ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ: Αυγούστου 2012

Στην ενότητα αυτή περιέχεται σειρά επιλεγμένων κειμένων που αφορούν το φλέγον ζήτημα του δημογραφικού προβλήματος της χώρας σε συνδυασμό με το μεταναστευτικό ζήτημα. Η ενότητα αυτή θα συμπληρώνεται σταδιακά και με νέα επιλεγμένα άρθρα από έγκριτες πηγές, προκειμένου να “φωτιστούν” κατά το δυνατό τα καίρια αυτά, αλλά παραμελημένα από την αρμόδια Πολιτεία, πολυεπίπεδα ζητήματα. Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν ευχαρίστως να συμβάλλουν στον εμπλουτισμό αυτής της ενότητας με την αλίευση σχετικών κειμένων:

—————-

Το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας: Τα συντριπτικά στατιστικά στοιχεία

του

Παύλου Καρούσου *

Το δημογραφικό είναι το σημαντικότερο εθνικό, κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα, που αντιμετώπισε το νεότερο ελληνικό κράτος. Και, ενώ όλοι το αναγνωρίζουν, κρατικοί, δημοτικοί και επιχειρηματικοί φορείς, διαπιστώνουμε ότι όλο αυτό το ενδιαφέρον δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ατέρμων διάλογος δίχως ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Υπολογίζεται ότι οι Έλληνες, το 2050, θα είναι λιγότεροι από 8 εκατομμύρια, σύμφωνα με το παγκόσμιο Αλμανάκ. Θα έχει δηλαδή η Ελλάδα πληθυσμό 3 εκατομμύρια λιγώτερους κατοίκους από όσους έχει σήμερα.
Οι επιπτώσεις σε όλους τους τομείς θα είναι συγκλονιστικές.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, η Ελλάδα, μαζί με την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία, κατέχει μία από τις τελευταίες θέσεις μεταξύ των δυτικοευρωπαϊκών χωρών όσον αφορά τις γεννήσεις.
Γενικά στην Ε.Ε. υπολογίζεται ότι το 2050 το εργατικό δυναμικό θα είναι μειωμένο κατά 20 εκατομμύρια άτομα..

Τετάρτη, 22 Αύγουστος 2012 09:00

Με αφορμή την 3η έκδοση του εξαντλημένου βιβλίου του Θεόδωρου Ι. Ζιάκα «Αυτοείδωλον εγενόμην…» (Εκδόσεις Αρμός), αναδημοσιεύουμε εδώ τον Πρόλογό του.

“Πιστεύω ότι η Ελλάδα προσεγγίζει το σημείο εκείνο της ωριμότητας που θα της επιτρέψει ν’ αντικρίσει, χωρίς προκατάληψη και με τρόπο ενιαίο, όλες τις παραδόσεις, αρχαίες, μεσαιωνικές και νέες.” Γ. Σεφέρης

Το ζητούμενο της έρευνάς μας, τόσο στο προηγούμενο έργο[2] όσο και στο παρόν, είναι το νόημα της ελληνικής ταυτότητας.

Για να φτάσουμε σ’ αυτό έπρεπε να δημιουργήσουμε ορισμένες βασικές προϋποθέσεις. Η πρώτη ήταν να εξασφαλίσουμε τη νομιμότητα του ζητουμένου. Το προηγούμενο βιβλίο διατύπωσε την αναγκαία προς τούτο «γενική θεωρία». Απέδειξε, δηλαδή, ότι είναι δυνατή η ύπαρξη διαπολιτισμικής εθνικής συνέχειας. Ότι, με άλλα λόγια, έχουν νόημα οι εξής δύο υποθέσεις: α) ότι υπάρχει εθνική ταυτότητα και β) ότι μπορεί η εθνική ταυτότητα να έχει διαχρονική συνέχεια, όχι μόνο εντός του αυτού πολιτισμού, αλλά και μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών.[3] Αυτό όμως ήταν το ήμισυ του ζητουμένου. Διότι η γενική θεωρία αποδεικνύει απλώς ότι η υπόθεση περί υπάρξεως διαπολιτισμικής ελληνικής ταυτότητας δεν είναι παράλογη, είναι θεωρητικά νόμιμη και θα μπορούσε να ισχύει. Δεν αποδεικνύει όμως ότι πράγματι ισχύει. Κι αυτό διότι υπάρχουν συγκεκριμένα ιστορικά χάσματα (Αρχαιότητα-Βυζάντιο και Βυζάντιο-Νεωτερικότητα), τα οποία πρέπει να γεφυρωθούν, με συγκεκριμένες απαντήσεις: να μελετηθούν και από τη μελέτη τους να εξαρτηθεί η τελική απάντηση. Χρειαζόταν, με άλλα λόγια, μια «ειδική θεωρία», μια «ειδική εισαγωγή στο αίνιγμα της ελληνικής ταυτότητας». Κι αυτήν ακριβώς επεξεργάζεται το παρόν έργο.

του

Βασίλη Στοϊλόπουλου (ΑΡΔΗΝ-ΡΗΞΗ, φύλλο 62/2010)

Τους τελευταίους μήνες οι ελληνογερμανικές σχέσεις βρίσκονται στο χειρότερο σημείο της μεταπολεμικής περιόδου. Παρά τις πιέσεις που δέχεται διεθνώς για τη ληστρική εμπορική ισχύ της Γερμανίας, η καγκελάριος Μέρκελ θέτει σκληρούς όρους στη «φίλη» Ελλάδα και στέλνει τελεσίγραφα στους λοιπούς εταίρους, έχοντας μαζί της μια πειθαρχημένη στρατιωτική φάλαγγα, αποτελούμενη όχι μόνο από το πολιτικό, επιχειρηματικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο της χώρας της, αλλά και τη συντριπτική πλειοψηφία του γερμανικού λαού1.Κάτω από αυτές τις συνθήκες ήταν αναμενόμενο να επανέλθει στο προσκήνιο το ζήτημα των αποζημιώσεων για τα εγκλήματα και τις λεηλασίες που διέπραξαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, όμως η ελληνική κυβέρνηση κατέφυγε στη δοκιμασμένη συνταγή του «εν ευθέτω χρόνω» και στους ανέξοδους, για εσωτερική κατανάλωση, παγκάλειους βρυχηθμούς, εισπράττοντας για άλλη μια φορά μόνο τη χλεύη των γερμανικών ΜΜΕ.
Διαφορετική είναι όμως η συμπεριφορά της Γερμανίας για τις «επανορθώσεις» στο εβραϊκό Ολοκαύτωμα, χωρίς το οποίο πιθανότατα δεν θα υπήρχε σήμερα ούτε το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, ούτε το παλαιστινιακό ζήτημα. Το Ολοκαύτωμα είναι αυτό που καθορίζει ακόμη τις γερμανοϊσραηλινές σχέσεις, στη βάση του τρίπτυχου: έγκλημα–ακριβοπληρωμένη διαρκής μετάνοια–γεωπολιτικές σκοπιμότητες. Το όλο σύστημα των «επανορθώσεων» για τη γενοκτονία των Εβραίων φτιάχτηκε με τέτοιο τρόπο που απαιτούσε –στο διηνεκές– συνεχώς νέες διαπραγματεύσεις, άρα νέες αποζημιώσεις2.
Σε θεσμικό επίπεδο, το ζήτημα των «επανορθώσεων» άρχισε με τη συμφωνία του Λουξεμβούργου το 1952, η οποία υπογράφτηκε από το Ισραήλ, τη Γερμανία και τον διακεκριμένο σιωνιστή Ναούμ Γκόλντμαν, εκπρόσωπο της Jewish Claims Conference (ICC)3. Κατά ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας, συνομιλητές των Γερμανών στο Λουξεμβούργο ήταν οι ίδιοι σιωνιστές της Jewish Agency, που τον Αύγουστο του 1934 συνυπέγραψαν με τους ναζί την επαίσχυντη «Συνθήκη Χααβάρα», για την επιλεκτική μετοίκιση χιλιάδων Εβραίων της Γερμανίας στην Παλαιστίνη, χωρίς τελικά να πετύχουν τον στόχο τους, αφού μόνο 20.000 από τις 700 χιλιάδες Εβραίων που ζούσαν προπολεμικά σε Γερμανία και Αυστρία μετοίκισαν πριν τον πόλεμο στη κατεχόμενη από τους Άγγλους Παλαιστίνη4. Οι Γερμανοί κατάφεραν να περιορίσουν τον αριθμό των θυμάτων, που έπρεπε να αποζημιώσουν, καθώς οι «επανορθώσεις» θα αφορούσαν μόνο θύματα που κατοικούσαν εντός της Δυτικής Γερμανίας. Έτσι το ποσό της αποζημίωσης περιορίστηκε καταρχάς στα τρία δισ. μάρκα για το Ισραήλ και 450 εκατομμύρια για την ICC5. Συνολικά για επανορθώσεις θυμάτων του ναζισμού η Γερμανία διέθεσε μέχρι και το 1997 πάνω από 102 δισ. μάρκα, χωρίς να περιλαμβάνονται σε αυτά αποδόσεις για ασφαλιστικά ταμεία, εξαναγκαστική εργασία ομήρων, κ.λπ., που ανέρχονται επίσης σε αρκετά δισ. μάρκα, το 80% των οποίων μεταφέρθηκε εκτός Γερμανίας6.