυτή προκάλεσε γενική αγανάκτηση, τόσο εναντίον των τραπεζών όσο και της τότε κυβέρνησης.

Οι κερδοσκόποι έχασαν τα πάντα κάτι που σημαίνει ότι οι φορολογούμενοι δεν φορτώθηκαν τα χρέη των τραπεζών. Οι Βρετανοί και Ολλανδοί “παίκτες” σε μετοχές και ομόλογα τραπεζών της Ισλανδίας, έχασαν όλα τους τα χρήματα, σχεδόν 4 δισ. στερλίνες. Το Λονδίνο και η Χάγη αναγκάστηκαν να πληρώσουν το σύνολο των αποζημιώσεων.

Μετά την χρεοκοπία της μεγαλύτερης ιδιωτικής τράπεζας της χώρας, της Landsbanki, η Ισλανδία αναγκάσθηκε να εθνικοποιήσει επειγόντως το τραπεζικό σύστημά της, χωρίς να μπορεί να απαντήσει στις ανησυχίες των καταθετών της Icesave, μιας “on-line” τράπεζας θυγατρικής της Landsbanki την οποία προτιμούσαν οι βρετανοί και οι ολλανδοί αποταμιευτές. Την εποχή του κραχ, η Icesave είχε καταθέσεις σχεδόν 4 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Ιρλανδίας είχαν αποζημιώσει τότε πλήρως τους αποταμιευτές της Icesave και στη συνέχεια είχαν στείλει το λογαριασμό στο Ρέικιαβικ.

Oμως το 2010 και στη συνέχεια το 2011 οι Ισλανδοί είχαν αρνηθεί με δημοψήφισμα τις ρυθμίσεις της αποζημίωσης που είχαν συμφωνηθεί με το Λονδίνο και τη Χάγη, υποστηρίζοντας δεν έχουν τη νομική υποχρέωση να αναλάβουν τις ζημιές μιας ιδιωτικής τράπεζας.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσέφυγε στο δικαστήριο της AELE για παραβίαση της ευρωπαϊκής οδηγίας σχετικά με την εγγύηση των καταθέσεων, η οποία υποχρεώνει να εξασφαλίζεται ένα ελάχιστο 20.000 ευρώ σε κάθε καταθέτη μιας τράπεζας που χρεοκοπεί.

Σύμφωνα με την Ισλανδία, η ευρωπαϊκή οδηγία υποχρεώνει το κράτος να δημιουργήσει ένα ταμείο εγγύησης των καταθέσεων, αλλά όχι να το εγγυηθεί με δημόσια χρήματα.

Κ.Σ. -με πληροφορίες ΑΠΕ και BBC

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=339425

————-

Δικαστική απόφαση-σταθμός: Δεν θα πληρώσουν οι λαοί τις τράπεζες. Του Ερίκ Τουσέν

Με ικανοποίηση χαιρετίζουμε την απόφαση του δικαστηρίου της ΕΖΕΣ (Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών), η οποία απορρίπτει όλες τις καταγγελίες που κατατέθηκαν από τις Κάτω Χώρες και το Ηνωμένο Βασίλειο κατά της Ισλανδίας στην υπόθεση «Icesave» | 1 |, σημειώνει σε άρθρο του ο Ερίκ Τουσέν, της οργάνωσης CADTM, (Επιτροπή για την κατάργηση του χρέους του Τρίτου Κόσμου).

Η απόφαση καθιστά σαφές ότι δεν είναι ευθύνη της χώρας στην οποία μια τραπεζική εταιρεία έχει την έδρα της να καλύπτει τα έξοδα των εγγυήσεων του τραπεζικού της συστήματος, καθώς και ότι ο μηχανισμός του δίχτυ ασφαλείας πρέπει να χρηματοδοτείται από τις ίδιες τις τράπεζες.

Αυτό επιβεβαιώνει εμμέσως ότι η διαδικασία της κανονικής εκκαθάρισης, όπως αυτή εφαρμόστηκε στη περίπτωση της «Landsbanki» (μητρική της Icesave) είναι τελείως ορθή, όταν μια τράπεζα, ακόμα και χαρακτηρισμένη ως «TBTF» (too big to fail, πολύ μεγάλη για να πέσει ), έχει περισσότερα χρέη από τα περιουσιακά στοιχεία της.
Όμοια πρέπει να είναι η περίπτωση των περισσότερων μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών, αν τα τοξικά στοιχεία ενεργητικού στους ισολογισμούς τους καταγράφονταν στην πραγματική τους αξία.
Είναι το αντίθετο από αυτό που έχει καθιερωθεί, από το 2007 και την αρχή των επαναλαμβανόμενων χρηματοπιστωτικών κρίσεων, για να σωθούν οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών με τις πλάτες της κοινότητας.
Οι κυβερνήσεις των βιομηχανικών χωρών έδωσαν την εγγύηση τους προς τις τράπεζες στο χείλος της χρεοκοπίας των χωρών τους, χωρίς αιτιολόγηση, χρησιμοποιώντας δημόσια κονδύλια για τη διευκόλυνση των ταμειακών ροών των τραπεζών.
Την ίδια στιγμή, οι κυβερνώντες άρχισαν να σφυρηλατήσουν την ιδέα ότι το φταίξιμο άνηκε στο πληθυσμό. Αυτή η εκστρατεία είχε και έχει ως στόχο να πείσει τους πολίτες ότι πρέπει να αποδέχονται τις μειώσεις στους μισθούς τους, την υποβάθμιση της κοινωνικής κάλυψης, την αύξηση της ανασφάλειας και την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας.
Οι λαοί δεν ευθύνονται και δεν συμφωνούν με τα μέτρα λιτότητας που τους επιβάλλονται.
Η απόφαση αυτή αποδεικνύει τη νομιμότητα της γνώμης των λαών και ως εκ τούτου αποδείχνει τον μη νομιμοποιημένο χαρακτήρα αυτών των μέτρων λιτότητας.
Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα εξακολουθεί να κρατά την αναπνοή του, περιμένοντας την ημέρα που τα τοξικά στοιχεία του ενεργητικού του θα ωριμάσουν και δεν θα μπορεί πλέον να κρυφτούν.
Τότε, θα ζητηθεί (ή μάλλον διαταχθεί) από τον πληθυσμό να το διασώσει και πάλι.
Οι κυβερνήσεις, μέσω των δομών που έχουν εφαρμοστεί έκτοτε, θα αναζητήσουν από τις χρηματοπιστωτικές αγορές να δανειστούν τα ίδια τα δικά τους χρήματά και να τα δώσουν πίσω στις τράπεζες που κατέχουν τα τοξικά στοιχεία ενεργητικού.
Με την απόφαση της ΕΖΕΣ, γνωρίζουμε τώρα ότι δεν είναι οι λαοί (Ελληνικός, Ιρλανδικός, Πορτογαλικός ή άλλοι) που πρέπει να πληρώσουν και ότι η προθυμία των κυβερνήσεων να πράξουν με τον τρόπο που πράττουν αποδείχνει τη συνενοχή τους με τις τράπεζες.
Οι οικονομικές κρίσεις θα συνεχιστούν, εκτός εάν οι τράπεζες απαλλοτριωθούν χωρίς αποζημίωση, κοινωνικοποιηθούν με λαϊκό και δημοκρατικό έλεγχο και τίθενται στην υπηρεσία των αναγκών του πληθυσμού παρά των χρηματοπιστωτικών αγορών.
Είναι επίσης απαραίτητο να εντοπιστούν μέσω του λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους όλα τα παράνομα η μη-νομημοποιμένα χρέη, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που προέρχονται από την διάσωση των τραπεζών, για να ακυρωθούν.

tvxs.gr