Εμείς είμαστε αυτοί που φορούν τα παντελόνια

Εμείς είμαστε αυτοί που φορούν τα παντελόνια

11 Ιούλιος 2009

Μια μεγάλη στιγμή για την Ευρώπη. Ένα μεγάλο βήμα για τη δημοκρατία. Ας μη σταθούμε όμως στον απόηχο από τους πανηγυρισμούς. Κι ας προτείνουμε μια άλλη ανάγνωση της πρόσφατης απόφασης του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου να δώσει το «πράσινο φως» στη Συνθήκη της Λισαβώνας. Γιατί οι όροι που έθεσε αναιρούν την ουσία της.



Το δικαστήριο της Καρλσρούης αποδέχτηκε πως η Συνθήκη που ενισχύει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς εις βάρος των εθνικών είναι «κατ’ αρχήν συμβατή» με το γερμανικό Σύνταγμα. Για να επικυρωθεί όμως από τη γερμανική Βουλή, το δικαστήριο θέτει όρους που ουσιαστικά τη μετατρέπουν στο αντίθετό της. Η γερμανική απόφαση καθορίζει «βασικούς τομείς» για τους οποίους οι αποφάσεις θα λαμβάνονται κατ΄ εξαίρεση μόνο από τη Γερμανία και όχι από τις Βρυξέλλες: ποινικό δίκαιο, αστυνομία, στρατός, φορολογία, κοινωνική πολιτική, παιδεία, μέσα μαζικής ενημέρωσης. Απαγορεύει τη μεταβίβαση εξουσιών από τη γερμανική κυβέρνηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε όλους αυτούς τους τομείς. Και αποφαίνεται πως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν έχει καμιά δικαιοδοσία να αποφασίζει γι΄ αυτά τα ζητήματα, αφού δεν είναι ένα Σώμα που «εκλέγεται με ισότιμη καθολική ψηφοφορία» και δεν αντιπροσωπεύει τον «κυρίαρχο λαό της Ευρώπης». Από την Καρλσρούη σηματοδοτείται έτσι μια στροφή της ευρωπαϊκής πολιτικής της Γερμανίας από την εμβάθυνση και τη διεύρυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στα εθνικά συμφέροντα. Η εφημερίδα «FΑΖ» δεν θα μπορούσε να το είχε γράψει καλύτερα: «Η Καρλσρούη μπορεί να υπογραμμίζει όσο θέλει τα φιλικά της αισθήματα προς την Ευρώπη, αλλά το πραγματικό της μήνυμα είναι αυτό: Εμείς είμαστε αυτοί που φορούν τα παντελόνια».

Το αξιοσημείωτο με την απόφαση της Καρλσρούης, όπως παρατηρεί ο Πίτερ Σουόρτς στο «World Socialist», είναι πως αφήνει τις αγορές, τις επιχειρήσεις και τους χρηματοπιστωτικούς θεσμούς απέξω από τους «βασικούς τομείς» που θεωρεί ότι πρέπει να υπάγονται στην εθνική κυριαρχία. Γι΄ αυτό άλλωστε έδωσε κατ΄ αρχήν το «πράσινο φως» στη Συνθήκη. Η απόφαση δεν στρέφεται κατά της εξουσίας των χρηματοπιστωτικών και οικονομικών συμφερόντων που καθορίζουν την πολιτική των Βρυξελλών. Στόχος της είναι να ενισχύσει τη γερμανική κυριαρχία σε μια περίοδο αυξημένης λαϊκής δυσαρέσκειας και οξυμμένων εθνικών ανταγωνισμών. Με παρόμοια απόφαση το 2007, η βρετανική Βουλή των Λόρδων είχε τραβήξει τις δικές της «κόκκινες γραμμές» για να προστατέψει τη βρετανική κυριαρχία.

Η γερμανική απόφαση φέρνει σε δύσκολη θέση τις χώρες που έχουν ήδη επικυρώσει τη Συνθήκη άνευ όρων ή εγγυήσεων. Γιατί άραγε θα πρέπει η γερμανική εθνική κυριαρχία να γίνεται πιο σεβαστή από την ιταλική, τη γαλλική ή την ελληνική; Το πολιτικό και οικονομικό μέγεθος της Γερμανίας καθιστά την απάντηση προφανή. Το ίδιο προφανής είναι όμως και η ευκαιρία των λαών να δουν πόσο είναι γυμνοί οι ηγέτες που απεμπόλησαν τα εθνικά τους Συντάγματα και τους έσυραν στην τυφλή επικύρωση της Συνθήκης της Λισαβώνας (καλά, για παντελόνια ούτε λόγος, αλλά ούτε καν μια φουστίτσα;).

Ρούσσος Βρανάς

http://orfni.blogspot.com/2009/07/blog-post_11.html