Το μεταναστευτικό πρόβλημα της χώρας και το «μακεδονικό» επιχείρημα του ΙΜΕΠΟ

18. Φεβρουαρίου 2009 || 20.18

Το μεταναστευτικό πρόβλημα της χώρας και το «μακεδονικό» επιχείρημα του ΙΜΕΠΟ

του Γιάννη Κολοβού *

 

Ένα χαρακτηριστικό δείγμα της ηττοπαθούς νοοτροπίας του ΙΜΕΠΟ την οποία περιγράψαμε στο προηγούμενο άρθρο μας αποτελεί το «μακεδονικό» επιχείρημα το οποίο ανέπτυξε ο πρόεδρος του ΙΜΕΠΟ Αλέξανδρος Ζαβός σε ημερίδα που διοργάνωσε η ΑΧΕΠΑ στις 21/12/2008 στο Χίλτον. Το επιχείρημα αυτό μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: «Δυσκολευόμαστε να αντιμετωπίσουμε το μεταναστευτικό πρόβλημα της χώρας γιατί οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν μας καταλαβαίνουν και δεν μας συμπαρίστανται, όπως ακριβώς δεν καταλαβαίνουν τις ευαισθησίες της Ελλάδας και για το «Μακεδονικό»».

Ο παραλληλισμός βεβαίως του «Μακεδονικού» προβλήματος της χώρας με το μεταναστευτικό είναι ατυχής. Καμμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν αντιμετωπίζει αντίστοιχο θέμα παραχάραξης και σφετερισμού της αρχαίας ιστορίας της και της πολιτιστικής της κληρονομιάς, όπως η Ελλάδα με το «Μακεδονικό». Γι’ αυτό και είναι απολύτως αντιληπτό το γιατί οι ευρωπαϊκές χώρες δυσκολεύονται να κατανοήσουν τις ελληνικές ευαισθησίες και ενστάσεις για το θέμα.

 

Αντιθέτως, το μεταναστευτικό πρόβλημα (και ιδίως η αυξανόμενη παράνομη μετανάστευση και η ανάγκη επαναπατρισμού των παρανόμων μεταναστών) απασχολεί σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό την Κοινή Γνώμη, αλλά και τις κυβερνήσεις των Ευρωπαϊκών χωρών. Αποτέλεσμα αυτής της αυξανόμενης σημασίας και βαρύτητας του μεταναστευτικού προβλήματος για τα Ευρωπαϊκά έθνη αποτελεί και η πρόσφατη επικύρωση του Ευρωπαϊκού Συμφώνου για την Μετανάστευση και το Άσυλο. Επομένως, κακώς παραλληλίζεται ένα θέμα σχεδόν αποκλειστικά ελληνικού ενδιαφέροντος με ένα θέμα που απασχολεί σχεδόν όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη. Και άρα, η αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης να βρει ευήκοον ούς από τους Ευρωπαίους εταίρους μας για το μεταναστευτικό μάλλον οφείλεται σε δικές της αβελτηρίες και αδράνειες και όχι σε έλλειψη ενδιαφέροντος ή σε άγνοια του θέματος εκ μέρους των Ευρωπαίων.

 

Μάλιστα, το ίδιο το ΙΜΕΠΟ δείχνει αδιαφορία ή αδράνεια για το «Μακεδονικό» καθώς συνεργάζεται χωρίς πρόβλημα με το αμερικανικό Migration Policy Institute το οποίο στην ιστοσελίδα του αναφέρει, τόσο στο σχετικό κείμενο όσο και στον συνοδευτικό χάρτη, ως γειτονική χώρα της Ελλάδας την ... Macedonia. Όταν λοιπόν το ίδιο το ΙΜΕΠΟ δεν φροντίζει ώστε οι στενοί του συνεργάτες να δείχνουν μία στοιχειώδη ευαισθησία για τις Ελληνικές θέσεις αναφέροντας τα Σκόπια με το όνομα FYROM, γιατί μετά «παραπονείται» ότι «οι ξένοι» δεν μας «καταλαβαίνουν»; Επιπλέον, όταν το MPI φαίνεται να μην δείχνει ευαισθησία για τις Ελληνικές θέσεις ούτε σε ένα θέμα εξόφθαλμης παραχάραξης της Ιστορίας, όπως είναι ο σφετερισμός του ονόματος και του πολιτισμού της Αρχαίας Μακεδονίας, πώς περιμένουμε να κατανοήσει τις ελληνικές ευαισθησίες και ιδιαιτερότητες σε πιο πολύπλοκα θέματα όπως το μεταναστευτικό;

 

Πάντως, από μία άποψη όντως το «Μακεδονικό» μπορεί να παραλληλισθεί με το μεταναστευτικό πρόβλημα της χώρας. Και τα δύο προβλήματα τα έχουν χειρισθεί άνθρωποι οι οποίοι δεν τα «πιστεύουν». Για το «Μακεδονικό» η Κοινή Γνώμη εναντιώνεται στην παραχώρηση του ονόματος στους Σκοπιανούς, η πολιτική ηγεσία λεκτικά υποστήριζε την θέση αυτή αλλά στο παρασκήνιο συμφωνεί σε μία λύση που θα περιλαμβάνει έναν γεωγραφικό προσδιορισμό, εκχωρώντας έτσι Όνομα και Ιστορία. Ομοίως, για το μεταναστευτικό η Κοινή Γνώμη θεωρεί ότι οι μετανάστες στην χώρα είναι πολλοί, περισσότεροι από όσοι θα έπρεπε είναι και απαιτεί την λήψη αυστηρών μέτρων ώστε να ελεγχθεί η κατάσταση και να μειωθεί ο αριθμός αυτός. Η πολιτική ηγεσία επισήμως δεν αγγίζει την ουσία του θέματος, αλλά αρκείται σε γενικότητες, ενώ στην πράξη προχωρεί σε συνεχείς εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις και δεν μεριμνά για την βελτίωση του ποσοστού επαναπατρισμού των παρανόμων μεταναστών.

 

Άρα μπορούμε να περιμένουμε ότι και η κατάληξη των δύο περιπτώσεων θα είναι ανάλογη. Όπως η ενδοτικότητα και η διγλωσσία των Ελληνικών κυβερνήσεων έχει οδηγήσει στην αποχαλίνωση των Σκοπιανών και στην αποθράσυνση των διεκδικήσεών τους, έτσι και η εμβαλωματική και αντιφατική πολιτική που ακολουθείται στο μεταναστευτικό θα οδηγήσει στην αλματώδη αύξηση κάθε χρόνο των εισερχομένων παρανόμων μεταναστών. Η αντιμετώπιση και των δύο θεμάτων απαιτεί άμεση αλλαγή πολιτικής, η οποία θα πρέπει να ασκηθεί από ανθρώπους που την πιστεύουν και έχουν την θέληση να την εφαρμόσουν. Δεν μπορεί να μας φταίει ο γιαλός όταν εμείς αρμενίζουμε στραβά...

 

* Ο Γιάννης Κολοβός είναι επικοινωνιολόγος. Το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Το τέλος μίας ουτοπίας: η κατάρρευση των πολυπολιτισμικών κοινωνιών στην Δυτική Ευρώπη» μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πελασγός.