Του Γιώργου Κακαρελίδη*
Αν καταλάβαμε καλά, κύριοι τής Κυβέρνησης, για την κρίση στην Ελλάδα φταίνε οι Ελληνες, που υπερκαταναλώνουν, είτε ατομικά είτε κρατικά, περισσότερα από όσα βγάζουν. Φταίει η φοροδιαφυγή, η παραοικονομία, η διαφθορά, η υπογεννητικότητα που επιδρά στις ασφαλιστικές πρόνοιες, κτλ. Ετσι η μικρή Ελλάδα είναι ουσιαστικά ο μεγάλος ασθενής.
Να το δεχτούμε. Το ίδιο όμως, συμβαίνει και στην Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλλία. Θα μού πείτε, ότι αυτές είναι ακριβώς οι άφρονες μεσογειακές χώρες. Γιά σταθείτε όμως: η κραταιά Γαλλία με τις διαλυμένες τράπεζες, που συντηρούνται τεχνητά, το Βέλγιο, η Γερμανία (ναι κι' αυτή έχει χρέος) κι όλες οι χώρες τής Ευρωζώνης; Ακόμα και η Κύπρος, η μοναδική στην Ευρωζώνη , που μπήκε με το σπαθί (λίρα) της;
Και στην Ιταλία, τί γίνεται; Α, ώστε γι’ αυτούς ισχύει το 'ούνα φάτσα ούνα ράτσα', έ;.Κι’ όμως, ξέρετε τί λένε οι διάφοροι ‘έγκυροι’ διεθνείς αναλυτές ότι φταίει για το χρέος της; Η παραοικονομία, η φοροδιαφυγή, η διαφθορά, η υπογεννητικότητα και, εσχάτως, οι πολλές μικρές επιχειρήσεις (ναί, αυτές που οι ηγέτες τής ΕΕ μπούκωναν με προγράμματα προστατευτισμού) !!!
Μήπως δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβά αρμενίζουμε (κάτι σαν τo υποβρύχιo που γέρνει, που μας πούλησε η Γερμανία και 'ηρωϊκά' παρέλαβε ο Μπένι); Οταν όλη η Ευρωζώνη, με το πιό ασφυκτικό σύστημα παρακολούθησης τού Ευρώ, με τις απαγορεύσεις διακύμανσης τής ισοτιμίας του από την ΕΚΤ, χωρίς δυνατότητα εκτύπωσης, με δεδομένες τις υποχρεώσεις πού απορρέουν από τις συνθήκες τού Μααστριχτ, πάει κατά διαόλου, οι τράπεζές της διαλύονται, οι εξαγωγές της πέφτουν ραγδαία, το χρέος ανεβαίνει εκθετικά και το βιοτικό επίπεδο βρίσκεται σε επιταχυνόμενη πτώση, τότε, μήπως δεν φταίνε τα Ευρωκράτη, αλλά το ίδιο το ευρώ και ειδικώτερα αυτοί που το διαχειρίζονται, δηλαδή η Γαλλία και η Γερμανία και πραγματικά μόνο η Γερμανία;
Δυστυχώς η μαύρη αλήθεια είναι ότι το ευρώ ήταν και είναι ένα κακοσχεδιασμένο νόμισμα, χωρίς αντίκρυσμα ,που εξυπηρετούσε αποκλειστικά τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα Γερμανίας (και τών εμμονών της για σταθερότητες), Γαλλίας (έτσι νόμιζε) και Τραπεζών. Γι' αυτό και η Μεγάλη Βρεττανία τράβηξε την ουρά της έξω.
Το ευρώ ήταν ένα θνησιγενές νόμισμα με σύνδρομο Down χωρίς να έχει καμμία από τις προϋποθέσεις ενός πραγματικού νομίσματος, που πολλές φορές διατυπώσαμε σ’ αυτήν τη στήλ (επιγραμματικά είναι Πολιτική Ενωση, Ενιαία Εξωτερική και Αμυντική Πολιτική, Οικονομική Ενωση και εναρμόνιση για σύγκλιση πραγματικών οικονομιών, Διαχείριση πλεονασμάτων – ελλειμμάτων, ΕΚΤ με δυνατότητα ρύθμισης ροής χρήματος και εργασίας, απόταξη τής ‘παγκοσμιοποίησης’ και τών βλακωδών χρηματοπιστωτικών δήθεν προϊόντων κτλ). Χωρίς τις βασικές προϋποθέσεις, απλά χρησιμοποιήθηκε για μεταφορά πόρων και για χρηματοδότηση, από τις περιφερειακές χώρες, τού Γερμανικού Κράτους.
Στην πρώτη κρίση τών ευρωτραπεζών, για λόγους και τών τοξικών αμερικανικών παραπροϊόντων, τα Ευρωκράτη έτρεξαν να στηρίξουν αποκλειστικά τις δικές τους κατ’ αρχάς, ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ τράπεζες, με ζεστό και όχι εικονικό χρήμα, που προέρχεται κατ' ευθείαν από την πραγματική οικονομία και την εργασία πολιτών, αφαιρώντας ρευστότητα από την αγορά, χωρίς φυσικά να κλείσουν καμμιά. Και εν συνεχεία, για να βοηθήσουν δήθεν τα κράτη έφτιαξαν νέο τοξικό προϊόν, που το ονόμασαν Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητος (ή μήπως αστάθειας, όπως εύστοχα διατείνεται ο καθ. Γιάννης Βαρουφάκης;)
Γιατί όλο το 'σύγχρονο' χρηματοπιστωτικό σύστημα βασίζεται στην δημιουργία τόκων (δήθεν κέρδους) από χρήμα που δεν έχει κανένα αντίκρυσμα παραγωγής, δεν το κατέχει (ζήτημα αν οι τράπεζες έχουν διαθέσιμα κεφάλαια 3% τών δανείων και επενδύσεων, που χορηγούν, χάρις στα δημιουργικά στατιστικά τών οδηγιών τής Βασιλείας ΙΙΙ) και που το κατευθύνουν κυρίως σε τζογάρισμα. Και στην πρώτη αναποδιά, οι τράπεζες όχι μόνο ρουφάνε χρήμα από την πραγματική οικονομία, όχι μόνο δεν διανοούνται να χάσουν τον έλεγχο τών μαγαζιών τους, μέσω τής -ουσιαστικά, κρατικοποίησης, αλλά ούτε κάν δέχονται την λέξη κρατικοποίηση, την οποίαν, οι σερνάμενοι πολιτικοί, ως λεξιλάγνες παρθένες, ξορκίζουν συνεχώς, αποκαλώντας την …. 'ανακεφαλαιοποίηση'.
Ακόμα ακόμα, τράπεζες και ‘πολιτικοί’ πολέμησαν λυσσωδώς για να επιφέρουν , σε πλανητικό επίπεδο, την 'απορρύθμιση' τών αγορών. Και έρχεται τώρα ο βασικός 'απορρυθμιστής' επί Κλίντον, που κατήργησε κάθε ρύθμιση ελέγχου τού παράλογου χρηματοπιστωτικού συστήματος, σημερινός Υπουργός τού Ομπάμα, να κουνά το χέρι του επιτιμητικά στους υπουργούς τής ΕΕ για την πολιτική τους (που απορρέει από την ...πολιτική του).
Στην πραγματική οικονομία, όταν μια πολιτική σε μια επιχείριση δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα, τότε μαζεύονται άρον άρον οι μέτοχοι, και πέραν τού ότι αποπέμπουν τη διοίκηση και τα μεγαλοστελέχη, αλλάζουν άρδην την πολιτική της. Αμεσα, εδώ και τώρα, ώστε να μην καταστεί μη αναστρέψιμη η κατάσταση και κλείσει η εταιρεία.
Αυτή την απλή διοικητική τακτική, σχετικά με το προβληματικό ευρώ, και το τραπεζικ΄πο σύστημα, ούτε την γνωρίζουν ούτε κάν την διανοούνται οι μικρόνοες ευρωπολιτικοί τών 'μεγάλων' ευρωχωρών, αλλά ούτε και οι κυβερνητικοί δικοί μας που συνεχίζουν να μιλάνε για την εφαρμογή τής ίδιας αδιέξοδης πολιτικής, που εφάρμοζε κι ο ΓΑΠ. Και επιμένουν είτε σε συμφωνίες τύπου 26ης Οκτωβρίου, που δεν μπορούν να εφαρμοστούν (όπως κατέδειξε και η κρίση τής Ιταλίας) είτε προσπαθούν να εισάγουν, μάταια, διάφορες ευρωζώνες και κοινές δημοσιονομικές διαχειρίσεις.
Ολέθριες πολιτικές, εντελώς ανέξοδες γι' αυτούς, πληρωμένες μέ δάκρυα και πολλές φορές με αίμα από τους πολίτες, συνεχίζοντες ακάθεκτοι την πτωτική πορεία τους προς ένα θορυβώδες τέλος. Μήπως, άραγε, αφού αρνείται την πραγματικότητα και την πορεία, πού αυτή επιτάσσει, ήλθε ο καιρός να απαλλαγεί η ΕΕ από ένα εξαιρετικά αντιαναπτυξιακό εμπόδιο, το Ευρώ ?
* Ο Γεώργιος Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών.
κανένα σχόλιο